Τι να γράψω για τους Rotting Christ που δεν έχει γραφτεί; 37 χρόνια πορείας (και όχι 35 που για κάποιο περίεργο λόγο αναφέρεται για τη συναυλία) είναι αυτά, 40 αν βάλουμε μέσα και την τριετία που είχαν το όνομα Black Church. Πάνω από 2000 συναυλίες ανά τον κόσμο, πολλά προβλήματα με το όνομά τους, ξεροκεφαλιά και ασταμάτητη όρεξη να κυνηγήσουν το όνειρό τους, 14 studio albums, πολλές αλλαγές στην μουσική τους ανά τα χρόνια, τεράστια εκτίμηση από την μεταλλική σκηνή. Έχουν γραφτεί έτσι κι αλλιώς με πολύ καλύτερο τρόπο στο βιβλίο τους, το οποίο συστήνεται ανεπιφύλακτα σε κάθε οπαδού του συγκροτήματος.
Οπότε, εν αναμονή της μεγάλης γιορτινής συναυλίας στον Λυκαβηττό, στα πλαίσια των “Rockwave Nights”, το Σάββατο 29 Ιουνίου, απλά θα παραθέσω το τι θα ήθελα να ακούσω. Οι Rotting Christ έχουν αποδείξει ότι σέβονται κάθε οπαδό τους, παίζοντας τραγούδια ακόμα και από το demo τους. Δύσκολα βρίσκεις μια μπάντα με τόσο μεγάλη δισκογραφία που κάνει κάτι τέτοιο. Κάποια από τα παρακάτω έχουν ακουστεί ζωντανά ανά διαστήματα, κάποια ελάχιστα έως καθόλου. Έτσι κι αλλιώς, τους έχω δει πάρα πολλές φορές την τελευταία εικοσαετία που έχω «χορτάσει» από τα κλασικά και αγαπημένα χωρίς φυσικά να σημαίνει αυτό ότι δεν θα τα υποδεχτώ με τον ίδιο ενθουσιασμό όταν ακουστούν. Και φυσικά ισχύει το ίδιο με τόσες και τόσες μεγάλες μπάντες, σε μια σπουδαία δισκογραφία υπάρχουν διαμάντια που (δυστυχώς για εμένα) δεν έχουν την προβολή που θα τους άξιζε. Non Serviam!
Feast Of The Grand Whore (Satanas Tedeum [Demo] – 1989): Από το θρυλικό demo. Ο Σάκης κάποτε είχε πει ότι είναι το αγαπημένο του τραγούδι από το συγκρότημα. Doom ρυθμός, death φωνητικά και μια πολύ ταιριαστή χορωδία προς το τέλος που του δίνει άλλη διάσταση.
The Old Coffin Spirit (Passage To Arcturo [EP] – 1991): Όταν ακόμα δεν τους είχαν φύγει τελείως οι επιρροές από τις grindcore ημέρες τους. Το intro του είναι από τα καλύτερα που έχουν γράψει ποτέ. Μπορεί να μοιάζει πρωτόλειο αλλά έδειχνε μια μπάντα με εξαιρετικές ιδέες.
Visions Of The Dead Lovers (Αποκαθήλωσις [Single] – 1993): Από τις καλύτερες συνθέσεις της πρώτης περιόδου, θα του άξιζε να αποτελεί μέρος του ντεμπούτου το οποίο διορθώθηκε μετά όταν συμπεριλήφθηκε σε επανεκδόσεις.
Exiled Archangels (Thy Mighty Contract – 1993): Αν δεν κάνω λάθος, υπήρχε fan club των Rotting Christ με αυτό το όνομα. Το ντεμπούτο είναι δεκάρι ακατέβατο, αυτό όμως είναι από εκείνα που ξεχωρίζουν εύκολα λόγω του εξαιρετικού riffing. I name you under our cult!
The Fifth Illusion (Non Serviam – 1994): Το πρώτο που άκουσα από αυτό το συγκρότημα και ακόμα θυμάμαι το σοκ που είχα πάθει. Μακάρι να μπορούσα να πάθω αμνησία και να το ανακαλύψω άλλη μία φορά. Ιδανικό εναρκτήριο κομμάτι, με την ταχύτητα να δίνει τη θέση της σε mid-tempo σημεία γεμάτα ατμόσφαιρα, μελωδίες και υπέροχα riffs.
Wolfera The Jackal (Non Serviam – 1994): Οι Rotting Christ συνεχίζουν να δείχνουν τη διάθεσή τους να αποστασιοποιηθούν από τον τυπικό black metal ήχο και αυτό το κομμάτι το αποδεικνύει περίτρανα. Με τον Σάκη σε τιτάνια έμπνευση, γράφουν συνθέσεις πλούσιες σε riffs, μελωδίες και ατμόσφαιρα. Αριστούργημα. Όπως όλο το δεύτερο album φυσικά.
