Στην άλλη άκρη του κόσμου ο Ross The Boss, κρατώντας αγκαλιά μια κιθάρα, μιλάει για τους θρυλικούς Dictators, οι οποίοι επιστρέφουν με ανανεωμένη σύνθεση, τον παλιόφιλο Albert Bouchard των Blue Oyster Cult, τους Ramones, τους Death Dealer, τους Ross The Boss… φυσικά, δεν αφήσαμε το θέμα των Manowar έξω από την κουβέντα με τον Ross να θυμάται πως ουσιαστικά ο Dio έβαλε το χεράκι του για τη δημιουργία τους. Θα ξαναπαίξει άραγε ποτέ μαζί τους; Ποιο είναι το καλύτερο άλμπουμ τους; Ποιο ήταν το μεγαλύτερο λάθος της καριέρας του; Διαβάστε τι λέει και δείτε το βίντεο της συνέντευξης. Συνέντευξη: Γιάννης Δόλας

Rockpages.gr: Πως αποφασίσατε να επανασυνδέσετε τους Dictators;

Ross The Boss: Βασικά, ποτέ δεν διαλυθήκαμε. Είχαμε τους Dictators NYC για 7 χρόνια με τον Daniel Rey και τον Manitoba, παίξαμε πολύ, κάναμε δυο περιοδείες στην Ευρώπη… Αλλά, όλα αυτά χωρίς τον Andy (Shernoff). O Andy είναι ο συνθέτης των Dictators και ο Albert (Bouchard) κι εγώ θα γράφουμε τραγούδια.

Είχα κάποιες δουλειές με τον Scott και τον Andy και είχαμε κάνει κάποιες συζητήσεις… και τους λέω: «Γιατί δεν παίζουμε; Ας βγάλουμε μερικά τραγούδια και ας τα κυκλοφορήσουμε». Γιατί το όνομα των Dictators είναι μεγάλο. Ο κόσμος γουστάρει τους Dictators. Εγώ πάντοτε είμαι ο πρόσκοπος! Πάντα έτοιμος να παίξω… Και ο Andy είπε πως ο μόνος τρόπος για να το κάνουμε ήταν… Με την αυθεντική μπάντα και εγώ συμφώνησα. Δεν τέθηκε θέμα για τον Manitoba κι εγώ ρώτησα ποιον ντράμερ θα παίρναμε και ο Andy πρότεινε τον Albert. Και μέσα σε δυο δευτερόλεπτα είπα “ναι, ας πάρουμε τον Albert”. Τον Albert Bouchard. Έχω δουλέψει με τον Albert πολύ, είχαμε μαζί τους Brain Surgeons και είναι μια ιδιοφυΐα, τον θεωρώ απίστευτα καλό. Έτσι, είμαστε εγώ ο Scott Kempner “Top Ten”, ο Andy Shernoff και ο Albert Bouchard… ξέρεις όμως τι έγινε με τον Andy (ΣΣ Το συγκρότημα ανακοίνωσε στις 6 Απριλίου ότι ο Scott δεν θα συμμετείχε, για λόγους υγείας, καθώς διαγνώστηκε με άνοια), έτσι αυτό τον αφήνει εκτός. Έτσι, είμαστε εμείς οι τρεις που μπορούμε να κάνουμε και παραγωγή. Έχουμε λοιπόν τρεις δυνάμεις, τον Albert, εμένα και τον Andy… θα πρέπει να βρούμε έναν κιθαρίστα για την περιοδεία, αλλά όσον αφορά το στούντιο και τη σύνθεση των κομματιών είναι πανεύκολο. Το κάνουμε στον ύπνο μας. Οι τρεις μας έχουμε καλή χημεία και τα πάμε πολύ καλά και ο κόσμος ανταποκρίνεται στη μουσική μας πολύ καλά. Γύρισε η διασκέδαση, ο χαβαλές, το attitude, οπότε είμαστε πολύ χαρούμενοι.

