Στα Τρίκαλα… ακόμα βρέχει! Από αυτή την άποψη οι συνθήκες δεν ήταν οι ιδανικότερες για εκδρομή, ή βόλτα, για συναυλία όμως… κάθε άλλο! Ειδικά όταν μιλάμε για τους Riot, αλλά και τους Dark Nightmare. Η πρώτη επίσκεψη των Αμερικάνων στην πόλη σίγουρα δεν άφησε ασυγκίνητο το rock/metal κοινό της, ενώ πολλοί ήταν οι επισκέπτες από άλλα μέρη, που ήθελαν να τους δουν, ή και να τους ξαναδούν μετά από το θριαμβευτικό τους πέρασμα από Αθήνα, Αγρίνιο και Θεσσαλονίκη.
Πρώτοι εμφανίστηκαν οι Dark Nightmare με έτος ίδρυσης το 1999 και δυναμική παρουσία με τέσσερα στούντιο άλμπουμ μέχρι στιγμής. Η τετράδα έπαιξε για σχεδόν μια ώρα παρουσιάζοντας τραγούδια από όλες τις δουλειές της, μαζί με κάποια τραγούδια που σπάνια ακούγονται live, όπως το “Voyage”. Το κοινό ήταν υποψιασμένο, γνώριζε το συγκρότημα και τα τραγούδια, ενώ η συμμετοχή του, ιδιαίτερα προς το τέλος ήταν ιδιαίτερα ενθουσιώδης. Δεν έλειψε μάλιστα και ένα πανό που ανέμιζε συχνά πυκνά στην πρώτη σειρά.
Το παίξιμο και ο ήχος στους Dark Nightmare ήταν άρτια, ενώ η απόδοση του γκρουπ επί σκηνής ήταν ψυχωμένη και γεμάτη πάθος –άλλωστε δεν περιμέναμε και κάτι λιγότερο! Παρόλο που κυριολεκτικά έρχονται από το κάθε σημείο του ορίζοντα ο καθένας τους το δέσιμό τους είναι σαν να παίζουν μαζί από πάντα. Ο Γιάννης Παπαδημητρίου σε φωνή και κιθάρα ήταν αψεγάδιαστος και εντυπωσιακός, ενώ ο Δήμος Κωνσταντινίδης στα τύμπανα κεραυνοβολούσε κατά ριπάς και με ακρίβεια πυροβολικού. Όλη η εμφάνιση ήταν αφιερωμένη στη μνήμη του Γιώργου Καραγιάννη, ενώ ένα πανό ήταν κρεμασμένο σε ένα τοίχο για να συντροφεύει με τη μορφή του το γκρουπ.
Δίκαια αυτή η μπάντα θεωρείται σπουδαία και μια από τις καλύτερες στην ελληνική σκηνή, τραγούδια σαν τα “Dragonlakes”, “The Battlefield Calling My Name” και “Invaders”, για παράδειγμα δεν γράφονται κάθε μέρα και σίγουρα αποτελούν στολίδια στον κατάλογο της μπάντας και γενικότερα στην εγχώρια σκληρή μουσική.
Tears From The Sky, Hold Me In The Light, Hawks Of War, The Battlefield Calling My Name, Crown Of Innocence, Beneath The Veils Of Winter, The Fields Of Screaming Souls, The Voyage, Invaders, Streets Of Despair, Dragonlakes
Με το πρόγραμμα να τηρείται με ακρίβεια Ελβετού ωρολογοποιού, η «κασέτα» της εισαγωγής με τις βρυχώμενες μοτοσυκλέτες και τις σειρήνες ακούστηκε στις 22:30. Η αντίδραση του κοινού ακαριαία και εκκωφαντική. Αναγκαστικά ελλείψει backstage το συγκρότημα για να ανέβει στη σκηνή περνάει μέσα από τον κόσμο, που το υποδέχεται με τιμές ηρώων. “Hail To The Warriors”, το ταιριαστό ξεκίνημα με το συγκρότημα να προσπαθεί να βρει τα πατήματά του στη στενή σκηνή της Ανδρομέδας. Είμαι σίγουρος πως στις αρχές της καριέρας τους θα είχαν παίξει σε κάτι τέτοια κλαμπ, δυστυχώς ούτε o Mark, ούτε ο Guy, αλλά ούτε και ο Lou είναι πια μαζί μας για να διηγηθούν.
