Με δεδομένο ότι η Πέμπτη και η Παρασκευή είναι εργάσιμες ημέρες ήταν πολύ δύσκολο για όλους, όχι μόνο για εμάς, να είμαστε στον χώρο από την αρχή της κάθε ημέρας. Έτσι, την πρώτη ημέρα χάσαμε τους Jacks Full και τους Null’O’Zero. Sorry guys!
Foray Between Ocean
Αντιμέτωποι με τον καυτό ήλιο και τη ζέστη, αλλά κυρίως την έλλειψη soundcheck το συγκρότημα κέρδισε την στήρικη του κόσμου και το χειροκρότημα. Το σούπεργκρουπ άλλωστε έχει τους οπαδούς του μετά την κυκλοφορία του ντεμπούτου άλμπουμ του. είχαν ενέργεια και κινητικότητα πάνω στη σκηνή και έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό και αυτό είναι που μετράει. Πιστεύω ότι σύντομα θα τους βλέπουμε πιο ψηλά στο billing.
Accept
Με την τριάδα “frontmen” Hoffmann/Baltez/Tornillo στην πρώτη γραμμή οι Γερμανοί έκαναν ένα δυναμικό μπάσιμο με το “Die By The Sword” πάτησαν τέρμα το γκάζι και δεν κοίταξαν ποτέ πίσω. Η τευτονικιή επίθεση έλαβε χώρα με αρκετά κλασσικά, αλλά και τα καινούρια της Tornillio εποχής. Είναι χαρακτηριστικό ότι αντίστοιχος πανικός με το super classic “Metal Heart” έγινε και στο “Teutonic Terror” που ακολούθησε. Οι Accept δεν επηρεάστηκαν στο παραμικρό ούτε από τη ζέστη, τον ήλιο και την ώρα εμφάνισής τους – δεν τους έχουμε ξαναδεί ποτέ μέρα μεσημέρι είναι αλήθεια- αλλά ούτε και από μικρά προβλήματα στον ήχο που ευτυχώς ξεπεράστηκαν γρήγορα. Φυσικά, ο κόσμος ζούσε το κάθε λεπτό τραγουδώντας και βρωντοφωνάζοντας σε όλα τα τραγούδια.
Die by the Sword, Restless and Wild, Pandemic, Koolaid, Princess of the Dawn, Up to the Limit, Analog Man, Metal Heart, Teutonic Terror, Fast as a Shark, Balls to the Wall, I’m a Rebel, Burning
Saxon
Μετά τα Γερμανικά panzer μπήκε μπροστά ο βρετανικός οδοστρωτήρας που λέγεται Saxon. Ο αειθαλής Biff με σύμμαχό του ένα δροσερό αεράκι που άρχισε να φυσάει μόλις ανέβηκαν στη σκηνή ήταν για άλλη μια φορά φανταστικός δίνοντας το σύνθημα και στους υπόλοιπους που χτυπήθηκαν ανελέητα στη σκηνή. Χαρακτηριστικό είναι ότι έπαιξαν το “Ride Like The Wind” που δεν ήταν στο σετ μετά από λαϊκή απαίτηση, ενώ στα καμαρίνια επέλεξαν να μην παίξουν το “And The Bands Played On”. Highlight το “Secret Of Flight” από το “Thunderbolt” ένα από τα πιο proggy κομμάτια που έγραψαν ποτέ οι Σάξονες. Δεν θα είχε κανείς πρόβλημα αν έπαιζαν κι άλλη μια ώρα.
Thunderbolt, Sacrifice, Motorcycle Man, Strong Arm of the Law, Battering Ram, Power and the Glory, The Secret of Flight, Ride Like the Wind, They Played Rock and Roll, Crusader, Princess of the Night, Heavy Metal Thunder, Wheels of Steel, Denim and Leather
Sabaton
Έχοντας στήσει ένα πολύ εντυπωσιακό σκηνικό με κανόνια και ένα τεράστιο τανκ οι Σουηδοί είχαν αρκετά μεγάλο μέρος του κόσμου στα πόδια τους όταν ξεκίνησαν. Πολλοί ήταν οπαδοί τους, αυτοί που τους έχουν ανεβάσει τόσο ψηλά στο rock/metal χρηματιστήριο τα τελευταία χρόνια, ενώ πολλοί ήταν και οι περίεργοι που ήθελαν να δουν τι μέρος του λόγου είναι. Οι δύσπιστοι και οι haters προτίμησαν να ξαποστάσουν, να ανεφοδιαστούν με μπύρες και να πιάσουν θέση για τους Priest. Τα γούστα του καθενός είναι προσωπικά, μπορείς να τα σχολιάσεις, να τα κοροϊδέψεις και να τα χλευάσεις επί προσωπικού, ή δια του πληκτρολογίου στο Facebook, αλλά στο τέλος της ημέρας οι Sabaton ήταν η τελευταία μπάντα πριν τον headliner.