Rockpages.gr: Έχεις καμιά ιδέα ποιος θα είναι ο αντικαταστάτης του Scott στη σκηνή;

Ross The Boss: Ναι, αλλά δεν μπορώ να σου πω! Είναι κάποιος με περγαμηνές στο punk rock, κάποιος που ξέρει ο κόσμος – δεν είναι ένα τεράστιο όνομα, αλλά είναι αγαπητός φίλος της μπάντας εδώ για πολλά χρόνια, για πάντα. Θα σας ενημερώσουμε σύντομα. Πρέπει να παίξουμε να κάνουμε πρόβες. Πρέπει να κάνουμε πρόβες να είμαστε 100% σίγουροι.

Rockpages.gr: Τι άλλο έκανες λοιπόν την περίοδο της καραντίνας;

Ross The Boss: Μέχρι στιγμής υπάρχουν τρία άλμπουμ Death Dealer, το τρίτο βγήκε στις 18 Νοεμβρίου. Το “Conquered Lands”.  Ηχογραφήσαμε άλλα δυο άλμπουμ και μόλις τελειώσαμε και ένα EP. Μόλις έγραψα κάποια σόλο και δούλεψα την προηγούμενη εβδομάδα, οπότε έχει 4 τραγούδια το τέταρτο και πέμπτο άλμπουμ είναι έτοιμα. Οπότε αυτά είναι έτοιμα, ενώ δουλεύω ακόμα με τον Mark Lopes πάνω σε ένα, δυο τραγούδια. Η AFM δεν θέλει ένα καινούριο άλμπουμ… Γιατί κυκλοφορήσαμε το “Born Of Fire” στις 6 Μαρτίου 2020 (σαν Ross The Boss). Όταν χτύπησε η σκατοθύελλα. Οπότε, είχα μια μεγάλη περιοδεία με τις Burning Witches μια μεγάλη περιοδεία στην Ευρώπη και ένα κάρο πράγματα και δεν έγινε τίποτα. Ακυρώθηκαν τα πάντα.

Και αυτό το άλμπουμ είναι καλό, οπότε αποκλείεται να μην περιοδεύσω. Θα περιοδεύσω για αυτό το άλμπουμ και θα βγάλω άλλο ένα κομμάτι. Κοίτα τι έπαθαν οι Testament. Είναι στην ίδια κατάσταση. Γιατί έβγαλαν ένα καινούριο άλμπουμ, ξόδεψαν τόσο χρόνο τόσα λεφτά και τόση δουλειά για ένα άλμπουμ και δεν μπορείς να περιοδεύσεις γι’αυτό; Αυτό είναι γελοίο. Πρέπει να το εκμεταλλευτείς. Δεν παίζει να μην το χρησιμοποιήσω.

Rockpages.gr: Με τον Albert έχετε μεγάλη ιστορία από τη δεκαετία του ’70. Μπορείς  να μοιραστείς μαζί μας τις αναμνήσεις σου από όταν εσύ ήσουν στους Dictators και εκείνος στους Blue Oyster Cult; Άλλωστε, είχατε και τον ίδιο μάνατζερ…

Rockpages.gr: Ήμουν στα στούντιο της CBS και είμαι τόσο μεγάλος οπαδός του Buck Dharma… Είναι ένας από τους ήρωές μου. Την πρώτη φορά που τον άκουσα ήταν στο πρώτο άλμπουμ το 1972. Και αμέσως είπα “ω Θεέ μου”. Οπότε, ήμουν στο στούντιο με τους Dictators δουλεύοντας στο “The Dictators Go GirlCrazy” και ενώ γράφαμε το άλμπουμ ο Albert έμπαινε μέσα κρυφά, μας κοιτούσε και του έλεγα “γιατί δεν παίζεις ντραμς για μας;” Θα το θελα. Αν ήταν στο “Girl Crazy” Θα γινόταν ένας σούπερ επιτυχημένος δίσκος. Είμαι σίγουρος γι’αυτό. Ο Stu Boy (King) ήταν ΟΚ αλλά, ο Albert… Αν έπαιζε ο Albert στο “Girl Crazy” πιστεύω ότι θα ήμασταν… Η μπάντα θα ήταν μεγάλη, πραγματικοί σούπερσταρ.

