
Η αλήθεια είναι ότι είχε λείψει αρκετά ο Λυκαβηττός σαν συναυλιακός χώρος και το Rockwave Nights έφερε χιλιάδες οπαδούς στην κορυφή του ιστορικού λόφου για πολλές διαφορετικές συναυλίες ποικίλων γούστων. Εδώ στήθηκε και η γιορτή των Rotting Christ για τα 35 χρόνια πορείας (πρακτικά 37 είναι αλλά λεπτομέρεια). Με τη διοργάνωση να τηρεί το πρόγραμμα στο ακέραιο και τις τιμές στα ταμεία να μη συγκρίνονται με κανέναν άλλο πολυδιαφημισμένο συναυλιακό χώρο της πρωτεύουσας, το μόνο που φαινόταν να μπορούσε να χαλάσει τη βραδιά ήταν ο δυνατός αέρας. Ευτυχώς, δεν το έκανε.
Για άνοιγμα επιλέχθηκαν οι ιστορικοί Varathron. Ξεκίνησαν την ίδια περίοδο με τους Rotting Christ, έβγαλαν και οι δύο το 1993 το πρώτο του album και φυσικά μοιράζονταν στα πρώτα τους χρόνια τον ίδιο μπασίστα, τον Jim Mutilator. Δεν είμαι καθόλου εξοικειωμένος με το υλικό τους αλλά μπορώ να πω ότι έδωσαν μία άψογη εμφάνιση για την μία ώρα που ήταν στη σκηνή. Ο ήχος εξαιρετικός, το συγκρότημα σε μεγάλη όρεξη και τα φωνητικά του ηγέτη τους Στέφανου να ακούγονται λες και δεν πέρασε μια μέρα από τότε που τους ίδρυσε. Αρκετός κόσμος μπροστά στη σκηνή ανταποκρίθηκε πολύ θερμά στη μουσική τους, ανοίγοντας και τα πρώτα mosh pits. Το μόνο που θα έκανε την εμφάνισή τους καλύτερη θα ήταν να μην έπαιζαν όταν ακόμα υπήρχε ήλιος έξω, το σκοτάδι θα τους ταίριαζε πάρα πολύ.

Οι Rotting Christ βγήκαν εν μέσω αποθέωσης σε ένα χώρο που είχε σχεδόν γεμίσει, ξεκινώντας όπως θα περίμενε κανείς με το “666”. Ο ήχος και εδώ ήταν άψογος και το συγκρότημα αρχικά επέλεξε υλικό από τα τελευταία πέντε albums, παίζοντας και το “Like Father, Like Son”, το μοναδικό από το πιο πρόσφατο “Pro Xristou”. Ο χαμός όμως ξεκίνησε όταν έγινε η βουτιά στο παρελθόν με το “King Of A Stellar War” και τον κόσμο να τραγουδάει δυνατά τη μελωδία στο refrain. Συνέχεια με το προσωπικό μου αγαπημένο, “Shadows Follow”, το οποίο ήταν και το μόνο από όλο το setlist που έκοψαν στη μέση για να ακολουθήσει το “Archon”. Στη συνέχεια ο Σάκης έσβησε και μια τούρτα επί σκηνής αφού την ίδια μέρα έκλεινε τα 52 του χρόνια. Και τι πιο εντυπωσιακό από το να έχεις από κάτω χιλιάδες οπαδούς να σου εύχονται. Οπαδοί οι οποίοι δεν ήταν μόνο από Ελλάδα, καθώς σε μια σύντομη ομιλία του ο Σάκης καλωσόρισε κόσμο από Πολωνία, Πορτογαλία και Βραζιλία ενώ στο κοινό κυμάτισε και μια σημαία της Παλαιστίνης, με αποτέλεσμα να ακουστεί σύνθημα υπέρ της παύσης της γενοκτονίας που γίνεται εκεί.

Στη συνέχεια, το ηχητικό του “Gloria De Domino Inferni” και το “The Forest Of N’Gai” μας πήγαν ακόμα πιο πίσω, στο ιστορικό EP “Passage To Arcturo” του 1991. Δεν έλειψε η καθιερωμένη διασκευή στο “Societas Satanas” πριν πάμε στην κλασική αγαπημένη τριάδα των “Sorrowfull Farewell”, “Among Two Storms” και “After Dark I Feel”. Έκπληξη, για εμένα τουλάχιστον, αποτέλεσε το φοβερό “The Raven” ακριβώς πριν το κλείσιμο με το “Under The Name Of Legion”. Φυσικά, είχαμε και το encore με τα θρυλικά “The Sign Of Evil Existence” και “Non Serviam”. Στο τελευταίο, με προτροπή του Σάκη ανέβηκε κόσμος πάνω στη σκηνή, το συγκρότημα χάθηκε ανάμεσά τους όπως και οι μισοί στίχοι επειδή ο Σάκης δεν μπορούσε να φτάσει στο μικρόφωνο. Αλλά τι σημασία έχει; Μια γιορτή έκλεισε με το καλύτερο τρόπο, με τις “non serviam” ιαχές να γεμίζουν το θέατρο του Λυκαβηττού.
Setlist: 666, P’unchaw Kachun-Tuta Kachun, Fire God And Fear, Κατά Τον Δαίμονα Του Εαυτού, Άπαγε Σατανά, Dies Irae, Δαιμόνων Βρώσης, Aealo, Like Father Like Son, King Of A Stellar War, Shadows Follow, Archon, Gloria De Domino Inferni, The Forest Of N’Gai, Fgmenth Thy Gift, Societas Satanas (Thou Art Lord), Sorrowfull Farewell, Among Two Storms, After Dark I Feel, Athanati Este, Nemecic, In Yumen-Xibalba, Grandis Spiritus Diavolos, The Raven, Under The Name Of Legion, The Sign Of Evil Existence, Non Serviam

Τέσσερις μουσικοί που ήταν άψογοι πάνω στη σκηνή. Κάτι λιγότερο από δυόμισι ώρες ασταμάτητης μουσικής. 26 τραγούδια από όλη σχεδόν τη δισκογραφία τους. Μία μεγάλη γιορτή για το σπουδαιότερο ελληνικό metal συγκρότημα που δεν έχει καμία διάθεση να σταματήσει, πιθανώς μέχρι να γιορτάσει τα 50 χρόνια πορείας. Και ένα κοινό που στο μεγαλύτερο μέρος του βοήθησε ώστε αυτή η βραδιά να μείνει χαραγμένη στη μνήμη μας, αφού όπως είπε και ο Σάκης ξεκίνησαν παίζοντας για τριάντα άτομα και ποτέ δεν πίστευαν ότι θα έφταναν να ζουν κάτι τέτοιο. Πιστεύω ότι ήταν η καλύτερη εμφάνιση των Rotting Christ επί αθηναϊκού εδάφους εδώ και αρκετά χρόνια. Πάντα τέτοια. Non Serviam!
Γιώργος Τερζάκης
Φωτο: Μαρία Μέλλιου
