Με το intro του «ΧΞΣ» να ακούγεται από το PA, ο εωσφόρος άρχισε να πλανάται πάνω από το vibe stage. Παρά τον ήλιο και τις διακυμάνσεις στον ήχο, είναι τέτοια η δισκογραφία και τέτοιος ο δεσμός των Rotting Christ με το κοινό, που οποιαδήποτε εμφάνιση τους ανήκει a priori στα highlights οποιουδήποτε φεστιβάλ. Το κορυφαίο ελληνικό metal συγκρότημα βασίστηκε κατά κύριο λόγο στο «Κατά τον Δαίμονα Εαυτού», από το οποίο ακούστηκαν πέντε κομμάτια, χωρίς βέβαια να παραμελήσει το παρελθόν. Το φινάλε άνηκε σε ένα «Non Serviam» με αυξημένο συμβολικό χαρακτήρα, και πλέον αναμένουμε το live album «Lucifer over Athens» αλλά και τον επόμενο δίσκο της μπάντας.
Ρωμανός Τερζής
Setlist: ΧΞΣ, P’unchaw kachun – Tuta kachun, Αθάνατοι Εστέ, Κατά τον Δαίμονα Εαυτού, Νέμεσις, King of a Stellar War, The Sign of Evil Existence, Transform All Suffering Into Plagues, Societas Satanas (Thou Art Lord cover), In Yumen Xibalba, Grandis Spiritus Diavolos, Χάος Γένετο (The Sign of Prime Creation), Noctis Era
Encore: Non Serviam
Με το πρόγραμμα να τηρείται κατά γράμμα τα συγκροτήματα εναλλάσσονταν στις δυο σκηνές χωρίς να παίζουν δυο ταυτόχρονα ώστε να μπορεί κανείς να τα παρακολουθήσει όλα, αν και μετά τους Rotting Christ κανείς δεν κουνήθηκε από τη θέση του περιμένοντας τους Priest…
Οι γερόλυκοι μεταλο-νονοί μπήκαν σαν ταύροι σε υαλοπωλείο με το “Dragonaut” από το πρόσφατο “Redeemer Of Souls” και συνέχισαν με τα κλασσικά “Metal Gods” και “Devil’s Child” πιάνοντας το κοινό από τα…μαλλιά! Ο Rob Halford, o “Metal God” ήταν σε καλή κατάσταση, άλλαξε αρκετές φορές κοστούμι και τα πήγε πολύ καλά σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας, πράγμα που προκάλεσε τον ενθουσιασμό του κοινού, το οποίο φάνηκε επηρεασμένο από τις πολιτικές εξελίξεις πλην των πρώτων σειρών που έκαναν χαλασμό. Οι υπόλοιποι ήταν πολύ δυνατοί με μπροστάρη των Glen Tipton που έδινε πραγματικά ρέστα με το παίξιμό του, τις κινήσεις και τις πόζες του. Ο Richie Faulkner μετά από τέσσερα χρόνια στο συγκρότημα δείχνει πιο άνετος από ποτέ με άψογο στυλ και απόλυτα cool. Στη δεξιά πλευρά της σκηνής ο Ian Hill με τα πόδια κολλημένα στο ίδιο σημείο τα τελευταία 40 χρόνια εξαπέλυε κεραυνούς στα βουνά που έχτιζε ο υπερηψωμένος Scott Travis.
Το σκηνικό ήταν μάλλον λιτό με οθόνες στο πίσω μέρος που έδειχναν γραφικά και κάποια βιντεοκλιπίστικα αποσπάσματα, ενώ μόνο προς το τέλος είδαμε και το συγκρότημα. Τουλάχιστον, δεν έλειψε η μοτοσυκλέτα στο “Hell Bent For Leather”, το οποίο ακούστηκε αρκετά νωρίτερα από ότι έχουμε συνηθίσει, η οποία παρέμεινε στη σκηνή μέχρι το τέλος της συναυλίας.
Θα ήθελα να έπαιζαν και το “Touch Of Evil” και κανένα πιο ψαγμένο από την τεράστια δισκογραφία τους, ακόμα και το αγαπημένο μου “Down In Flames” από το “Redeemer…” αλλά έπαιξαν ότι και σε όλη την περιοδεία τους χωρίς εκπλήξεις σε ένα 90λεπτο σετ. Συνολικά, θα έλεγα ότι η απόδοση τους ήταν λίγο κατώτερη από την προηγούμενη εμφάνισή τους στην πλατεία Νερού, αλλά και αυτό ίσως μοιάζει λογικό και επόμενο. Αυτό που μετράει πάντως είναι ότι η εμβληματική αυτή μπάντα μπορεί ακόμα να παίζει σε υψηλό επίπεδο με μπόλικη ενέργεια, δημιουργώντας τεράστια ένταση στο κοινό και με το μύθο που την ακολουθεί να μένει ανέπαφος πωρώνοντας οπαδούς και μη με τους κλασσικούς, διαχρονικούς και αξεπέραστους ύμνους της.
Φυσικά, όλα τα παραπάνω αποκτούν ιδιαίτερο νόημα όταν μετά από την ανεμελιά που συνιστά το απόλυτο party anthem “Living After Midnight” και με τη συναυλία και την επίσκεψη των Priest να ολοκληρώνεται ακούγεται η φωνή του Metal God από το μικρόφωνο να μας λέει: “αύριο αποφασίζετε για το μέλλον σας”… Respect!
Γιάννης Δόλας
Dragonaut, Metal Gods, Devil’s Child, Victim Of Changes, Gates Of Valhalla, Turbo Lover, Redeemer Of Souls, Beyond The Realms Of Death, Jawbreaker, Breaking The Law, Hell Bent For Leather Encore 1: The Hellion/Electric Eye, You’ve Got Another Thing Coming (Solo Faulkner) Encore 2: Painkiller, Living After Midnight
{galleryRockwave2015}{/gallery}