 Έτσι, στο μυαλό μου είχα πάντοτε ότι πρέπει να παίξω με αυτόν τον τύπο. Και μετά ο Albert με κάλεσε στο σπίτι του… Έμενε στο Village. «Έλα στο σπίτι μου έχω αυτό το κασετόφωνο στο οποίο μπορείς να ηχογραφήσεις» μου έλεγε. Θα πρέπει να ήταν 1975, ή κάτι τέτοιο όταν έπαιξα κι εκείνος ηχογράφησε το “Sinful Love” με την Helen Wheels.

Από τότε έλεγε… «Οι δυο αγαπημένοι μου κιθαρίστες είναι ο Buck Dharma και ο Ross The Boss». Οπότε έχουμε αυτή την αγάπη από τόσο παλιά. Φυσικά, έχουμε παίξει όλες αυτές τις συναυλίες μαζί τους. Θα πρέπει να είναι 100 συναυλίες με τους Blue Oyster Cult με τον Iggy Pop… Thin Lizzy, AC/DC, KISS… Uriah Heep… όλες αυτές τις μπάντες που είχαμε παίξει μαζί. Οπότε γνωρίζω τον Albert εδώ και τόσο καιρό… Και μετά κάναμε τους Brain Surgeons. Με τους οποίους νομίζω ότι κάναμε ένα σπουδαίο άλμπουμ κι έχω σχέδια για αυτό…

Rockpages.gr: Έπαιξες και στο “Re-Imaginos” του Albert, πως ήταν αυτό;

Ross The Boss: Ναι, η προσέγγιση του Albert είχε ενδιαφέρον και τον ρώτησα πως και δεν έπαιξα στην πρώτη ηχογράφηση. Μάλλον θα έλειπα σε κάποια περιοδεία, ποιος ξέρει; Έπαιξα στο “Bombers Over Germany”, που ουσιαστικά είναι μια διαφορετική εκτέλεση του “ME262” και σε κάποιο ακόμα δεν θυμάμαι αυτή τη στιγμή, μήπως ήταν το “Dominance & Submission”;

Rockpages.gr: Οι Dictators προηγήθηκαν των Ramones, κάτι που συχνά εγείρει το ζήτημα για το ποιοι τελικά είναι οι πατεράδες του punk. Αναφέρεις συχνά ότι ήσασταν φίλοι, άρα θα μπορούσαν να είχαν επηρεαστεί και από εσάς;

Ross The Boss: Ήταν εκεί… Μας ήξεραν… Το γεγονός ότι εμείς παίξαμε το “California Sun” και εκείνοι ξαφνικά κυκλοφόρησαν το “California Sun” στο άλμπουμ τους… Που είναι τρομερό… Δεν ήταν σύμπτωση αυτό που συνέβη. Εκείνοι είναι από το Queens. Κι εμείς από το Bronx. Οπότε η Νέα Υόρκη γέννησε δυο δικές της μπάντες. Δυο αληθινές μπάντες, γιατί όλες οι άλλες από τη σκηνή του CBGB’S ήταν «φυτευτές». Είχαν έρθει από κάπου αλλού. Οι Dead Boys είχαν έρθει από το Cleveland του Ohio.

