Το καλύτερο άλμπουμ του Ιρλανδού είναι ένα κράμα γρήγορου και μελωδικού Rock’n’Roll με τσαμπουκά και αυθεντικό street cred από την πολύπαθη γενέτειρά του.
Καμία έκπτωση ποιότητας σε κανένα σημείο του άλμπουμ που σε παρασέρνει στο ρυθμό του ευθύς εξαρχής από το πρώτο τραγούδι και δεν σε αφήνει μέχρι το τέλος. Αν έπρεπε να βρω μια διαφορά από το διπλό προηγούμενο, αυτό θα ήταν πως οι συνθέσεις είναι πιο μεστές, οι μελωδίες πιο πιασάρικες και γενικά όλα είναι βελτιωμένα προς το καλύτερο. Άλλωστε ο Ricky δεν είναι rookie.
Επίσης, το χεράκι τους έχουν βάλει ο “κολλητός” Joe Elliott, ο Luke Morley των Thunder, o Dizzy Reed και ο Andy Taylor. Ενώ, την πολύ καλή παραγωγή έχει φροντίσει ο Keith Nelson. Επίσης, ο τίτλος και μόνο το κάνει επίκαιρο μιλώντας για μια εποχή όταν όλα ήταν έντονα και γρήγορα, που φαντάζει τόσο απομακρυσμένη σήμερα .
Μέγιστο highlight το”You Don’t Love Me”, που καθόλου τυχαία δεν επελέγη σαν το πρώτο single του άλμπουμ. Εξίσου χαρακτηριστικό και το “Fighting Heart” που σου κολλάει μονομιάς και θα μπορούσε άνετα να ανήκει στους Black Star Riders.
Για τους μερακλήδες διατίθεται και bonus disc με ακουστικά ηχογραφημένες διασκευές σε τραγούδια από Iron Maiden μέχρι… Britney Spears – όχι δεν σας κάνω πλάκα.
