Το 2013 γίναμε μάρτυρες της δισκογραφικής επιστροφής μιάς θρυλικής μπάντας. Οι Satan μπήκαν στο στούντιο μετά από 26 ολόκληρα χρόνια και βγήκαν με το Life Sentence στα χέρια. Ένα άλμπουμ που παρουσίασε ένα συγκρότημα ζωντανό, ορμητικό, κεφάτο και όχι μία παρέα από παλαίμαχους και δημιούργησε αμέσως αίσθηση. Το όνομα Satan άρχισε να ξανασυζητιέται και πέρα από τους στενούς underground κύκλους και έτσι η μπάντα ορθώς αποφάσισε να μη χάσει καιρό οπότε δύο χρόνια μετά επέστρεψε με το διάδοχο ενός εξαιρετικού κατά κοινή ομολογία δίσκου. Και κάνει το 2 στα 2! Πόσο πιθανό είναι μιά πεντάδα μουσικών που μεγαλουργούσε το 1983 να κάνει το ίδιο 32 χρόνια μετά? Σίγουρα σπάνιο και αυτό δίνει στο κατόρθωμα των Satan ακόμα μεγαλύτερη αξία. Η συγκίνηση βαράει κόκκινα όταν ακούς την αγέραστη φωνή του Brian Ross, μία χροιά που και σε 20 χρόνια θα ακούγεται ίδια και θα προκαλεί τα ίδια συναισθήματα. Και αυτή η φωνή πλαισιώνει κομμάτια που καταφέρνουν να ακούγονται επίκαιρα και φρέσκα χωρίς όμως να θέτουν σε κίνδυνο την κληρονομιά του ονόματος Satan. Η ηχητική συγγένεια με το Life Sentence είναι φυσικά προφανής. Όπως ανατριχιαστικές είναι και πολλές ομοιότητες με την εποχή του Court in the Act σε ήχο αλλά και τρόπο σύνθεσης. Η κιθαριστική χημεία μεταξύ Tippins και Ramsey παράγει γιά άλλη μιά φορά τόνους εξαιρετικών ριφφ. Το πάγωμα των Skyclad δείχνει να βοήθησε τους Ramsey και English να κατευθύνουν όλη τη δημιουργικότητά τους στους Satan και τώρα αυτό το τρένο κινείται με τις μηχανές στο φούλ.
