Αν και οπαδός του Roth στο κλασικό δίλημμα ανάμεσα στους δυο frontmen των Van Halen από την πρώτη στιγμή που είδα το βιβλίο του “Red Rocker” μου είχε δημιουργηθεί η περιέργεια να το διαβάσω και τελικά τα κατάφερα.
Αυτό που εντυπωσιάζει από την πρώτη στιγμή είναι το πολύ φτωχικό και δύσκολο ξεκίνημα ενός μελλοντικού μεγιστάνα του rock και όχι μόνο. Επίσης, εντυπωσιακό trivia το πρώτο τραγούδι που έπρεπε να μάθει να παίζει στην κιθάρα για να μπορέσει να αποκτήσει μια, που δεν ήταν άλλο από το… «Ποτέ την Κυριακή»!!! Απίστευτο κι όμως αληθινό!
Το βιβλίο ακολουθεί την πεπατημένη με τα πρώτα χρόνια, την καταξίωση και το παρόν να το χωρίζουν νοητά σε τρεις ενότητες. Ο Sammy δεν μασάει τα λόγια του σε καμία από τις τρεις φάσεις. Λέει ό,τι σκέφτεται και για τον Ronnie Montrose και φυσικά για τους Van Halen και οι λεπτομέρειες, ειδικά στην περίπτωση των δεύτερων είναι πολύ εντυπωσιακές αλλά και απογοητευτικές για τα αδέλφια δυστυχώς. Πολύ ενδιαφέρον είναι και το κομμάτι για το επιχειρηματικό δαιμόνιο του Hagar, ο οποίος έχει ασχοληθεί με συστήματα πυρόσβεσης για εταιρείες(!), mountain bikes και φυσικά το Cabo Wabo μεταξύ άλλων.
Στο μουσικό κομμάτι δεν μπορώ να πω ότι περιέχει φοβερές πληροφορίες για τα τραγούδια και τη μουσική του. Αναφέρεται στη μεγάλη του επιτυχία “I Can’t Drive 55” και στα κλασσικά των Van Halen. Θάβει λίγο τον Diamond Dave, αλλά προφανώς ήταν αναμενόμενο και αποθεώνει τον Michael Anthony για τις ικανότητες και κυρίως την υπομονή του. Οι Chickenfoot αποτελούν κάτι σαν επίλογο για ένα καλλιτέχνη ο οποίος δηλώνει ότι δεν χρειάζεται τη μουσική για να ζήσει εδώ και πάρα πολλά χρόνια και ασχολείται για το μεράκι του και μόνο.
