Υπάρχουν στιγμές στη ζωή που συμβαίνουν σημαντικά γεγονότα έξω από τον έλεγχο σου τα οποία μπορεί είτε απλά να σε ταρακουνήσουν, είτε να σε διαλύσουν. Είναι τα γεγονότα ζωής που σημειώνουν οι ψυχοθεραπευτές στο ιστορικό κάποιου που μπαίνει στο γραφείο τους δουλεύοντας μαζί του σε θέματα που αφορούν γενικότερα τον εαυτό του. Το τι θα ακολουθήσει έχει να κάνει με τον εκάστοτε ψυχισμό και πως αυτός έχει διαμορφωθεί μέσα στα χρόνια αλλά σε κάθε περίπτωση έχει να κάνει με την ταυτότητα κάποιου την οποία κουβαλά μαζί του αν και πάντα αναρωτιέται ποιος είναι, ποιος θα ήθελε να είναι αλλά και ποια εικόνα βγάζει στους άλλους.
Το θέμα της ταυτότητας απασχολεί τους Riverside στη νέα τους δουλειά, που έρχεται μετά από ένα πενταετές κενό αφού και οι ίδιοι προσπαθούν να επαναπροσδιορίσουν τι κάνουν και ποιοι είναι. Άλλωστε και σε προσωπικό επίπεδο, το ίδιο έκαναν, αφού για μεγάλο διάστημα σχεδόν όλοι τους ασχολήθηκαν με τα side projects. Ο χαμός του κιθαρίστα Piotr Grudziński το 2016 πέρα από το αυτονόητο σοκ και το επακόλουθο πένθος έντυσε με γκρίζα χρώματα το “Wasteland” ενώ στη νέα δουλειά αφήνουν και πάλι το φως να μπαίνει σιγά σιγά από το παράθυρο. Στιχουργικά πάντως οι αναφορές έχουν να κάνουν με θέματα όπως η τοξικότητα στο σύγχρονο κόσμο, μια τοξικότητα που διαβρώνει τα πάντα, από τις ανθρώπινες σχέσεις μέχρι τα social media και σύγχρονες προβληματικές λειτουργίες όπως για παράδειγμα τα fake news.
Στο όγδοο πόνημα τους ακούγονται λιγότερο μελαγχολικοί ενώ συνθετικά οι επτά συνθέσεις του άλμπουμ είναι σίγουρα πιο άμεσες, με μια έντονη 80ς αύρα ειδικά στους χρωματισμούς των πλήκτρων του Łapaj, κάτι που γίνεται εμφανές από την αρχή και το μπάσιμο του “Friend or Foe?” που σου τραβά αμέσως την προσοχή. Τα 80ς πάντως φέρνουν και τα τύμπανα αφού σε πολλές στιγμές μπαίνουν σε μια new wave λογική αν και o Piotr Kozieradzki συνεχίζει να γεμίζει με ωραία πράγματα μεγάλο μέρος του άλμπουμ. Αν με το ζόρι έπρεπε να βάλω μια ταμπέλα στο άλμπουμ δε θα έλεγα prog και ο λόγος είναι πως δεν κυριαρχεί σαν αίσθηση και νομίζω πως του ταιριάζει καλύτερα ο όρος art rock. Εξαιρετικά και μεστά τα φωνητικά του Duda σε παίρνουν από το χέρι και στις πρώτες ακροάσεις εστιάζει μόνο εκεί αν και το άλμπουμ παρά την αμεσότητα του έχει αρκετό prog ζουμί για να ικανοποιήσει τους ρέκτες του είδους. Η κιθάρα του του Maciej Meller είναι διακριτική αλλά το ταλέντο του κάνει ξεκάθαρη παρουσία, ειδικά σε μερικά πανέμορφο σόλο όπως αυτό στο 13λεπτο “The Place Where I Belong”. Συνολικά πρόκειται για ένα εξαιρετικό άλμπουμ, γεμάτο λυρισμό και ευαισθησία αλλά τελείως διαφορετικό από την προηγούμενη δουελιά τους και έτσι νομίζω πως θα λειτουργήσει πολύ καλά και συναυλιακά αυτή τη φορά αφού λείπουν οι αργές εντελώς mellow στιγμές.