Με ένα σετ σαν best of που συνοδεύτηκε από μπόλικες εκρήξεις, κανονιές, φωτιές και σερπαντίνες οι Sabbaton διασκέδασαν τον κόσμο με πολύ καλή σκηνική παρουσία, δυναμισμό και πολύ καλό δέσιμο. Οι οπαδοί τους σίγουρα το απόλαυσαν, τους haters δεν τους κερδίζεις και αυτό είναι αξίωμα.
Ghost Division, Winged Hussars, Blood of Bannockburn, Swedish Pagans, Carolus Rex, The Last Stand, Into the Fire, Sparta, Resist and Bite, Night Witches, Primo Victoria, Coat of Arms, Shiroyama, To Hell and Back
Judas Priest
Οι Judas Priest έκαναν ίσως την καλύτερη τους εμφάνιση επί ελληνικό εδάφους. Από πλευράς απόδοσης δεν νομίζω ότι μπορεί κανείς να ζητήσει πολλά παραπάνω με έναν απίστευτο Halford που παρά το γεγονός ότι πλησιάζει τα 70 δεν πτοείται με τίποτα. Ο Richie Faulkner με τον τρόπο του είναι και αυτός frontman, αφού με τις κινήσεις, τις πόζες και την όλη παρουσία του μας έχει κάνει να ξεχάσουμε τον KK. Από την άλλη πλευρά της σκηνής ο Andy Sneap αποδεικνύει ότι εκτός από το μεγάλο ταλέντο του πίσω από την κονσόλα είναι εξίσου καλός και στις επάλξεις.
Το σετ τώρα ίσως να χαρακτηριστεί ως «μη συναυλιακό» με απουσία κλασικών και μερικά πιο «ψαγμένα» τραγούδια, αλλά αυτό από την άλλη είναι μια θαραλλέα κίνηση από τη μπάντα που προτιμά να βγάλει από τη φαρέτρα του κομματάρες από το βάθος της δισκογραφίας της των 18 άλμπουμ, όπως τα “Tyrant”, “Siner”, “Saints In Hell” (ανατριχίλα), “Bloodstone” (Θεέ μου) και να θυσιάσει το “Touch Of Evil”. Τα σκηνικά ήταν καλά , αν και λιτά, τα φώτα άριστα, τα videowall πάρα πολύ όμορφα. Μοναδικό ψεγάδι ένα απίστευτο «μπούκωμα» με πολλά μπάσα στον ήχο που εμφανίστηκε στο “Turbo Lover” αν θυμάμαι καλά και εμφανίστηκε κι άλλες φορές μέχρι να τελειώσει η ιεροτελεστία της εμφάνισης των Judas Priest. Εντυπωσιακό το γεγονός ότι και τα καινούρια τραγούδια από το “Firepower”, “Lightning Strike” και “Rising From Ruins” έγιναν αποδεκτά με επευφημίες από τον κόσμο δείχνοντας το πόσο έχει αγαπήσει το άλμπουμ.
Στις ιδιαίτερα συγκινητικές η παρουσία του Glenn Tipton στα videowall που δυστυχώς δεν εμφανίστηκε στην χώρα μας στο encore, αλλά είναι πάντα στις καρδιές μας στο δύσκολο δρόμο που έχει μπροστά του. Κάπως έτσι, οι Judas Priest ολοκλήρωσαν μια χορταστική πρώτη ημέρα στο Rockwave κλείνοντας με τον καλύτερο τρόπο και ξεπερνώντας με την εμφάνισή τους ό,τι είχε προηγηθεί επιβεβαιώνοντας απολύτως τον ρόλο τους σαν headliners. Σεβασμός!
Η πρώτη ημέρα ολοκληρώθηκε, αλλά όχι και το φεστιβάλ, για τους περισσότερους αν όχι όλους που θα επέστρεφαν την επομένη για τους Iron Maiden σε μια από τις μαζικότερες heavy metal συνάξεις στην ελληνική ιστορία… μέχρι την επόμενη.
Κείμενα: Γιάννης Δόλας/Σάκης Νίκας
Φωτογραφίες: Γιάννης Δόλας/ Χρήστος Κισατζεκιάν
{galleryLiveReports/2018/RockwaveDay01}{/gallery}
