Πρώτοι πάτησαν στο σανίδι οι Poem, οι οποίοι με αρκετή όρεξη παρουσίασαν κομμάτια από το τελευταίο τους album “Unique” στο λιγοστό χρόνο που είχαν, όπως δηλαδή και όλες οι επόμενες μπάντες εκτός των headliners. Είχαν την βοήθεια του Χρήστου Κόλλια (SL Theory, Persona Non Grata) στο μπάσο λόγω απουσίας του Τάκη Φύτου, ο οποίος όμως κατάφερε να βρεθεί την τελευταία στιγμή στο χώρο. Ανέβασαν και τον Steve Lado των Tardive Dyskinesia ο οποίος πήρε την κιθάρα στα δύο τελευταία τραγούδια, κάτι που μου επιβεβαιώνει την άποψη ότι ο Γιώργος Προκοπίου ενδιαφέρεται περισσότερο για τα φωνητικά παρά για τα κιθαριστικά του καθήκοντα. Η εμφάνισή τους δεν χρειάζεται σχόλια, άψογη όπως πάντα.
Setlist: False Morality, My Own Disorder, Four Cornered God, Euthanasia
Για τους Need που ακολούθησαν, τα έχω γράψει πολλές φορές. Τους θεωρώ εξαιρετική μπάντα, ίσως την καλύτερη στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, και τον Ravaya έναν άκρως απολαυστικό κιθαρίστα τόσο με αυτά που παίζει όσο και με τις ασταμάτητες γκριμάτσες του πάνω στη σκηνή. Μπορεί ο ήχος να μην τους βοήθησε, όπως και καμία άλλη μπάντα εκείνη τη βραδιά, αλλά αυτό δεν είναι κάτι στο οποίο πρέπει να σταθούμε. Κέρδισαν το μαζικό και δυνατό χειροκρότημα του κοινού και κάθε φορά που τους βλέπω είναι μία απολαυστική εμπειρία.
Setlist: Rememory, Alltribe, Tilikum, Mother Madness
Ακολούθησαν οι Playgrounded τους οποίους έβλεπα για δεύτερη φορά μετά το support που είχαν κάνει στους Mother Of Millions τον Μάρτιο του 2019. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι τα “Athens” και “In Time With Gravity” είναι δύο πολύ ωραίες κυκλοφορίες, αλλά νομίζω ότι το electronic/progressive rock τους δεν αποτυπώνεται με τον καλύτερο τρόπο πάνω στη σκηνή. Αρκετός κόσμος πάντως δεν είχε την ίδια άποψη με εμένα, καθώς αντέδρασε πολύ θερμά στην εμφάνισή τους.
Τους Universe217 για κάποιο περίεργο λόγο δεν τους είχα δει ποτέ στο παρελθόν. Τα albums τους δεν κατάφεραν ποτέ να με κερδίσουν στο σύνολό τους, αλλά είχα ακούσει τα καλύτερα για την απόδοσή τους στη σκηνή και μπορώ να πω ότι επιβεβαιώθηκαν όλα. Οι doomsters ήταν πάρα πολύ καλοί με την Τάνια στο μικρόφωνο να δίνει την δική της, ξεχωριστή, παράσταση. Νομίζω πώς την επόμενη φορά που θα παίζουν κάπου, θα φροντίσω να τους δω σε ένα δικό τους full show.
