Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται. Μόλις άκουσα το πρώτο single από το άλμπουμ, που ήταν το ομώνυμο τραγούδι σκέφτηκα ότι το Carpe Diem θα είναι καλό. Για να είμαι ειλικρινής αυτό ήταν το πιο εντυπωσιακό πρώτο δείγμα νέας δουλειάς των Σαξόνων εδώ και αρκετά χρόνια και ακριβώς το ίδιο ισχύει και για το άλμπουμ.
Η μπάντα σε μεγάλα κέφια «αδράττει τη μέρα» με ένα μεγαλοπρεπέστατο άλμπουμ αντάξιο της ιστορίας της. Πόσες φορές το έχετε ξαναδιαβάσει αυτό; αρκετές. Επιμένω να το γράφω όμως για τα συγκροτήματα και τους καλλιτέχνες που το κατορθώνουν γιατί μπορεί να φαντάζει εύκολο αλλά δεν είναι. Στο παρελθόν έχουν πειραματιστεί, έχουν βάλει καινούρια στοιχεία στη μουσική τους και πιο heavy και πιο prog, αλλά και πιο hard rock. Αποθεώθηκαν, αλλά και κατακρίθηκαν για δουλειές που κυκλοφόρησαν, αλλά ποτέ δεν έχασαν την ταυτότητά τους, η οποία αναδεικνύεται για άλλη μια φορά σε αυτό εδώ το άλμπουμ. Δεν είναι πως κάνουν κάτι διαφορετικό από ότι στο “Thunderbolt” και το “Battering Ram”, αλλά αυτό εδώ είναι καλύτερο.
Οι Saxon διαγουν μια ακόμα νεότητα στο στούντιο – γιατί στο σανίδι είναι αιώνιοι έφηβοι – καταθέτοντας ψυχή, καρδιά και Βρετανικά NWOBHM.. μπαλάκια. Κάθε φορά που το πόδι του Paul Quinn χαϊδεύει το wah πετάλι του άλλος ένας κλασικός ύμνος Saxon γεννιέται. “The Pilgrimage”, το κλασικό mid tempo, σήμα κατατεθέν του Biff και της παρέας του. “Remember The Fallen”, ένα αριστούργημα που ανυπομονούμε να τραγουδήσουμε σε συναυλία. “Black Is The Night” αλλάζει ρυθμό και μελωδία τηρώντας τις παραδόσεις.
Ειλικρινά, αν κάποιος δεν έχει ξανακούσει ποτέ Saxon (αν αυτό είναι ποτέ δυνατόν), αυτό το άλμπουμ είναι 100% αντιπροσωπευτικό ενός αθάνατου συγκροτήματος στην πρώτη γραμμή του heavy metal τα τελευταία 45 χρόνια και τα επόμενα 1.000 και βάλε! Όταν τους δει και για πρώτη φορά live θα γίνει για πάντα οπαδός… έτσι δεν είναι;
