Για κάποιο λόγο, ποτέ πριν δεν είχα διαβάσει αυτοβιογραφία συγκροτήματος ή καλλιτέχνη. Δεν άργησα καθόλου όμως να προμηθευτώ το βιβλίο για τους αγαπημένους μου Rotting Christ, λίγες μόλις μέρες αφού μεταφράστηκε και στα ελληνικά (η πρώτη έκδοση ήταν στα αγγλικά). Ο συγγραφέας είναι ο Βρετανός Dayal Patterson, ο οποίος έχει γράψει άλλα τρία βιβλία για το black metal με αυτό να είναι το πρώτο αποκλειστικά για ένα συγκρότημα. Με τη μεγάλη βοήθεια του Σάκη (και όχι μόνο), οι 300 σελίδες του περνάνε σαν νεράκι.
Το βιβλίο ξεκινάει από τα παιδικά τους χρόνια και μας πηγαίνει μέχρι το σήμερα. Διαβάζουμε για το τι έγινε στη μπάντα χρόνο με το χρόνο. Υπάρχουν αναλυτικά πληροφορίες για όλες τις κυκλοφορίες τους με σχόλια των μελών γι’ αυτές (μερικά θα σας εκπλήξουν), για τον αντίκτυπο που είχε η κάθε μία, για το τι επακολούθησε, για τις συναυλίες και τις περιοδείες που έκαναν προωθώντας τες και όλα αυτά με πάρα πολλές λεπτομέρειες και ιστορικές φωτογραφίες. Όπως φυσικά και κάθε μέλος που πέρασε από τη σύνθεση του συγκροτήματος, είτε σαν μόνιμο είτε σαν session.
Έμφαση βέβαια δίνεται στα πρώτα τους χρόνια και είναι λογικό επειδή ήταν και τα πιο δύσκολα. Σημαντική βοήθεια σε αυτό αποτελεί ο Δημήτρης Πατσούρης a.k.a. Jim Mutilator (Medieval Demon, ex-Varathron) και ο Γιώργος Ζαχαρόπουλος a.k.a. Morbid/The Magus (Necromantia, Thou Art Lord, Principality Of Hell) οι οποίοι συμμετέχουν με αρκετές δηλώσεις, πέρα από αυτές φυσικά των αδερφών Τόλη. Το κλίμα της εποχής, το θρυλικό Storm Studio, το Metal Era, όλα ζωντανεύουν και μας μαθαίνουν με τον καλύτερο τρόπο πώς ήταν η Ελλάδα στα 90s. Δηλώσεις φυσικά υπάρχουν και από μουσικούς τεράστιων extreme συγκροτημάτων (Moonspell, Samael, Watain, Immolation, Behemoth, Enslaved, Immortal) που μεταξύ άλλων θυμούνται τον πάταγο που είχαν κάνει στο παγκόσμιο underground με τις πρώτες τους κυκλοφορίες.
Σε όλη αυτή την διαδρομή των τριάντα ετών όμως, φαίνεται ξεκάθαρα κάτι. Αυτό που πάνω-κάτω γνωρίζουμε οι περισσότεροι, αλλά εδώ αναλύεται εκτενέστερα. Δηλαδή η στάση ζωής του Σάκη και του Θέμη για να καταφέρουν να γίνουν αυτό που είναι σήμερα. Ο ρομαντισμός, η ξεροκεφαλιά τους, τα πολλά λάθη, οι πολλές περιστασιακές δουλειές που έκαναν για να μπορέσουν να βγάλουν τα προς το ζην και η σκληρή πραγματικότητα που κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν αρκετές φορές, η οποία παραλίγο να φέρει και την διάλυσή τους. Αλλά και ο τρόπος που χειρίζονται τη μπάντα. Το ότι για παράδειγμα ποτέ δεν είπαν όχι σε μία συναυλία, με αποτέλεσμα να έχουν δώσει περίπου 1500 ανά τον κόσμο, αλλά και να μπουν σε πολλές περιπέτειες. Στη Λατινική Αμερική, κινδύνεψε μέχρι και η ζωή τους. Εντυπωσιακό επίσης το ότι δεν είχαν ποτέ (ούτε έχουν) κάποιον manager. Αυτή η Non Serviam νοοτροπία που τους αντάμειψε, τους έκανε το μεγαλύτερο ελληνικό metal συγκρότημα και άνοιξε το δρόμο σε τόσα ακόμα που θέλησαν να βγουν στο εξωτερικό. Ένα ανάγνωσμα απαραίτητο για κάθε οπαδό τους αλλά και για όσους θέλουν να δουν πώς στο διάολο κατάφερε μία μπάντα με το πιο extreme (ίσως) όνομα στην ιστορία του metal, να γίνει αυτό που είναι σήμερα.
Rotting Christ – Non Serviam (Cult Never Dies)
