Όπως κάθε μεταλάς ξέρει καλά οι Saxon εδώ και πολλά χρόνια αποτελούν μπάντα-εγγύηση, αφού τόσο στις συναυλίες τους, όσο και στα άλμπουμ τους δεν αφήνουν κανένα παραπονεμένο από την απόδοσή τους. Το εικοστό πρώτο άλμπουμ δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση από τον παραπάνω κανόνα.
Ήδη, από το καλοκαίρι όταν δημοσιεύτηκε το βίντεο για το ομώνυμο κομμάτι δημιουργήθηκε ένας σχετικός ενθουσιασμός στις τάξεις των οπαδών, ο οποίος δικαιολογείται πλήρως στο άκουσμα ολόκληρου του άλμπουμ πλέον. Το ξεκίνημα είναι δυνατό με τα “Battering Ram” και “The Devil’s Footprint”, που ακούγονται ήδη κλασσικά. Το “Queen Of Hearts” είναι ένα από τα mid tempo κομμάτια, που πάντα έχουν περίοπτη θέση στο οπλοστάσιο των γερόλυκων, με ένα κοφτό riff και αντίστοιχα κοφτό ρεφρέν. Ακόμα και σε ένα τυπικό Saxon-ικό κομμάτι όπως το “Stand Your Ground” έχουν κάνει ένα σπάσιμο στη μέση με πλήκτρα, δείγμα για το πόσο ακόμα και τώρα στα 60 και βάλε ψάχνονται και βελτιώνονται.
Τα απόλυτα highlights του “Battering Ram” είναι τα “Top Of The World” που ξεκινάει μανιασμένα με ένα θυελώδες riff για να μεταμορφωθεί σε κάτι σε πιο γρήγορο mid tempo με κλασσικό κελαριστό σόλο Paul Quinn, το πιο αργό οπαδικό “To The End” που είναι φτιαγμένο για να σηκώνονται αναπτήρες στις συναυλίες, αλλά και το “Kingdom Of The Cross”, ένα κομμάτι για τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο από μια ιδέα του Nigel Glocker, όπου κρύβεται η πρωτοτυπία του άλμπουμ με τον David Bower των Hell να απαγγέλει ένα ποίημα συνοδευόμενος από τον Biff και μια ανατριχιαστική ατμόσφαιρα.
Η δουλειά στις κιθάρες είναι για άλλη μια φορά εξαιρετική με τους Paul Quin και Doug Scaratt να δίνουν τα ρέστα τους, ειδικά στο “Destroyer” το οποίο μάλλον γράφτηκε για να ξαμολιούνται στις ταστιέρες τους οι δυο κιθαρίστες. Επίσης, ο Biff είναι για άλλη μια φορά σε πολύ καλή κατάσταση αποδίδοντας το κάθε τραγούδι με το γνωστό του γρέζι, ενώ πετάει και τσιρίδες όπου η κατάσταση το απαιτεί.
Η μόνη πολύ σημαντική απορία που σου αφήνει το άλμπουμ δεν είναι άλλη από το πότε θα ξανάρθουν για συναυλία. Ελπίζουμε σύντομα!
