Γνώρισα τον Rick Wakeman μέσα από μια ραδιοφωνική εκπομπή την οποία άκουσα και πραγματικά εντυπωσιάστηκα… Φυσικά, ήξερα ότι είναι ο οργανίστας των YES, όταν έπαιζε μαζί τους, γιατί έφυγε από το συγκρότημα συνολικά πέντε φορές, αλλά δεν περίμενα ότι ένας prog μουσικός και μάλιστα πληκτράς θα είχε τόσο χιούμορ! Μπορεί να ήταν δική μου προκατάληψη και προφανώς άγνοια, αλλά ειλικρινά καταδιασκέδασα να ακούω τις εκπομπές του, όχι για τη μουσική πού έβαζε, αλλά για τα αστεία, τα ανέκδοτα και τις ιστορίες από τη ζωή του που έλεγε ανάμεσα στα τραγούδια.
Συνήθως, τα βιβλία των μουσικών ξεκινούν από την παιδική τους ηλικία, πώς μεγάλωσαν, πότε άκουσαν πρώτη φορά μουσική, τι τους έκανε να ακολουθήσουν το όνειρό τους. Μετά μας περιγράφουν την καριέρα τους από το δύσκολο –συνήθως-ξεκίνημα μέχρι την καταξίωση. Τέλος, μας φτάνουν στο σήμερα και το τι κάνουν τώρα… αυτά δεν θα τα βρείτε το “Grumpy Old Rock Star”. Ο Wakeman ξεκινά με αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα: να διηγείται τις πολλές φορές ξεκαρδιστικές ιστορίες του. Μέσα από αυτές μας δίνει κάποια ιστορικά στοιχεία για τις σκανδαλιές που έκανε στο σχολείο, το πρώτο του αυτοκίνητο, τις πρώτες του μπάντες, αλλά όλα αυτά χωρίς αυστηρή χρονολογική σειρά. Το αγγλικό χιούμορ, η ειρωνεία και το οξύ του πνεύμα είναι διάχυτο σε όλες τις ιστορίες. Τα highlights διαδέχονται το ένα το άλλο από ένα μουσικό που έχει κυκλοφορήσει πάνω από 100 άλμπουμ(!), αλλά αναφέρεται σε πολύ λίγα από αυτά, καθώς αυτό δεν είναι ένα βιβλίο για τη μουσική του, αλλά για την εντελώς Spinal Tap ζωή του όπως λέει και ο ίδιος!
