Μια συνέντευξη με τον Johnnie Holiday και τον Weeds δεν είναι απλά μια συνέντευξη, μια κουβέντα, είναι μια εμπειρία. Είναι σαν αν μεταφέρεσαι σε μια άλλη εποχή, σαν να ταξιδεύεις στον χρόνο, τότε που το rock ήταν ακμαίο, δημοφιλές και εκκωφαντικό. Προφανώς, το κυρίαρχο θέμα της συζήτησης είναι η μετάβαση από τους θρυλικούς Star Star στους Scream Idol, τους λόγους που οδήγησαν σε αυτή και φυσικά το μεγάλο κενό στη δισκογραφική παρουσία. Φυσικά, όλα αυτά είναι απλά η αφορμή για ένα ξέφρενο εφ’όλης της ύλης απολαυστικό roller coaster, το οποίο μπορείτε να παρακολουθήσετε και σε βίντεο παρακάτω.
Συνέντευξη: Σάκης Νίκας, Γιάννης Δόλας
Rockpages.gr: Μια νέα αρχή, αλλά όχι ακριβώς μια νέα αρχή. Γιατί Scream Idol. Γιατί τώρα?
Johnnie Holliday: Λοιπόν, απλά νιώσαμε ότι δεν μπορούσαμε να συνεχίσουμε άλλο με τους Star Star. Γιατί νιώθαμε πως παρασυρθήκαμε. Ήμασταν πολύ πιο μακριά ως συγκρότημα από αυτό που ήταν οι Star Star. Εξελιχθήκαμε σε ένα νέο συγκρότημα, και αυτό ήταν οι Scream Idol. Απλώς νιώσαμε διαφορετικά. Δεν ένιωθα άνετα να το λεγόμαστε πια Star Star επειδή δεν ήμασταν πια οι Star Star.
Weeds: Ήταν μια απόφαση που έπρεπε να είχαμε πάρει πριν από καιρό, αλλά τώρα το αποφασίσαμε. Φαινόταν σαν να ήταν η πιο κατάλληλη στιγμή. Πάντα το σκεφτόμασταν, ξέρεις;
Rockpages.gr: Όταν λες ότι πάντα το σκεφτόσουν γιατί πιστεύατε ότι τώρα ήταν η κατάλληλη στιγμή για να αλλάξετε το όνομα;
Johnnie Holliday: Λοιπόν, ήταν καιρός που σκεφτόμασταν ότι ίσως έπρεπε να αλλάξουμε το όνομα. Ξέρεις, «ίσως ήρθε η ώρα να προχωρήσουμε, να γυρίσουμε σελίδα…». Απλώς συνεχίσαμε να το αναβάλλουμε, το αναβάλλαμε μέχρι που το νέο άλμπουμ ήταν έτοιμο (να κυκλοφορήσει)…
Weeds Και τώρα φαινόταν η τέλεια στιγμή για να το κάνουμε. Ποτέ δεν πατήσαμε τη σκανδάλη μέχρι… τώρα! Τώρα νιώσαμε ότι είναι η κατάλληλη στιγμή.
Rocpages.gr: Ποιες είναι οι βασικές διαφορές μεταξύ των Star Star και των Scream Idol;
Johnnie Holliday: Λοιπόν, εκτός από τις μουσικές διαφορές, είναι μια αντανάκλαση του πού βρισκόμαστε τώρα ως άνθρωποι, υποθέτω. Ενώ, ξέρετε, οι Star Star ήταν μια διαφορετική εποχή στη ζωή μας. Και, ξέρετε, η μουσική που δημιουργείται αντικατοπτρίζει αυτό που συμβαίνει στη ζωή σας εκείνη την περίοδο. Οπότε σίγουρα αντικατοπτρίζει μια διαφορετική εποχή στη ζωή μας, όχι μια πιο ώριμη, ή κάτι τέτοιο, αλλά διαφορετική.
Weeds: Θα έχετε το attitude και το θράσος που είχαμε στη σκηνή.
Johnnie Holliday: Δεν έχουμε εγκαταλείψει τις rock’n’roll ρίζες μας!
Weeds: Α, καθόλου!
Johnnie Holliday: Το μόνο πράγμα που θέλαμε πραγματικά από το να κάνουμε νέα άλμπουμ, ήταν η δυνατόητα να μπορούμε να παίζουμε και να ζούμε αυτή τη ζωή…
Weeds: Να ζούμε τη rock’n’roll ζωή.
Rockpages.gr: Τι συνέβη ανάμεσα σε αυτά τα 30 χρόνια από την κυκλοφορία του “The Love Drug Years”; Δεν είναι 5, είναι 30 χρόνια…
Johnnie Holliday: Ναι, το ξέρω. Συμβαίνει, φίλε. Είναι σαν να… κάνεις πάρτι, να πηγαίνει με γκόμενες… Και απλά μπαίνεις σε όλο αυτό το «εντάξει, θα γίνει. Το κάνουμε. Γίνεται καλύτερο. Το κάνουμε καλύτερα. Το ξαναηχογραφούμε. Το ‘χουμε». Εν τω μεταξύ, παίζεις και όλα πάνε καλά. Νιώθεις καλά. Νιώθεις ότι έχεις αυτή την ορμή και απλά συνεχίζεις να το αναβάλλεις. Απλώς συνεχίζεις να σκέφτεσαι «θα είναι καλύτερα» και «θα είναι καλύτερα». Και αυτό μας συνέβη. Μόλις αρχίσαμε να σκεφτόμαστε πως, «καλά, τώρα δεν παίζουμε ζωντανά με αυτόν τον τρόπο. Ας αλλάξουμε την ηχογράφηση». Ολόκληρο το άλμπουμ ξαναηχογραφήθηκε. Ηχογραφήσαμε αυτό το άλμπουμ τέσσερις ή πέντε φορές.
