Το 2007, ο μέγιστος δημοσιογράφος και δοκιμιογράφος Christopher Hitchens κυκλοφόρησε το βιβλίο του The Portable Atheist: Essential Readings for the Non-Believer, μια ανθολογία φιλοσοφικών κειμένων και αποφθεγμάτων από σπουδαίους «αιρετικούς» της ιστορίας, γεμάτη λόγους για να πάψεις να συγχέεις θρησκεία και πνευματικότητα, αν δεν το έχεις ήδη κάνει.
Το «Heretics» είναι το «Portable Atheist» των Rotting Christ, ένας δίσκος με πεζά αποσπάσματα, είτε στην αρχή είτε και κατά την διάρκεια των κομματιών, με μουσική γραμμένη για να υποστηρίξει και να αναδείξει αυτό το περιεχόμενο. Είναι αρκετά κοντά στο «Rituals» στη λογική του, σκοτεινό και επιβλητικό, με τις κιθάρες όμως πιο πρωταγωνιστικές, κρυφοκοιτάζοντας και προς τη μελωδία των late 90s. Το τελευταίο το αναφέρω ως θετικό, θα το ήθελα μάλιστα σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό, με λιγότερα ρυθμικά μέρη που θυμίζουν πολύ άλλα τραγούδια της πρόσφατης, «post-Θεογονία» περιόδου, και περισσότερα riffs σαν αυτό του «New Messiah», ή του «Raven», που με λίγο καλύτερη απαγγελία στα σημεία του Poe θα ήταν αψεγάδιαστο. Εξαιρετική ατμόσφαιρα δημιουργεί το εκκλησιαστικό, χορωδιακό «Hallowed Be Thy Name», ενώ τα δύο πρώτα single, «Fire, God and Fear» και «Heaven and Hell and Fire» θα είναι ό,τι πρέπει για την επερχόμενη περιοδεία του συγκροτήματος.
Ρωμανός Τερζής
32 χρόνια ιστορίας. 13 studio albums. Πολλές άλλες κυκλοφορίες σε EPs, demos, splits, lives, DVDs, συλλογές. Χιλιάδες συναυλίες σε όλο τον κόσμο. Οι Rotting Christ έχουν δουλέψει σκληρά για να είναι αυτό που είναι σήμερα και δεν έχουν πλέον να αποδείξουν τίποτα.
Από την αρχή χαράζουν τον δικό τους δρόμο. Ακολουθούν το δικό τους μονοπάτι. Πειραματίζονται, εξελίσσονται, δεν θέλουν να παίζουν τα ίδια πράγματα σε κάθε κυκλοφορία. Βέβαια, θα ήταν απόλυτο σεβαστό αν το έκαναν, όπως τόσες και τόσες μπάντες, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Σαν φανατικός οπαδός τους, μετά από πολλές ακροάσεις, έχω να πω ότι το “The Heretics” είναι ο δίσκος στον οποίο κόλλησα περισσότερο μετά το “Theogonia”. Και αυτό επειδή έχει τραγουδάρες.
Να πω για το εναρκτήριο “In The Name Of God”, το οποίο μπορεί να φαίνεται σαν ένα κομμάτι που γράφει ο Σάκης ακόμα και στον ύπνο του, αλλά δεν παύει να σπέρνει; Να πω για το φοβερό “Vetry Zlye” με την μελωδιάρα και τα υπέροχα φωνητικά της Irina Zybina των Grai; Ή για το “Heaven And Hell And Fire” με την trademark (πλέον) Rotting μελωδία και το όμορφο solo;
Τα “Hallowed Be Thy Name” (όχι των Maiden) και “Dies Irae” όσο απλά και να φαίνονται στη δομή τους, τα χορωδιακά φωνητικά και η ατμόσφαιρα που βγάζουν τα απογειώνουν. Δεν είναι καθόλου εύκολο να πετύχεις κάτι τέτοιο. Υπάρχει όμως και ένα αδύναμο σημείο κατά την άποψή μου, και αυτό είναι το “I Believe”. Μπορεί να είναι το πιο γρήγορο κομμάτι και το black metal riffing να θυμίζει παλιές εποχές, αλλά ακούγεται μονότονο. Σε αυτό, ο Σάκης απαγγέλει απόσπασμα από την «Ασκητική» του Νίκου Καζαντζάκη.
Φοβερά επίσης και τα “Fire God And Fear” με το άψογο solo, “The Voice Of The Universe” (με guest τον Ashmedi των Melechesh) και “The New Messiah”. Το album κλείνει με το έπος “The Raven” στο οποίο ο Stratis Steele των Endomain αφήνει το δικό του στίγμα πάνω από μία riff-άρα η οποία είναι από τις καλύτερες που έχουν γράψει τα τελευταία χρόνια. Μία κυκλοφορία η οποία είναι δουλεμένη με ψυχή και πάθος, κυρίως mid-tempo, στην οποία πρωταγωνιστής είναι για μία ακόμα φορά η ατμόσφαιρα.
Στιχουργικά ασχολείται με τους αιρετικούς, όπως δηλώνει και ο τίτλος, γι’ αυτό και από τους στίχους περνάνε ποιητές και συγγραφείς που είχαν χαρακτηριστεί αιρετικοί για τα έργα τους (Fyodor Dostoyevsky, Voltaire, John Milton, Edgar Allan Poe κ.α.). Η παραγωγή είναι αψεγάδιαστη, ενώ το εξώφυλλο από τον Μάξιμο Μανώλη είναι άνετα το καλύτερο που είχαν ποτέ τους. Οι Rotting Christ, συνεχίζουν να κάνουν αυτό που θέλουν, αδιαφορώντας για τα κακόβουλα σχόλια όσων περιμένουν να παίξουν όπως έπαιζαν μέχρι τα μέσα των 90s. Και καλά κάνουν. NON SERVIAM!
Γιώργος Τερζάκης