Ήμασταν πολύ καλοί φίλοι με τους Ramones, τους αγαπούσαμε. Τους αγαπούσα και μου λείπουν, μου λείπει ο Joey Ramone… Ήταν τόσο καλός φίλος. Για μας και για ολόκληρη τη rock σκηνή της Νέας Υόρκης. Αυτός ξεκινούσε τα πάρτυ, υποστήριζε τη σκηνή…  Τα πάντα… Όλοι ανταποκρίνονταν στον Joey. Ό,τι ήθελε να κάνουμε το κάναμε. Εκείνος ήταν που με έπεισε να γίνω μέλος στους “Manitoba’s Wild Kingdom” . Λείπει σε όλους μας. Εμένα μου λείπει ο Dee Dee και ο Johnny και ο Tommy… Εδώ που τα λέμε με τον Tommy κλείσαμε το CBGB’S. Οι Dictators έπαιξαν δυο μεγάλες βραδιές Παρασκευή και Σάββατο. (την Κυριακή) έπαιξε η Patti, αλλά δεν θεωρείται punk rock. Έτσι, το τελευταίο τραγούδι του Σαββάτου… το τελευταίο rock τραγούδι που παίχτηκε στη σκηνή του CBGB’S ήταν το “Blitzkrieg Bop”… Και είχαμε τον Tommy να τραγουδάει μαζί μας. Τότε ήταν που το ένιωσα. Τότε ήταν που πραγματικά το ένιωσα και συνειδητοποίησα ότι αυτή ήταν η τελευταία φορά που έπαιζα στο CBGB’s. Χάσαμε το σπίτι μας. Ήταν ένα αχούρι, αλλά ήταν το δικό μας αχούρι. Ό,τι και να πεις ήταν ένα τόσο ιστορικό μέρος… Και αυτή ήταν η τελευταία φορά που ανεβαίναμε στη σκηνή και μετά από λίγο ο Tommy πέθανε από καρκίνο.

Rockpages.gr: Σε ένα από τα άλμπουμ σας συμμετέχει ο Bruce Springsteen, ο οποίος μετράει «1…2…3…4» σε ένα τραγούδι. Πως προέκυψε αυτό;

Ross The Boss: Ήμασταν στο Record Plant και ηχογραφούσαμε το “Bloodbrothers”, το τρίτο μας άλμπουμ για την Elektra και… Εκείνοι ήταν στο στούντιο Α και εμείς στο στούντιο Β. Η E-Street Band… Ηχογραφούσαν το “Darkness On The Edge Of Town” και ο Clarence ήταν δίπλα και τον βλέπαμε. Κι ερχόταν κι έλεγε… «Μήπως μπορώ να έρθω να καπνίσω χόρτο στο στούντιό σας;» «Φυσικά και μπορείς» του είπα. Και μας έλεγε: «μην το πείτε στο Αφεντικό». «Μην ανησυχείς Clarence δεν θα πούμε κουβέντα». Και του είπαμε “πες στον Bruce… Αν μπορεί να έρθει να τραγουδήσει κάτι στο άλμπουμ μας»…  λάτρευε τους Dictators… Οπότε ήρθε και το έκανε… Για αυτόν να το κάνει αυτό το…1…2…3…4… Ήταν πάρα πολύ cool. Ήταν μια από τις πάρα πολύ σπουδαίες στιγμές για μας. Δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Κι ο Clarence Clemons ήταν καταπληκτικός. Αιωνία του η μνήμη…

Rockpages.gr: Ποιο θα έλεγες ότι ήταν το καλύτερο άλμπουμ σου με τους Dictators;

Ross The Boss: Δεν ξέρω, δύσκολο να πω. Όσα ψεγάδια κι αν έχει το “Go Girl Crazy”, το ακούω τώρα και ακούω τις νέες μίξεις του Andrew W.K. – έκανε εξαιρετική δουλειά. Όσον αφορά την τεχνική νομίζω ότι το “D.F.F.D.” είναι ένα εξαιρετικό άλμπουμ. Ο κόσμος λέει ότι το “Manifest Destiny” ήταν το πιο πειραματικό μας, αλλά ακούγοντάς το θα έλεγα ότι ο Andy το παράκανε με την pop πλευρά του, ωστόσο στο άκουσμα του σόλο μου στο “Steppin’ Out” ούρλιαξα από ενθουσιασμό. Έπαιζα αρμονίες… θεωρώ ότι αυτό το σόλο είναι από τα καλύτερα που έχω παίξει. Αλλά, καλύτερο άλμπουμ Dictators; δεν ξέρω. Δεν μπορώ να πω. Ίσως αυτό που έχει το “Who Will Save Rock and Roll”. Αυτό είναι καλό.