Τώρα, αυτό που ακολούθησε, ήταν κάτι μοναδικό. Θαυμάζω πραγματικά το κουράγιο των υπόλοιπων παιδιών που κατάφεραν να ανέβουν στο σανίδι και να παίξουν σα να μην υπάρχει αύριο μετά τον πρόσφατο χαμό του φίλου τους. Με ένα τεράστιο “Rise Evolve” στο background (από την αρχή της βραδιάς), οι Mother Of Millions βγήκαν στη σκηνή και από τα ηχεία ακούστηκε το ορχηστρικό “Nema”, μία σύνθεση μόνο με πιάνο. Το πόσο δύσκολο ήταν, φάνηκε στη συνέχεια. Το “Anchor” ακούστηκε τελείως διαφορετικό κομμάτι χωρίς πλήκτρα και η φωνή του Γιώργου Προκοπίου έσπασε από τη συγκίνηση με αποτέλεσμα να χάσει στίχους. Το χειροκρότημα του κόσμου ήταν εκκωφαντικό, αφού όλοι κατάλαβαν τι είχε γίνει. Η συνέχεια περιλάμβανε τραγουδάρες από τα δύο τελευταία τους albums με φίλους τους να ανεβαίνουν στη σκηνή για βοήθεια στα πλήκτρα. Ο Οδυσσέας και ο Ορέστης (αν θυμάμαι καλά τα ονόματα των παιδιών) για δύο κομμάτια έκαστος και ο Αντώνης από τους Need για άλλα τρία. Λίγο πριν το τέλος, ο Γιώργος Μπουκαούρης άφησε τις μπαγκέτες του για να παίξει αυτός και πίσω από το drum kit έκατσε ο Κάμιλ, πρώτος drummer των Poem, για μία συγκλονιστική εκτέλεση του “Artefact”. Για κλείσιμο, επέλεξαν το “Wish You Were Here”. Μόνο πλήκτρα και φωνή στην αρχή για το couple, ο Γιώργος κάθεται πίσω στα τύμπανα μετά και ακολουθεί μία άκρως ηλεκτρική και παθιασμένη διασκευή της ιστορικής αυτής κομματάρας.
Setlist: Nema, Anchor, Silence, Amber, Rite, Soma, Collision, Spiral, Rome, Artefact, Wish You Were Here (Pink Floyd)
Η λήξη βρήκε τους τέσσερεις μουσικούς να κοιτάνε με συγκινημένα πρόσωπα και βουρκωμένα μάτια τον κόσμο που δεν σταματούσε να τους χειροκροτεί. Μία μπάντα που έβλεπε την αγάπη του κόσμου και δεν μπορούσε να τη μοιραστεί με τον φίλο τους, μία μπάντα που συνειδητοποιούσε ότι δεν θα ξαναπαίξει μαζί του. Σύμφωνα με ανακοίνωση που έβγαλαν, δήλωσαν ότι θα συνεχίσουν με αυτό το όνομα και τα 800 και πάνω άτομα όμως που ήταν στο χώρο εκείνο το βράδυ (και αρκετά περισσότερα που πήραν εισιτήριο για στήριξη και δεν ήρθαν) έδειξαν περίτρανα πόσο σημαντικό μέρος της ελληνικής σκηνής είναι όλοι τους. Κώστα, Γιώργο, Πάνο, Γιώργο, σας ευχαριστούμε και ξέρουμε όλοι πως αυτό θα ήθελε και ο φίλος σας.
Μόνο σε μία άλλη συναυλία έχω δακρύσει, από τις εκατοντάδες που έχω πάει στη ζωή μου. Ήταν στο πρώτο live των Διάφανων Κρίνων μετά το θάνατο του Θάνου Ανεστόπουλου. Το ίδιο έγινε κι εδώ βλέποντας τους Mother Of Millions να καταθέτουν την ψυχή τους πάνω στη σκηνή. Το ίδιο έγινε και όσο έγραφα αυτές τις γραμμές, ακούγοντας τις δισκάρες που μας έχουν χαρίσει ως τώρα. Όπως συζητούσα και με τον φίλο μου Νίκο Σιγλίδη εκείνη τη στιγμή, τα προβλήματά μας είναι μικρά μπροστά σε αυτό. Τίποτα δε συγκρίνεται με το να χάνεις ένα δικό σου άνθρωπο εντελώς ξαφνικά και πολύ πριν την ώρα του. Ο Μάκης Τσαμκόσογλου ήταν μόλις 33 ετών (διάολε, όσο κι εγώ δηλαδή) και άφησε πίσω του γυναίκα και νεογέννητο παιδί. Τι άλλο να πεις εκτός από καλό κουράγιο στην οικογένεια του; Το μόνο σίγουρο πάντως είναι ότι θα ένιωθαν περήφανοι βλέποντας ένα Fuzz να αποθεώνει τη μουσική κληρονομιά του. Rise, Evolve.
Γιώργος Τερζάκης
