Μπαίνοντας στο Ο.Α.Κ.Α. μπορώ να πω ότι απογοητεύτηκα,καθώς είναι η πρώτη φορά πού το βλέπω τόσο άδειο, αλλά με τις πρώτες νότες του ‘’In The Flesh’’ μάλλον το ξέχασα, όπως και ο ίδιος ο Waters και ή μπάντα του πού παρουσίασαν ένα τέλειο show λες και έπαιζαν σε ένα γεμάτο στάδιο χωρίς να δείχνουν να τούς επηρρεάζει έστω και στο ελάχιστο η χαμηλή προσέλευση.
Το show αρκετά μεγαλύτερο σε όγκο από αυτό που παρακολουθήσαμε το 2011 στο κλειστό του Ο.Α.Κ.Α είναι από τα πιό τέλεια και μεγαλοπρεπή πού έχω παρακολουθήσει ποτέ, με εξαιρετικά projections να προβάλλονται πάνω στόν τοίχο καί τρομερή σκηνοθεσία από τίς κάμερες πού υπήρχαν στόν χώρο.
Εξαιρετικός ήχος για ακόμη μία φορά καί το γουρούνι τεράστιο να κόβει βόλτες πάνω από τα κεφάλια μας,με τα γνωστά σύμβολα πάνω, να δένει άριστα με το όλο concept το οποίο δυστυχώς μετά από τόσα χρόνια φαντάζει πιό επίκαιρο από ποτέ.
Highlights της βραδιάς: Το ψαρωτικό intro τού ‘’In The Flesh’’ με τα πυροτεχνήματα και το αεροπλάνο τα ‘’Hey You’’ και ‘’Comfortably Numb’’πού μπαίνουν στο top 5 συναυλιακών μου εμπειριών, οι κούκλες που ζωντανεύουν τούς χαρακτήρες του concept επί σκηνής, ο Snowy White και τα πάρα πολύ καλά Ελληνικά τού Waters,ο οποίος ευχαρίστησε ξεχωριστά την κερκίδα με τα εισιτήρια των 18 euro.
Setlist: In The Flesh?, The Thin Ice, Another Brick In The Wall(part I), The Happiest Days Of Our Lives, Another Brick In The Wall(part II), The Ballad Of Jean Charles De Menezes, Mother, Goodbye Blue Sky, Empty Spaces, What Shall We Do Now?, Young Lust, One Of My Turns, Don’t Leave Me Now, Another Brick In The Wall(part III), The Last Few Bricks, Goodbye Cruel World (διάλειμμα) Hey You, Is There Anybody Out There?, Nobody Home, Vera, Bring The Boys Back Home, Comfortably Numb, The Show Must Go On, In The Flesh, Run Like Hell, Waiting For The Worms, Stop, The Trial, Outside The Wall