Rockpages.gr: Λίγο αργότερα γνώρισες κάποιον σε μια συναυλία των Black Sabbath και σχηματίσατε τους Manowar. Τι ακριβώς συνέβη;

Ross The Boss:  Ήμουν στην Αγγλία και έπαιζα στους Shakin’ Street -είναι μια Γαλλική μπάντα- ήμουν ο κιθαρίστας τους. O Sandy Pearlman ήταν μάνατζερ στους Blue Oyster Cult και στους Black Sabbath και στους Shakin’ Street. Οπότε μας έβαλε να ανοίγουμε στην περιοδεία των Black Sabbath για το “Heaven And Hell” με τον Ronnie Dio. ‘Eτσι λοιπόν βρίσκομαι στην Αγγλία να ανοίγω για τους Black Sabbath -τα είδωλά μου. Ω Θεέ μου! Οπότε, στο soundcheck ο Ronnie Dio έρχεται σε μένα και μου λέει “ξέρεις Ross -ήταν τόσο cool, τόσο καλός, τόσο γλυκός- «πραγματικά λατρεύω το πως παίζεις κιθάρα, μου αρέσει πολύ η σκηνή της Νέας Υόρκης και ξέρω τα πάντα για τους Dictators, τους Ramones, την Patti Smith… Έχω έναν τύπο στο crew, τον λένε Joey παίζει μπάσο και νομίζω ότι εσείς οι δυο θα ταιριάζατε». Πως το ήξερε αυτό;

Έτσι, πήγα να τσεκάρω τον Joey που δούλευε στο crew και γίναμε φίλοι. Και αρχίσαμε να τζαμάρουμε στα καμαρίνια των Black Sabbath. Μετά από μερικές ημέρες και συναυλίες αποφάσισα αποφασίσαμε πως ήταν ώρα να κάνουμε μια καινούρια μπάντα. Έτσι, πρότεινα έναν αντικαταστάτη στους Shakin’ Street γιατί δεν ήθελα να τους αφήσω ξεκρέμαστους. Διαλέξαμε τη στιγμή και η τελευταία μου συναυλία με τους Shakin’ Street ήταν η πρώτη συναυλία του Vinny Appice με τους Black Sabbath. Κατά έναν απίθανο τρόπο.

Έτσι, φύγαμε από την περιοδεία και αρχίσαμε να κάνουμε demo έκανα ένα demo και ο φίλος μου ο Bob Curry… Που ήθελε να κάνει κάτι μαζί μου… Ήταν διευθυντής του A&R στην EMI Records  στη Νέα Υόρκη και υπέγραψε με τη μπάντα. Και αυτή η μπάντα έγιναν οι Manowar.

Rockpages.gr: Τυπική ερώτηση, που την έχεις απαντήσει, αλλά οφείλω να την κάνω πάλι! Υπάρχει περίπτωση να ξαναπαίξεις μαζί τους; Αν στο ζητήσουν; Αν φύγει κάποιος; Αν σε πάρουν τηλέφωνο και σου ζητήσουν να παίξεις μαζί τους για μια συναυλία, ή περιοδεία;

Ross The Boss: Χεχεχε! Λέω σε όλους ότι θεωρώ τιμή μου να παίζω με τους φίλους μου. Και θεωρώ πως οι Manowar είναι φίλοι μου. Δεν έχω καλή σχέση με τον Joey αυτή τη στιγμή αλλά, δεν είναι αδύνατο. Ο μόνος που μπορεί να το κάνει αυτό είναι εκείνος. Είναι ο Joey, που μπορεί να πει… «Γάμησέ τα όλα, η ζωή είναι πολύ μικρή». Τι θα γίνει αν κάποιος πεθάνει; τότε τελείωσε. Ποτέ δεν λέω «ποτέ» για τίποτα. Γιατί όπως σου είπα είμαι πρόσκοπος. Και το μόνο που θέλω είναι να παίζω όσο μπορώ. Το κάθε δευτερόλεπτο που έχω ένα από αυτά τα μωρά στα χέρια μου είμαι ένας χαρούμενος άνθρωπος. Ή αυτό, ή ένα ρόπαλο του baseball. Όσο έχω μια κιθάρα και παίζω είμαι χαρούμενος. Δεν έχει σημασία για ποιον και μαζί με ποιον.