Αλλά, τι κι αν η σκηνή ήταν μικρή και ο φωτισμός ανεπαρκής, οι Riot έπαιξαν σαν να μην υπάρχει αύριο, όπως πάντα δηλαδή. Με το γκάζι κολλημένο στο πάτωμα περνούσαν σαν οδοστρωτήρας μέσα από το ονειρικό σετ, που περιλάμβανε διαμάντια από όλες τις περιόδους και φυσικά το καινούριο “Mean Streets”, που αντιπροσωπεύτηκε από τρία τραγούδια, το “Hail To The Warriors”, το “Feel The Fire” και το “Love Beyond The Grave”, που ο κόσμος τα ήξερα και τα τραγούδησε.
Από εκεί και πέρα, το σετ ήταν το ίδιο με τις άλλες εμφανίσεις τους αυτό το μαγικό πενθήμερο με υλικό από όλες τις εποχές της μπάντας και όλους τους τραγουδιστές. Προσωπικά, θεωρώ ότι παρόλο που φαινομενικά ο Todd είναι εκ διαμέτρου αντίθετος σαν στυλ τραγουδιού με τον Rhett Forester, θα του ταίριαζαν κι άλλα κομμάτια από την εποχή αυτή. Επίσης, το συγκρότημα, όπως μας έλεγε και ο DVS πρόσφατα έχει κάποια «υποχρεωτικά» τραγούδια που πρέπει και επιβάλλεται να παίζει κάθε φορά, όπως τα “Thundersteel”, “Warrior” κλπ, αλλά πανικός μεγάλος έγινε στο “Magic Maker”, όπου κυριολεκτικά σείστηκε η Ανδρομέδα (δείτε το βίντεο παραπάνω). Ακόμα, το πρόσφατο “Take Me Back”, από το “Unleash The Fire”, προκάλεσε αμόκ στο κοινό, πράγμα που δείχνει ότι πιο καινούρια τραγούδια μπορούν να γίνουν κλασσικά, όπως κατά την άποψή μου και το “Feel The Fire”, ή το “Mean Streets” – που δεν έπαιξαν! Η αντίδραση του κοινού στα deep cuts θέλετε να τα πούμε; Μη αναμενώμενα, έστω εξέπληξε ακόμα και τους ίδιους τους RiotV, αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά ότι οι ύμνοι που μπορούν να βγάλουν από τη φαρέτρα τους είναι ανεξάντλητοι.
Πολύ σπουδαίοι οι «αναπληρωματικοί», Johnnathan Reinheimer και Jesse Duda, που αντικατέστησαν τους Nick Lee, με το γνωστό πρόβλημα υγείας, και Frank Gilchriest, που έλειπε λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων, αντίστοιχα, που έκαναν τις δυο αυτές απουσίες να περάσουν απαρατήρητες. Ειδικά ο Jesse χτυπήθηκε σαν το χταπόδι επί περίπου 2 ώρες, ενώ ποτάμια ιδρώτα έβγαιναν από πάνω του, ενώ η μπλούζα είχε βγει από νωρίς. Γκρέμισε ένα tom και παραλίγο να σπάσει και το ταμπούρο και… ακόμα δεν είχαν παίξει ούτε τα μισά.
Ο Todd, ως συνήθως, τραγουδούσε άψογα, με τη φωνή – καρφί, να πιάνει όλες τις ψιλές νότες αβίαστα. Δεν υστέρησε όμως και στα πιο αλήτικα της εποχής του Guy, ενώ σήκωσε το σπαθί ψηλά στο “Swords And Tequila». Ειλικρινά, θεωρώ ότι αυτός ο τύπος είναι ό,τι καλύτερο στο παραδοσιακό metal αυτή τη στιγμή. Έπαιξε με το κοινό, το «ηλέκτριζε» ακόμα περισσότερο, ενώ κάποιες στιγμές η ερμηνεία του ήταν απλά ανατριχιαστική. Μάλιστα, στο τέλος του σετ κατέβηκε από τη σκηνή και έγινε ένα με τον κόσμο λέγοντας «είδα ότι περνάτε καλά εκεί κάτω και είπα να σας κάνω παρέα».
Donnie Van Stavern και Mike Flyntz, οι δυο «σημαιοφόροι», ακροβολισμένοι στις δυο άκρες του stage έβγαζαν πολύ ενέργεια με τον πρώτο να αλωνίζει, όσο γινόταν, δεξιά- αριστερά, να πίνει τεκίλα, να κερνάει τον κόσμο από το μπουκάλι του και να το διασκεδάζει. Ο κιθαρίστας έπαιξε υποδειγματικά, εκτέλεσε άψογα όλα τα σόλο, μοίρασε χαμόγελα και πένες το κοινό, χωρίς να χάνει νότα.
