Θα έλεγα ότι οι Poem, στο εικοσάλεπτο που πρόλαβα να τους δω (για τους Tardive Dyskinesia δυστυχώς δε θα πω κάτι αφού δεν πρόλαβα την εμφάνιση τους) η κατάσταση ήταν αφόρητη και η μπάντα έμοιαζε επηρεασμένη από τους περίπου σαράντα βαθμούς που έδειχνε ο υδράργυρος εκείνη την ώρα. Η προσπάθεια του εγχώριου σχήματος ήταν αξιοπρεπής και δεν τους άξιζαν αυτές οι συνθήκες.
Στο Terra Stage, ο Mark Jansen αποκαλούσε ήρωες λίγο αργότερα αυτούς που περίμεναν καρτερικά κάτω από τον καυτό ήλιο τους Epica. Και δεν είχε άδικο. Οι Ολλανδοί, σαφώς πιο έμπειροι έμοιαζαν να μην καταλαβαίνουν από καύσωνες και η απόδοση τους ήταν παραπάνω από πολύ καλή, με τη Simone Simons να εμφανίζεται κάθε φορά όλο και καλύτερη. Οι Epica παρουσίασαν ένα best off set με τρία κομμάτια από το πρόσφατο “The Holographic Principle” για περίπου μία ώρα, αφήνοντας όπως φάνηκε όλους ικανοποιημένους.
Setlist: Eidola, Edge Of The Blade, A Phantasmic Parade, The Essence Of Silence, Ascension-Dream State Armageddon, Unchain Utopia, Cry For The Moon, Sancta Terra, Beyond The Matrix, Consign To Oblivion.
Η σκυτάλη περνάει στους Anathema. Προσωπικά (αλλά και οι περισσότεροι συνάδελφοι) έχω εκφράσει την άποψη ότι αυτή η μπάντα δε μπορεί να δώσει αυτό που μπορεί και που πρέπει με ντάλα ήλιο. Το έχουμε διαπιστώσει όλες τις φορές που εμφανίστηκαν σε festival. Το ίδιο θα πω και τώρα. Οι Anathema έχουν κάποιες ιδιαιτερότητες στον ήχο αλλά και στη σκηνή τους που καθιστά αυτού του τύπου τις εμφανίσεις κουραστικές. Ναι, με κούρασαν οι Anathema και δεν ήταν η πρώτη φορά. Σα δεν έφτανε αυτό, απουσίαζε και το “Fragile Dreams”…
Setlist: Untouchable part 1, Leaving It Behind, Endless Ways, The Optimist, Thin Air, Springfield, Closer, A Simple Mistake.
Τους Flogging Molly που ακολούθησαν στο Vibe Stage ούτε που τους ήξερα. Ψάχνοντας τους, είδα να εμφανίζουν μεγάλα νούμερα στα social media τους, είχα όμως πειστεί εξ’ αρχής ότι δεν είνοι του γούστου μου. Παρακολουθώντας τους λοιπόν ζωντανά, είπα ότι δε θ’ αγόραζα ποτέ κάποιο c.d. τους, αυτό όμως που έβλεπα ήταν κάτι καλό και καλοστημένο. Ένα folk ιρλανδέζικο με λίγο punk και διάφορα όχι και τόσο συνηθισμένα όργανα ήταν τελικά ικανό να γεμίσει ο χώρος μπροστά στη σκηνή με κόσμο που χόρευε τρελά, με την αφόρητη ζέστη να συνεχίζεται σε κάπως πιο ήπια βέβαια κατάσταση.
Setlist: The Hand Of John L. Sullivan, Swagger, Selfish Man, Drunken Lullabies, The Worst Day Since Yesterday, Requiem For A Dying Song, Saints & Sinners, Life In A Tenement Square, Float, Tobacco Island, Crushed (Hostile Nations), Salty Dog, Devil’s Dance Floor, If I Ever Leave This World Alive, What’s Left Of The Flag, The Seven Deadly Sins.
Επιστροφή στο Terra Stage και στην καλύτερη festival-ική εμφάνιση των Paradise Lost στην Ελλάδα. Πολύ μεγάλη εμφάνιση από τους πέντε τύπους με τα μαύρα από το Halifax που ρέφαραν κάποιες προηγούμενες εμφανίσεις τους σε festival που σε κάποιους είχαν φέρει γκρίνιες. Το συγκρότημα, πραγματικός δυναμίτης με ένα εξαιρετικό set, προσωπικά με κάλυψε απόλυτα και με έκανε να περιμένω με μεγαλύτερη ανυπομονησία τόσο το “Medusa” στις αρχές Σεπτεμβρίου, όσο και την επόμενη εμφάνιση τους στη χώρα μας. Η εμφάνιση τους κρίνεται συγκλονιστική!
