Τέτοιου είδους άλμπουμ είναι υπεράνω κριτικής, εφόσον μιλάμε για μια ενδιάμεση κυκλοφορία ανάμεσα σε δύο άλλες και μάλιστα σε μια ιδιαίτερη περίοδο γενικότερης αδράνειας λόγω της πανδημίας.
Η ιδέα πίσω από το όλο εγχείρημα ήταν να ηχογραφήσουν διασκευές από τραγούδια που έχουν εμπνεύσει τους γερόλυκους. Η διαφορά που… κάνει τη διαφορά είναι πως το συγκρότημα αποφάσισε να το κάνει με τον παλιομοδίτικο τρόπο και όχι όπως ηχογράφησαν οι περισσότεροι τέτοια άλμπουμ αυτή την περίοδο, δηλαδή από το σπίτι. Οι Saxon ακόμα και για αυτό το άλμπουμ του «χαβαλέ» τους πήγαν σε ένα παλιό σπίτι της Γεωργιανής εποχής στο York (Brockfield Hall), που το μετέτρεψαν σε στούντιο… Old school! Όσον αφορά τις επιλογές των τραγουδιών φαντάζουν σαν λογικές και προφανείς. Το μόνο μεμπτό είναι πως το συγκρότημα φαίνεται να μην προσπαθεί και τόσο να κάνει τα κομμάτια δικά του, πλην μια- δυο εξαιρέσεων. Μια εκ των οποίων το “Paperback Writer”, ακούγεται σαν να έχει ξεπηδήσει από τα πρώτα άλμπουμ των Saxon, τότε που το NWOBHM ήταν στα σπάργανα, ή μήπως κάποια από εκείνα τα τραγούδια είχαν σαν έμπνευση τα σκαθάρια; Ο Biff ξέρει καλύτερα!
Τα “Speed King” και “Bomber” ήταν εντελώς αχρείαστα, όμως το “The Rocker” κρύβει μια έξυπνη ερμηνεία από τον Biff που αποδίδει φόρο τιμής στον Phil Lynott με το χαρακτηριστικό του στυλ. Τον Phil δεν τον μιμείσαι, δεν γίνεται. Καλό και το “Problem Child” με τους στίχους να ταιριάζουν στους Σαξονες και στα περισσότερα τίμια metal συγκροτήματα εδώ που τα λέμε. Καλό το “Evil Woman”, που θεωρητικά είναι η διασκευή της διασκευής με τους Sabbath να το έχουν διασκευάσει από τους Crow. Τυπικά τα “Immigrant Song” και “Stone Free”, ενδιαφέρον το “Paint It Black”.
Και κάπου εδώ έχουμε τους Toto… Μη σας κάνει εντύπωση, σκεφτείτε ότι αυτοί οι τύποι έκαναν επιτυχία με το γνωστό τραγούδι του Christopher Cross που μισώ, το όποιο τους ζητάει το κοινό να το παίξουν ακόμα και σήμερα. Τι όχι; θυμηθείτε το Rockwave 2018! Συγκρίσεις δεν μπορούν να γίνουν βέβαια με το αυθεντικό, αν και οι Doug Scaratt και Paul Quinn φαίνεται να το καταδιασκεδαζουν. Γενικά οι κιθάρες στο άλμπουμ παίρνουν άριστα.
Οπότε τελικά είναι καλό ή όχι το άλμπουμ; θα έλεγα πως στο είδος του είναι ειλικρινές και τίμιο, όπως ακριβώς είναι και το συγκρότημα που παίζει. Είναι άλμπουμ για πάρτυ, για μερικά λεπτά και ξέγνοιαστες ακροάσεις. Δεν θα γίνει το αγαπημένο κανενός, αλλά δεν θα απογοητεύσει και θα κάνει την αναμονή για το επόμενο με αυθεντικό υλικό πιο μικρή.