Rockpages.gr: Μήπως σου είναι πιο εύκολο να μου πεις ποιο άλμπουμ Manowar είναι το καλύτερο, από αυτά που συμμετείχες;

Ross The Boss: Δεν ξέρω, ξυπνάω κάθε πρωί και έχω διαφορετική άποψη. Πάντα θεωρούσα πως το “Battle Hymns” είναι το πρώτο άλμπουμ, που τα άρχισε όλα. Βασικά, άρχισε το power metal. Και θα έλεγα το “Battle Hymns”. Σήμερα θα έλεγα το “Hail To England”. Το “Hail To England” είναι το πιο αγαπημένο μου άλμπουμ αυτή τη στιγμή. Λόγω του “Each Dawn I Die” και του “Bridge Of Death”. Το κούρδισμα της κιθάρας μου… Αυτά τα τραγούδια ήταν τόσο καταπληκτικά… Όλη αυτή η εποχή, αυτοί οι έξι δίσκοι δεν νομίζω ότι μπορούν να επαναληφθούν ποτέ. Από καμία μπάντα, καμία metal μπάντα. Metal μπάντα; ξέχνα το.

Rockpages.gr: Μου είπες ότι έχεις ήδη δυο άλμπουμ με τους Death Dealer έτοιμα. Ακούγοντας το τελευταίο μου φάνηκε πιο heavy, πιο γρήγορο και πιο αιχμηρό από τα προηγούμενα. Ήταν συνειδητό αυτό; Πως ακούγεται το νέο υλικό;

Ross The Boss: Νομίζω ότι θα τα βρεις ακόμα καλύτερα. Αυτά τα τραγούδια είναι τρομερά. Ο Stu (Marshall) και ο Shawn (Peck) έχουν κάνει απίστευτη δουλειά στη σύνθεση των τραγουδιών μαζί με τη δική μου βοήθεια εδώ κι εκεί. Τώρα τελευταία δεν έχω γράψει πολύ μαζί τους, γιατί προσπαθώ να γράψω υλικό για τους Ross The Boss. Νομίζω ότι το «4» είναι απίστευτο, είναι ασύλληπτο. Τα τραγούδια που κάναμε για το EP είναι πάρα πολύ καλά. Ο Stu είναι σε τρελή φόρμα όσον αφορά τα riffs που γράφει. Του λέω «τι σε έχει πιάσει ρε φίλε;» Ποτέ δεν έχω ξαναδεί κάποιον να βγάζει τόσο πολύ πράμα. Και ο Shawn γράφει φρέσκους και εύστοχους στίχους. Είμαστε ακόμα πιο δυνατοί. Αν έχεις κάτι έτοιμο, πάμε να το ηχογραφήσουμε. Είμαστε έτοιμοι. Οι Death Dealer είναι έτοιμοι. Το γεγονός δε ότι έχω τα τρία πέμπτα της Ross The Boss μπάντας στους Death Dealer είναι διασκεδαστικό. Πάντα θα έχω τον Mike (LePond) και τον Steve (Bolognese), τον Shawn, ή τον Steve και τον Mark… οπότε, αν ταξιδεύουμε μπορούμε να έχουμε και τα δυο συγκροτήματα. Σε ένα Σαββατοκύριακο για παράδειγμα μπορούμε να παίξουμε το Σάββατο με το ένα συγκρότημα και την Κυριακή με το άλλο.

