Το «Rituals» συμπληρώνει και πιθανότατα ολοκληρώνει την δισκογραφική περίοδο των Rotting Christ που δικαιολογημένα πλέον μπορούμε να αποκαλούμε «τελετουργική», και αποτελείτο μέχρι πρότινος από τα «Θεογονία», «Εάλω» και «Κατά τον Δαίμονα Εαυτού». Ο δίσκος διατηρεί τον πολυπολιτισμικό και πολύγλωσσο χαρακτήρα του προκατόχου του, βυθίζοντας τον ακροατή σε ένα μοναδικό και μυστικιστικό ταξίδι, ενώ διαθέτει επίσης την καλύτερη παραγωγή και τους εντυπωσιακότερους guests στην ιστορία των Rotting Christ.
Είναι σαφές πως σε αυτόν το album, περισσότερο από ποτέ στο παρελθόν, ο Σάκης Τόλης έδωσε απόλυτη προτεραιότητα και έμφαση στο vibe της κάθε σύνθεσης, φτάνοντας στο σημείο να «θυσιάσει» ορισμένα σήματα κατατεθέντα της μπάντας, με σκοπό το αποτέλεσμα να ταυτίζεται πλήρως με το προσωπικό του όραμα εσωτερισμού και απόδρασης. Το «Rituals» τον δικαιώνει. Πόσα συγκροτήματα καταφέρνουν να εντάξουν στη μουσική τους τον Ευριπίδη, τον Blake και τον Baudelaire; Ποιος άλλος καλλιτέχνης αναδεικνύει με τέτοιο τρόπο, εν προκειμένω μέσω των «Του Θάνατου» και «The Four Horsemen», σημαντικά κομμάτια της ελληνικής μουσικής κληρονομιάς;
Κάποιοι ίσως επισημάνουν πως θέλουν και σπουδαία riffs στην εξίσωση, και θα συμφωνήσω. Ένας δίσκος με 10 «Άπαγε Σατανά», όσο ανατριχιαστικό κι αν είναι το τραγούδι, θα ήταν μονόπλευρος. Γι’ αυτό υπάρχει το «Ze Nigmar» ή το «For A Voice Like Thunder», που εκτός του ότι είναι εξαιρετικές στιγμές, ίσως δείχνουν και τον δρόμο στον οποίο θα βαδίσουν οι Rotting Christ στο μέλλον.
Τα επίθετα «σκοτεινός» και «ατμοσφαιρικός» χρησιμοποιούνται συχνά σε κριτικές heavy metal δίσκων. Το «Rituals» μας αναγκάζει να επαναπροσδιορίσουμε το περιεχόμενο τους.
