«Prayers… / Will you follow?»
Το φεστιβάλ άνοιξαν -ακριβώς στις 19.00- οι ιστορικοί SELEFICE που, αστεία-αστεία, μετά από απουσία 25 ετών, έχουν καταφέρει να δώσουν τουλάχιστον 5 live μέσα τους τελευταίους 18 μήνες. Αυτή τη φορά το σετ ήταν περιορισμένο αλλά τα τριάντα λεπτά αξιοποιήθηκαν πλήρως με κομμάτια τόσο από το κλασικό “Where Is The Heaven” (ομώνυμο, I will die by evil ways) όσο και από το πρόσφατο ep “I met a god” (damned, mora) ενώ κλείσανε με ένα ακυκλοφόρητο κομμάτι (gates of dawn) από το επερχόμενο full length που φαίνεται πως θα κινηθεί στο γνωστό μελωδικό death ηχόχρωμα που μας έχουν συνηθίσει.
«Fading darkness / Above my head»
Μικρό κενό και στη σκηνή ανέβηκαν οι βέλγοι SOUL DISSOLUTION. To σχήμα του Jabawock (των Marche Funèbre) κινείται στον χώρο του atmospheric post-black και κατάφεραν να βγάλουν και στη σκηνή την ατμόσφαιρα των δίσκων κρατώντας τη δύσκολη ισορροπία μεταξύ μελωδίας και κτηνωδίας για 40 λεπτά με τον Acharan να νιώθει κάθε στίχο. Έπαιξαν τρία κομμάτια από το “Stardust” (circle of torment, stardust, the last farewell) αλλά η απογείωση ήρθε στο κλείσιμο με το “Fading Darkenss” από το περσινό “Nowhere”. 
«the light is so bright it takes our breath away»
Η συνέχεια ανήκε στους INNER MISSING, τη λιγότερο ακραία μπάντα της βραδιάς. Πρόκειται για ένα duo από τη Ρωσία που αν και ξεκίνησε τα πρώτα χρόνια σε πιο doom/death μονοπάτια πλέον είναι κοντά στο κλασικό gothic rock. Ομολογώ ότι αρχικά δυσκολεύτηκα να συνδεθώ μαζί τους εξαιτίας των πολλών προ-ηχογραφημένων μερών (σε πλήκτρα και τύμπανα) γιατί κάπου χάνεται η ατμόσφαιρα των στούντιο άλμπουμ τους αλλά παρόλα αυτά τόσο ο Sigmund (φωνή/κιθάρα) όσο και η Melaer (μπάσο) ήταν εξαιρετικοί ενώ τα βίντεο/visuals ως backdrop έδεναν όμορφα και τα 45 λεπτά πέρασαν νεράκι με τα “The Castle” και “The Sentinel” να είναι οι αγαπημένες μου στιγμές.
«Crave on your knees / tomorrow you’ll be dust»
Μέχρι να τσεκάρουμε το merch και να ανανεώσουμε ποτό ανέβηκαν στη σκηνή οι SHATTERED HOPE, ένα από τα πλέον αγαπημένα σχήματα τη εγχώριας σκηνής που είχα όμως, πολλά χρόνια να δω ζωντανά (από το άνοιγμα για My Dying Bride το 2010). Οι Αθηναίοι (με τον Γιάννη Φιλλιπαίο στα τύμπανα) δεν απογοήτευσαν και για μία ώρα κυριάρχησαν στη σκηνή (αν και ήθελα τα φωνητικά λίγο πιο μπροστά) με το χαρακτηριστικό funeral doom metal ήχο τους ανοίγοντας μας την όρεξη για τον δίσκο που ετοιμάζουν αυτόν τον καιρό. Μοιάζει παράδοξο αλλά είναι φοβερό πόση ευχαρίστηση φέρνει στους doomsters η πένθιμη μουσική…
«My soul shattered again / One more time…I’ll walk this road alone»
Στις 23.00 ήρθε η ώρα για τους CLOUDS. Δεν ξέρω αν είχαμε μπει ήδη στο σωστό mood ή αν έφταιγε το γεγονός ότι ήταν η πρώτη τους εμφάνιση στην Ελλάδα, αλλά η εμφάνιση τους είχε όλα τα χαρακτηριστικά μιας εμφάνισης που θα θυμόμαστε για καιρό. Το atmospheric doom/death μοιάζει λίγος σαν όρος για να περιγράψει τη φόρτιση που επικρατούσε επί σκηνής και η οποία κορυφώθηκε στον αποχαιρετισμό του Daniel για τον πρόσφατα χαμένο πατέρα του πριν μπει το νέο κομμάτι “Death Of A Father”, ένα κομμάτι το οποίο έφερε δάκρυα στα μάτια πολλών στο κοινό, αλλά το δυνατό χειροκρότημα λειτούργησε λυτρωτικά για όλους ανεξάρτητα αν ακούγαμε το “Dor”, το “When I’m Gone” (με τη βοήθεια της Gogo Melone στα φωνητικά) ή το “Even If I Fall”
video CLOUDS:
https://www.youtube.com/watch?v=Gv4aoO69zLs
video SHATTERED HOPE:
https://www.youtube.com/watch?v=9qooTyjOU2E
® κείμενο/φωτογραφίες: Konstantinos Mindcrimek Vlachos