Rockpages.gr: Έχεις καμία ιδέα για το πότε θα κυκλοφορήσει το νέο υλικό; Το EP και τα άλμπουμ;

Ross The Boss: Νομίζω ότι το EP θα βγει το φθινόπωρο.

Rockpages.gr: Ποιο θεωρείς ότι ήταν το μεγαλύτερο λάθος στην καριέρα σου;

Ross The Boss: Το μεγαλύτερο λάθος στην καριέρα μου; Ε λοιπόν ας πούμε πως έχω κάνει μερικά. Όταν έκανα παραγωγή στους Anthrax και τους υπέγραψα στην Megaforce με τον John Z. Και ο John Z μου το είπε πρόσφατα αυτό: «επειδή ήσουν εσύ υπέγραψα τους Anthrax». Φυσικά και οι Metallica ήταν στην εικόνα και οι Metallica θα μου ζητούσαν να τους κάνω την παραγωγή επίσης. Και το θέμα είναι πως νομίζω ότι κάτι συνέβη… Δεν θυμάμαι, δεν κατέληξα να το κάνω. Κοιτάζοντας πίσω… Θα έπρεπε να το είχα πιέσει αυτό. Θα έπρεπε  να πέσω πάνω στους Metallica σαν τα μυρμήγκια στο μέλι. Σαν τις μέλισσες στο μέλι. Γιατί δεν το ήξερα αυτό; Η υπόθεση με τους Metallica και το ότι έφυγα από τους Manowar, γιατί με απέλυσαν βέβαια, ρόλο σε αυτό έπαιξε και ο Joey και το όλο νομικό θέμα, που το παράτησα. Θα έπρεπε να το είχα κυνηγήσει νομικά περισσότερο. Αλλά, αυτό είναι ένα προσωπικό θέμα. Αλλά, έχω κάνει κι άλλα λάθη. Πολλά… αυτό με ενοχλεί. Με τρελαίνει αυτό το πράγμα, γιατί ήμουν εκεί και δεν συνέβη. Συνέβη όμως για τους Anthrax!

Rockpages.gr: Ήσουν μέλος σε μπάντες όλη σου τη ζωή παίζοντας κιθάρα, οπότε ποιος θα έλεγες ότι έχει μεγαλύτερο εγωισμό σε μια μπάντα; Ο κιθαρίστας, ή ο τραγουδιστής;

Ross The Boss: Στη δική μου περίπτωση ο μπασίστας! Και στα δυο συγκροτήματα. Σοβαρά; Θα έλεγα πως ένας τραγουδιστής πρέπει να έχει εγωισμό. Αλλά, στη δική μου μπάντα θα νόμιζες ότι εγώ έχω τον μεγαλύτερο εγωισμό, ενώ δεν τον έχω. Πρέπει να είμαι ο πιο ταπεινός τύπος, όλοι μου οι φίλοι είναι ταπεινοί. Γιατί δεν τα ανέχομαι αυτά γύρω μου. Και θα έλεγα… Ότι ιστορικά είναι ο μπασίστας.

Rockpages.gr: Τι θυμάσαι από την Ελλάδα;

Ross The Boss: Θυμάμαι τον πάντα τρομερό, πάντα φανταστικό κόσμο. Πάντα με αγάπη και σεβασμό και από τις δυο πλευρές. Θυμάμαι το φαγητό! Θυμάμαι τα πάντα. Θυμάμαι πόσο χαρούμενα ήταν και πόσο νοιώθαμε τον θρίαμβο. Όταν θα επιστρέψουμε στην Ελλάδα θα είναι απίστευτο. Ανυπομονώ! Έχω τόσους ανθρώπους να δω εκεί. Ειδικά αυτά τα δυο χρόνια μιλάμε κάθε μέρα με κόσμο… «Ζήτω η Ελλάδα». Είναι τρομερά, σίγουρα υπάρχει το αίσθημα της αδελφότητας με τους ανθρώπους εκεί… Ερχόμαστε!