Στο μεταξύ, ο χώρος μπροστά είχε μετατραπεί σε πεδίο μάχης με κορμιά να αιωρούνται κάνοντας crowd surfing, γροθιές και μπύρες να υψώνονται στον αέρα, μαλλιά να ανεμίζουν, κεφάλια να χτυπιούνται πάνω-κάτω αδιάκοπα. Το κοινό των 250 ατόμων ήταν μια μίξη νεότερων και μεγαλύτερων, φουλ denim and leather, με τα χαρακτηριστικά ταλαιπωρημένα δέρματα πάνω τους, αλλά και πιο μοντέρνα, αγόρια και κορίτσια, όλοι και όλες παραδομένοι στους Riot και με μαγικό συναυλιακό παλμό. Συμμετείχαν σε όλα τα τραγούδια και ούρλιαζαν στα ρεφρέν. Τι άλλο να ζητήσει μια μπάντα;
Γενικότερα, μιλάμε για μια συγκλονιστική εμπειρία και άκρως απολαυστική, σπουδαία παρακαταθήκη για την πόλη και το rock/metal κοινό της, που θα μνημονεύεται για πολύ καιρό. Η Ανδρομέδα μπορώ να πω πως ήταν ένας πάρα πολύ όμορφος χώρος, που ξεφεύγει από τα συνηθισμένα που βλέπουμε σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, σίγουρα η πέτρα στους τοίχους δίνει έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα. Για να πάρει τη μορφή που είδαμε το βράδυ του Σαββάτου έπεσε πολύ δουλειά με τη σκηνή να στήνεται από το μηδέν, με ηχητικό εξοπλισμό να νοικιάζεται και να μπαίνουν και κάποια φώτα. Αποτέλεσμα, ένας υπέροχος ήχος και στις δυο μπάντες, με τα πάντα να ακούγονται πεντακάθαρα και σε πολύ καλή ένταση. Από αυτή την άποψη ο χώρος πήρε άριστα. Έτσι, μπορούμε να παραβλέψουμε το ότι η σκηνή ήταν πιο κοντή από το συνηθισμένο, με αποτέλεσμα οι πιο πίσω να μην βλέπουν και τόσο καλά, αλλά την μεγάλη καθυστέρηση στις μπύρες, που είχαν μόνο ένα βαρέλι, ή ότι τελείωναν τα γυάλινα ποτήρια και έπρεπε να πλυθούν όσα είχαν επιστρέψει για να σερβίρουν ξανά. Τώρα, στον φουκαρά τον Flyntz που παρακαλούσε για μια κρύα μπύρα στο τέλος του σετ, θα μπορούσε να του είχε φέρει κάποιος μια, έστω και από το περίπτερο!
Η αλήθεια είναι ότι η συναυλία ήταν απόλυτα επιτυχημένη και αξίζει ένα μεγάλο μπράβο στον Χρήστο και όλα τα παιδιά που «έτρεξαν» το event. Δεν είναι εύκολο το άθλημα, πόσο μάλλον εκτός Αθήνας και Θεσσαλονίκης, ενώ στην περιφέρεια οι υποδομές δεν είναι οι ίδιες με τις μεγάλες πόλεις. Όμως, το κοινό διψάει και οι μικρότεροι σε ηλικία, που τώρα τους καλλιεργείται το «μικρόβιο» του rock και του metal πρέπει να έχουν παραστάσεις από μεγάλα live και σπουδαία ονόματα, πέρα από τα εγχώρια. Να σημειώσουμε δε και την εξαιρετική πρωτοβουλία, λόγω εξάντλησης του merch, για την ειδική μπλούζα της ελληνοκυπριακής περιοδείας που είναι διαθέσιμη για παραγγελία.
Η μίνι περιοδεία των Riot στην Ελλάδα ολοκληρώθηκε με θρίαμβο υπό ασταμάτητη βροχή στα Τρίκαλα, έστειλε τον κόσμο στα σπίτια του, ή στα κοντικά μπαρ με ένα πλατύ χαμόγελο και ιστορίες, αλλά κυρίως την υπόσχεση για επιστροφή στον «τόπο του εγκλήματος».
Hail To The Warriors, Fight Or Fall, Victory, On Your Knees, Feel The Fire, Road Racin’, Warrior, Bring The Hammer Down, Johnny’s Back, Restless Breed, Bloodstreets, Love Beyond The Grave, Flight Of The Warrior, Swords And Tequila, Thundersteel
Encore: Take Me Back, Magic Maker, Sign Of The Crimson Storm, Outlaw, Fire Down Under
Γιάννης Δόλας
