Πείτε ό,τι θέλετε για τον Scott Ian αλλά ο άνθρωπος είναι υπεύθυνος για τη δημιουργία ενός από τα πιο καινοτόμα και επιδραστικά συγκροτήματα στην ιστορία του thrash ενώ η επιμονή και η ξεροκεφαλιά του (πολλές φορές) έχουν κρατήσει ζωντανούς όλα αυτά τα χρόνια τους Anthrax. Γιατί, κακά τα ψέμματα, μετά το “Persistence of Time” οι Anthrax πέρασαν από χίλια μύρια κύματα που είχαν σαν αποτέλεσμα την αποχώρηση του Belladonna, την πρόσληψη του Bush, την επαναπρόσληψη του Belladonna, την προσωρινή επανάκαμψη του Bush, την βραχύχρονη παραμονή στο συγκρότημα του Dan Nelson (ο οποίος ούτε καν αναφέρεται από τον Ian!) και την ολική επαναφορά του Belladonna…μπερδευτήκατε; Συνυπολογίστε σε όλα αυτά, την αποχώρηση του Dan Spitz (αλλά και του Rob Caggiano) και μερικά μέτρια ως κακά albums στην πορεία και καταλαβαίνετε ότι τα πράγματα μόνο ρόδινα δεν ήταν για τους Anthrax από το 1990 και μετά.

Βέβαια, ούτε στην αρχή ο δρόμος ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα για τον Scott Ian και τους Anthrax αλλά για ποιον είναι στο ξεκίνημα της καριέρας του; Ο Ian, πέραν των απολαυστικών ιστοριών με τους Anthrax και την ευρύτερη thrash σκηνή των αρχών της δεκαετίας του 80, περιγράφει με αρκετές λεπτομέρειες τα παιδικά του χρόνια και το πως αποφάσισε να ασχοληθεί με τη μουσική (οι KISS ήταν οι βασικοί υπεύθυνοι για αυτό). Μερικές από τις ιστορίες του έχουν να κάνουν με τους Metallica και πως ήταν στο τσακ να παίξει κιθάρα μαζί τους όταν ο Hetfield έσπασε το χέρι του στην περιοδεία του “Master of Puppets”, αναλύει τη δημιουργία του αριστουργηματικού “Among The Living” και πως ήρθε σε κόντρα με τον Eddie Kramer για την ηχητική κατεύθυνση του δίσκου, μιλάει με τα καλύτερα λόγια για τους Maiden και τον χαρακτήρα του Steve Harris, ήταν παρών τη νύχτα που πέθανε από υπερβολική δόση ναρκωτικών ο River Phoenix στο Viper Room (μαγαζί του Johnny Depp) και φυσικά δεν παραλείπει να τονίζει τα βασικά χαρακτηριστικά των τριών μεγάλων σχέσεών του, η τελευταία εκ των οποίων του χάρισε το 2010 και το πρώτο του παιδί.
 
Συνολικά, είναι μία καλογραμμένη βιογραφία που διαβάζεται ευχάριστα και σε βάζει στο κλίμα ενός μουσικού που δεν έμπλεξε ποτέ με ναρκωτικά ούτε είχε τις άπειρες ιστορίες με groupies αλλά επικεντρώθηκε στη μουσική. Από το περίφημο Music Building, το μέρος όπου έκαναν πρόβες οι Anthrax και οι Metallica το 1982 μέχρι την εμφάνιση στο θρυλικό γήπεδο των Yankees το 2010, η ιστορία του Scott Ian είχε πολλά σκαμπανεβάσματα. Ευτυχώς για αυτόν, φαίνεται να έχει happy ending (αν και έχει πολλά να προσφέρει ακόμη)!