Το πρώτο άλμπουμ των Saxon μετά την αιφνιδιαστική αποχώρηση του Paul Quinn και τον Biff να παραμένει σαν το μοναδικό αυθεντικό μέλος είναι γεγονός.
Η μπάντα δεν δείχνει να επηρεάζεται παρόλο που τα σχέδια και ο προγραμματισμός τους αλλάζουν άρδην. Δεν υπήρχε σχέδιο για κυκλοφορία νέου άλμπουμ τουλάχιστον μέχρι το Νοέμβριο του ’24, αλλά προέκυψε η περιοδεία με Judas Priest και Uriah Heep τον ερχόμενο Μάρτιο και η απόφαση του Paul να απέχει από τις ζωντανές εμφανίσεις, που έφερε τον Brian Tatler στο γκρουπ για να τον αντικαταστήσει στο σανίδι, αλλά όχι στο στούντιο. Ωστόσο, λόγω των περιστάσεων ο κιθαρίστας των Diamond Head συμμετείχε στη σύνθεση και το γράψιμο νέου υλικού, μάλιστα ένα από τα πρώτα riffs που παρουσίασε στο συγκρότημα είναι αυτό του ομώνυμου τραγουδιού. Ωστόσο, υπάρχουν δυο τραγούδια με τον Pail Quinn στο άλμπουμ όπως αναφέρεται στα credits (“Fire And Steel”, “Supercharger”).
Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι κιθάρες ακούγονται σαν κλασσικούς Saxon, αλλά έχουν και κάτι το διαφορετικό. Είναι πιο heavy, πιο γρήγορες σε κάποια σημεία, ειδικά στα σόλο. Οι θεματικές παραδοσιακά ασχολούνται με ιστορικά θέματα, όπως για παράδειγμα το “1066”, που αναφέρεται στη μάχη του Hastings ανάμεσα στους Νορμανδούς και τους Αγγλοσάξονες και το “Kubla Khan and The Merchant Of Venice”, που είναι εμπνευσμένο από το παλάτι που είχε χτίσει ο αυτοκράτορας των Μογγόλων στη Xanadu, το οποίο ανέφερε πως είχε επισκεφτεί ο Μάρκο Πόλο. Το “There’s Something In Roswell” αναφέρεται προφανώς στο διάσημο περιστατικό του 1947 στον αεροδιάδρομο του στρατιωτικού αεροδρομίου, που δημιούργησε τεράστια φημολογία και θεωρίες για την συντριβή ιπτάμενου δίσκου, ο οποίος έκτοτε βρίσκεται στην κατοχή των Αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων.
Το “Fire And Steel” μιλάει για το Sheffield και τo “Pirates Of The Airwaves” για τους θρυλικούς πειρατικούς ραδιοσταθμούς που λειτουργούσαν στη Βρετανία από τη δεκαετία του ’60 και έπαιζαν υλικό που δεν επέτρεπε το BBC και άλλαξαν για πάντα τη μουσική στο νησί και όχι μόνο.
Και το κρίσιμο ερώτημα είναι: είναι καλύτερο αυτό το άλμπουμ από το προηγούμενο, το “Carpe Diem”; Η απάντηση είναι μάλλον όχι, αλλά δεν είναι και χειρότερο. Είναι ένα πάρα πολύ καλό Saxon άλμπουμ που προστίθεται στη μεγάλη λίστα με τις αξιόλογες κυκλοφορίες των Σαξόνων – η αλήθεια είναι ότι λίγα άλμπουμ ξεφεύγουν από αυτή τη λίστα! Επαναλαμβάνοντας τα αυτονόητα δεν είναι αμελητέο το 24ο άλμπουμ της καριέρας σου (από το 1979) να είναι τόσο καλό, να χάνεις βασικό μέλος του συγκροτήματος χωρίς αντίκτυπο στην ποιότητα του υλικού σου και ναι, οι Saxon παραμένουν εγγύηση. Και στο στούντιο και στα live. Α, και αυτό δεν θα είναι το τελευταίο τους άλμπουμ να ξέρετε!
