Και τώρα που το έβγαλα από μέσα μου ας περάσουμε στα πεπραγμένα της βραδιάς. Με μία ώρα καθυστέρηση (να γκρινιάξω πάλι???) ανέβηκαν στη σκηνή οι Αθηναίοι New Past οι οποίοι αυτοπροσδιορίζονται ως Progressive Rock και κάπως έτσι έχουν τα πράγματα. Ομολογώ πως το στυλ τους είναι κάπως βαρύ για συναυλιακό περιβάλλον, αρκετά εσωστρεφές και σχετικά κοντά στους Pain of Salvation. Πολύ καλή ιδέα η προβολή βίντεο στιγμιότυπων στο πίσω μέρος της σκηνής, πλήρως εναρμονισμένων με το ύφος της μουσικής. Θα ήθελα να τους ακούσω και στο στούντιο πάντως για να κάνω τις συγκρίσεις μου.
Δεύτερη φορά για τους Γερμανούς Soul Cages στη σκηνή του Κυττάρου. Το πρώτο πράγμα που παρατηρεί κανείς είναι το πόσο χαρούμενοι είναι να παρουσιάζουν το υλικό τους μπροστά σε οπαδούς και φίλους. Η Ελλάδα ήταν ανέκαθεν πολύ φιλόξενη χώρα για τη μπάντα και σίγουρα εδώ εδράζεται η πλειοψηφία των οπαδών τους. Οφείλω πάντως να ομολογήσω πως η προηγούμενή τους εμφάνιση ήταν καλύτερη τουλάχιστον σε ότι αφορά το δέσιμο επί σκηνής. Και πάλι όμως το λυρικό progressive τους κατάφερε να αγγίξει άπαντες.
Χρειάστηκε να σημάνουν μεσάνυχτα για να εμφανιστούν οι headliners της βραδιάς. Οι πρώτες νότες του Last Goodbye ξεσήκωσαν το κοινό αλλά μόλις ο D.C. Cooper άνοιξε το στόμα του, ένιωσα σαν να λύθηκαν τα μάγια και η άμαξα έγινε ξανά κολοκύθα. Ήταν φανερό πως κάτι δεν πήγαινε καθόλου καλά. Τελευταία μέρα της περιοδείας γαρ και η κούραση είχε επηρεάσει τις φωνητικές του ικανότητες για τα καλά. Χρειάστηκε 2 με 3 τραγούδια ακόμα για να ζεσταθεί και να βελτιώσει αισθητά την απόδοσή του. Αυτό όμως που παρέμεινε σε υψηλά επίπεδα από την αρχή μέχρι το τέλος της συναυλίας ήταν η σκηνική του παρουσία. Αεικίνητος, επικοινωνιακός και επιβλητικός αν μη τι άλλο. Φρόντισε να διατηρεί συνεχή επαφή με το κοινό και δεν δίστασε να κατέβει στον κόσμο τραγουδώντας και βγάζοντας φωτογραφίες με τους οπαδούς.
Η φωνή του D.C. λοιπόν βελτιώθηκε αλλά αυτό που δεν άλλαξε καθόλου σε όλη τη διάρκεια της εμφάνισης ήταν τα προηχογραφημένα δεύτερα φωνητικά και η ασυντόνιστη προσπάθεια των υπόλοιπων μελών για lip synching. Τα backing vocals είναι πεμπτουσιακό στοιχείο στη μουσική των Royal Hunt και πιστεύω πως θα έπρεπε τουλάχιστον να μπορούν να τα αποδώσουν ζωντανά και στο ακέραιο. Ή έστω να έβρισκαν ένα τρόπο να μην είναι η χρήση τους τόσο κραυγαλέα αλλά αντιθέτως απλά επικουρική. Πέρα από αυτές τις παρατηρήσεις, η συναυλία έδωσε και αρκετές συγκινήσεις. Το σετλιστ περιλάμβανε πλειάδα αγαπημένων τραγουδιών από όλη την πορεία του γκρουπ ενώ παικτικά όλη η ομάδα κινήθηκε σε υψηλά επίπεδα δεδομένης και της κούρασης. Το ρολόι έδειχνε 1:45 όταν μας αποχαιρέτησαν και θεωρώ απαράδεκτο γεγονός το να τελειώνει μία συναυλία τέτοια ώρα. Αρκετός κόσμος είχε ήδη αποχωρήσει και η μπάντα υποκλίθηκε σε ένα μισοάδειο μαγαζί. Αξίζει πάντως να σημειώσουμε πως μετά το πέρας της συναυλίας και οι πέντε μουσικοί έκατσαν να φωτογραφηθούν με τους λιγοστούς εναπομείναντες οπαδούς και υπέγραψαν αυτόγραφα με υπομονή.
Κώστας Κουναδίνης