Setlist: No Hope In Sight, Pity The Sadness, One Second, The Enemy, Faith Divides Us – Death Unites Us, Hallowed Land, Return To The Sun, As I Die, Embers Fire, Say Just Words, Beneath Broken Earth, The Last Time.
Οι Gojira έχουν ανέβει κάμποσα επίπεδα από την τελευταία φορά που τους είδα στην Αθήνα το 2009. Η εμφάνιση τους ήταν εξαιρετική όπως και το lightshow με αρκετές φωτιές στη σκηνή, αλλά και οι ίδιοι έδωσαν μια πολύ δυνατή παράσταση. Εξαιρετική επίσης ήταν και η ανταπόκριση του κόσμου και αυτό νομίζω τα λέει όλα. Η ανταπόκριση “φούντωσε” ακόμα περισσότερο στο τέλος με την εκτέλεση του Territory των Sepultura.
Setlist: Only Pain, The Heaviest Matter Of The Universe, Silvera, Stranded, Flying Whales, The Cell, The Shooting Star, Toxic Garbage Island, Backbone, Terra Inc., L’ Enfant Sauvage, Oroborus, Vacuity, Territory.
Θεωρώ ότι η εμφάνιση τους μαζί με αυτή των Paradise Lost ήταν οι καλύτερες της τρίτης μέρα; του Rockwave Festival…
…κι αυτό γιατί οι Evanescence που ακολούθησαν, οι headliners της βραδιάς ήταν καλοί. Έτσι απλά, καλοί. Οι Αμερικανοί, έκαναν το αυτονόητο. Βάσισαν ένα set ογδόντα περίπου λεπτών σε 4-5 επιτυχίες μιάμισης δεκαετίας πίσω και την “άπλωσαν” με μπαλλαντοειδή κομμάτια, έχοντας έτσι την “ασφάλεια” του mainstream. Δεν έχουν κάτι άλλο να δείξουν πέρα από τη φωνή και την επικοινωνιακή ικανότητα της Amy Lee και…το “Bring Me To Life”. Δεν είναι το μόνο καλό κομμάτι τους, έχω όμως την αίσθηση ότι αν δεν υπήρχε αυτό, οι Evanescence δε θα βρίσκονταν σ’ αυτό το επίπεδο δημοτικότητας!
Πραγματικά, δεν ξέρω γιατί μου αρέσουν οι Evanescence! Σίγουρα όμως, τα χιλιάδες smartphones που σηκώθηκαν με το που ακούστηκαν οι πρώτες νότες του “Everybody’s Fool” και όχι μόνο, είναι η απάντηση της μπάντας σε οποιονδήποτε ενδοιασμό ακουστεί. Ήταν μια καλή εμφάνιση, χωρίς όμως κάτι καινούργιο ή κάτι που θα ξεσηκώσει από μουσικής ή οπτικής πλευράς.
Setlist: Everybody’s Fool, What You Want, Going Under, The Other Side, Lithium, My Heart Is Broken, Your Star, Made Of Stone, Haunted, Weight Of The World, Say You Will, Whisper, Call Me When You’re Sober, Imaginary, Bring Me To Life, My Immortal, Disappear.
To Rockwave Festival 2017 είχε φτάσει στο τέλος του και μπορώ να πω με μεγάλη ασφάλεια ότι ήταν το καλύτερο των τελευταίων αρκετών ετών όσο αφορά το line up του. Σημαντικό επίσης ήταν το ότι το πρόγραμμα τηρήθηκε στο λεπτό, αν και κάποια στιγμή, θα πρέπει να σταματήσουμε να ασχολούμαστε με αυτό καθώς θα πρέπει να θεωρείται αυτονόητο.
Όλοι οι φορείς πάντως πήγαν καλά κι ελπίζουμε του χρόνου σε ακόμα καλύτερο festival και με λιγότερη ζέστη φυσικά!
Δημήτρης Καζαντζής
Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν, Λευτέρης Τσουρέας
{galleryLiveReports/2017/Rockwave2017}{/gallery}