Snowing Still (Triarchy Of The Lost Lovers – 1996): Σε αυτό το δίσκο η έμπνευση τρύπησε ταβάνι. Ο Σάκης έχει παραδεχτεί ότι έχει γράψει μερικά από τα καλύτερα του riffs εδώ. Η παγωμένη ατμόσφαιρα, οι άρτιες συνθέσεις, η άψογη παραγωγή, φτιάχνουν ένα κειμήλιο για την παγκόσμια black metal σκηνή κάτι που φαίνεται και σε αυτό το τραγούδι.
Shadows Follow (Triarchy Of The Lost Lovers – 1996): Το αγαπημένη μου από το συγκρότημα, με διαφορά. Δεν υπάρχει φορά που να το έχω ακούσει και να μην ανατριχιάσω. Θες για την αδιανόητη ατμόσφαιρά του; Θες για το απίστευτο βασικό riff του; Θες για τους στίχους που δένουν άψογα με τη μουσική; Απλά τεράστιο.
A Dead Poem (A Dead Poem – 1997): Μεγάλη αλλαγή στον ήχο τους σε gothic metal μονοπάτια. Το συγκεκριμένο album έβγαλε και δύο…hit-άκια που αποτελούσαν για χρόνια σταθερές επιλογές στο setlist τους (“Sorrowfull Farewell” και “Among Two Storms”) αλλά για εμένα η κορυφή του δίσκου είναι το ομώνυμο.
Moonlight (Der Perfekte Traum [EP] – 1998): Διαμαντάκι το οποίο κατέληξε να θεωρείται σαν bonus track του “Sleep Of The Angels”, αν και πρωτοεμφανίστηκε στο εν λόγω EP. Συμπεριλήφθηκε και σε μία από τις κλασικές συλλογές της Century Media εκείνη την περίοδο.
Cold Colours (Sleep Of The Angels – 1999): Το album που έβγαλε το πρώτο video clip του σχήματος (“After Dark I Feel”), ξεκινάει με ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έγραψαν εκείνη την περίοδο.
If It Ends Tomorrow (Khronos – 2000): Η μπάντα με το “Khronos” μπορεί να επέστρεψε στις black metal ρίζες της αλλά συνέχισε να γράφει ατμοσφαιρικά και μελωδικά έπη επηρεασμένα από τις gothic μέρες της, όπως το συγκεκριμένο.
My Sacred Path (Khronos – 2000): Ό,τι έγραψα και πιο πάνω, με τη διαφορά ότι αυτό εδώ το θεωρώ ως μία από τις κορυφές στη δισκογραφία τους και θα έπρεπε να θεωρείται κλασικό.
Nightmare (Genesis – 2002): Το “Genesis” ήταν μια γερή σφαλιάρα. Για εμένα, το καλύτερό τους μετά τα αξεπέραστα τρία πρώτα. Το “Nightmare” ήταν αυτό που από την πρώτη στιγμή με κέρδισε έστω λίγο περισσότερο από τα υπόλοιπα.
Astral Embodiment (Genesis – 2002): Μεγάλη αδικία. Το συγκεκριμένο τραγούδι αρχικά είχε μπει σαν bonus μόνο στην βραζιλιάνικη έκδοση του δίσκου. Ευτυχώς πλέον υπάρχει σε επανακυκλοφορία καθώς και στη συλλογή “The Apocryphal Spells”. Και λέω μεγάλη αδικία επειδή είναι τόσο καλό που όχι μόνο θα χωρούσε στη βασική έκδοση του “Genesis” αλλά θα μπορούσε να αφήσει κάποιο άλλο έξω για να πάρει τη θέση του.
Serve In Heaven (Sanctus Diavolos – 2004): Το εν λόγω album είναι για εμένα το πιο αδύναμο του συγκροτήματος αλλά το συγκεκριμένο τραγούδι ξεχωρίζει. Όχι μόνο για την black/thrash κατεύθυνση που έχει στην αρχή αλλά κυρίως για την απίστευτη κιθαριστική μελωδία μετά το πρώτο ενάμιση λεπτό που θα μπορούσε να δημιουργήσει μία φοβερή συναυλιακή ατμόσφαιρα με sing-along του κόσμου.
Orders From The Dead (Aealo – 2010): Να πω την αλήθεια, ποτέ δεν μου έκατσε καλά όταν το άκουσα πρώτη φορά και πάντα το παρέλειπα όταν έβαζα να παίξει το “Aealo”. Αυτό άλλαξε στη συναυλία που έδωσαν για την προώθηση του album. Με video wall το οποίο έδειχνε εικόνες και στίχους, ήταν από τα πιο ανατριχιαστικά πράγματα που έχω βιώσει και είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό να κοιτάω τη σκηνή. Αν έκαναν πάλι κάτι αντίστοιχο, θα ήταν εντυπωσιακό.
Γιώργος Τερζάκης