Rob Zombie Lunar Injection

Ας μιλήσουμε λίγο για το χρόνο. Χρειάστηκα περίπου 42 δευτερόλεπτα για να θυμηθώ πως λέγεται ακριβώς το νέο album του Rob Zombie και να το γράψω σε αυτό το κείμενο. Πέρασαν τουλάχιστον 127 λεπτά (και δύο συνεχόμενες ακροάσεις) για να μπορέσω να συγκρατήσω έστω επιδερμικά 1-2 τίτλους του νέου δίσκου και να τους συνδέσω με τη μουσική που άκουγα. Υπάρχει ένα πενταετές δισκογραφικό κενό από την τελευταία δισκογραφική δουλειά (μη με βάλετε να γράψω τον τίτλο, θα χρειαστώ 1-2 λεπτά παραπάνω) και το “The Lunar…”. Προκαλώ ακόμη και τον πιο φανατικό οπαδό του Rob Zombie (ή ακόμη και τον Τζων Τάραμα) να αποστηθίσει και να μου πει με τη σειρά το tracklisting του δίσκου αφού αυτό συναγωνίζεται σε φαντασία όλα τα μακροσκελή έπη του Meatloaf!

Και μετά το σύντομο αυτό χρονικό του χρόνου, να πούμε ότι το “The Lunar…” είναι ένα κλασικό δείγμα της αισθητικής και του στυλ του Rob Zombie. Δεν χρειάζονται πάνω από 8-9 δευτερόλεπτα (πάλι ο χρόνος, έτσι;) για να καταλάβεις ότι πρόκειται για τη νέα δουλειά του Rob. Η groovάτη δομή των κομματιών μέσα από τη horror αισθητική των ταινιών της δεκαετίας του 50 παντρεύονται άριστα με την industrial παραγωγή ενώ οι αιχμηρές κιθάρες και τα χαρακτηριστικά γρεζάτα φωνητικά του Rob σε «αναγκάζουν» να χτυπάς ρυθμικά –και ασυναίσθητα- το πόδι σου. Τα ιντερλούδια με κάποιες αφηγήσεις «κολλάνε» τέλεια με τα κομμάτια δημιουργώντας μία ιδανική εικόνα…όπως συμβαίνει άλλωστε και με κάθε νέα δουλειά του Rob Zombie.

Και εκεί έγκειται μία μικρή ένσταση μου: το “The Lunar…” μπορεί να είναι αξιόλογο αλλά από την άλλη θα μπορούσαμε να ζήσουμε και χωρίς αυτό από τη στιγμή που έχουμε ακούσει πολλές φορές αυτό τον ήχο από τον Rob Zombie…και μάλιστα με θεαματικότερα αποτελέσματα (βλ. “Hellbilly Deluxe”, “The Sinister Urge”). Προσοχή, δεν μέμφομαι τη νέα δουλειά του υπερταλαντούχου μουσικού…το αντίθετο. Απλώς σημειώνω έναν μικρό προβληματισμό μου.

Highlight: O Rob Zombie στη Nuclear Blast…το είδαμε και αυτό.