Weeds: Ναι, αυτό το άλμπουμ ηχογραφήθηκε πέντε φορές… διαφορετικές παραλλαγές του άλμπουμ…
Johnnie Holliday: Και οι μήνες πέρασαν και έγιναν χρόνια και απλά συνέχισε να περνάει ο καιρός…
Rockpages.gr: Το να ξεκινάς από το μηδέν σε τρομάζει;
Johnnie Holliday: Όχι φίλε, αυτός είναι ο ενθουσιασμός. Θα σας πω ότι το καλύτερο μέρος του rock’n’roll είναι να απογειωθεί η μπάντα σου. Παλιά, κατέβαινες στη Sunset Strip και μοίραζες flyers. Πηγαίνοντας στο κέντρο του Μανχάταν μοίραζες flyers… «Γεια σου, έλα στο σόου μου, φίλε». Το αγαπώ. Το λάτρεψα φίλε. Ξέρεις – τα κατάφερα. Ένας από τους λόγους που αισθάνομαι ενθουσιασμένος για όλη αυτή την αλλαγή είναι επειδή αισθάνομαι ότι “φίλε, πάμε ξανά”. Όπως κάναμε όταν ήμασταν λίγο νεότεροι. Και δεν πρόκειται να ξεφύγουμε από τη σύνδεή μας με τους Star Star…
Weeds: Ξέρετε, είναι μέρος της ιστορίας.
Rockpages.gr: Ήταν οι Star Star συγκρότημα της Νέας Υόρκης ή του L.A.;
Johnnie Holliday: Και τα δύο!
Weeds: Είναι δύσκολο να πω.
Johnnie Holliday: Παίζαμε και τις δύο σκηνές, οπότε μας θεωρούν συγκρότημα της Νέας Υόρκης επειδή υπογράψαμε το πρώτο μας συμβόλαιο στη Νέα Υόρκη, αλλά αρχικά σχηματιστήκαμε και παίξαμε στο LA.
Weeds: Ναι, λοιπόν, οι πρώτες συναυλίες ήταν στο Λος Άντζελες.
Rockpages.gr: Πώς ήταν τότε η σκηνή στις ΗΠΑ; Πώς θα την περιέγραφες;
Johnnie Holliday: Μεθύσι! Ήταν συναρπαστικό. Υπήρχαν άπειρα συγκροτήματα. Όλοι ήταν σε ένα συγκρότημα, ξέρεις! Είχαμε τη νοοτροπία… δεν μας ένοιαζε να πληρωνόμαστε για να παίζουμε, ή κάτι τέτοιο. Όλοι έπαιζαν για να παρουσιάσουν το show τους. Η όλη ιδέα της μπάντας ήταν να φτιάξουμε μια μπάντα για να παρουσιάσουμε το σόου μας και να κάνουμε κάτι μεγάλο κάποια στιγμή. Η διαφορά σήμερα είναι ότι βλέπεις συγκροτήματα να μαζεύονται, δεν έχουν παίξει ούτε ένα σόου και πλησιάζουν ιδιοκτήτες κλαμπ και λένε, «πόσο θα πληρωθούμε;» Λοιπόν, πόσο πρέπει να πληρωθείς, φίλε; Πόσα χρήματα θα φέρεις για να πληρωθείς; Αυτή ήταν η διαφορά. Μαζευόμασταν γιατί θέλαμε να εκφραστούμε. Και αυτό έχει αλλάξει με τον καιρό.
Weeds: Δεν ήταν ποτέ για χρήματα. Πάντα είχε να κάνει με την παρέα και τη συντροφικότητα με μπάντες και να διασκεδάζουμε.
Rockpages.gr: Ποια ήταν η διαφορά μεταξύ της σκηνής της Νέας Υόρκης και της σκηνής του LA τότε;
Johnnie Holliday: Δεν μπορώ να μιλήσω για τη σκηνή της Νέας Υόρκης στην οποία μεγάλωσα, γιατί ήμουν πολύ νέος. Αλλά, η σκηνή της Νέας Υόρκης των ’80s και ’90s ήταν διαφορετική. Νομίζω ότι ήταν πολύ πιο δημιουργική από τη σκηνή του L.A. Ήταν ένα βήμα μπροστά όσον αφορά τη νέα μουσική που έβγαινε και το punk, τη σκηνή του new wave. Αυτή ήταν η κύρια διαφορά, νόμιζα ότι ήταν πιο ρηξικέλευθη. Ήταν περισσότερο επηρεασμένη από την Ευρώπη. Ήταν μια πιο διεθνής πόλη. Όχι ότι το L.A δεν ήταν φυσικά, αλλά τίποτα δεν μοιάζει με τη Νέα Υόρκη, είχε αυτή την ρηξικέλευθη ενέργεια.
Rockpages.gr: Είναι δύσκολο να είσαι rock’n’roller στην Ελλάδα;
Johnnie Holliday: Το ίδιο είναι.
Weeds: Ναι, το ίδιο είναι. Προτιμώ να είμαι εδώ αυτή τη στιγμή παρά, για να είμαι ειλικρινής, από τη Νέα Υόρκη.
Johnnie Holliday: Λοιπόν, θα σας πω το εξής: Οι Scorpions παίζουν εδώ μπροστά σε 60.000 κόσμο στο Ολυμπιακό Στάδιο. Σας εγγυώμαι ότι οι Scorpions δεν θα πουλούσαν 60.000 εισιτήρια στη Νέα Υόρκη αυτή τη στιγμή, παρά μόνο τους παλιούς, που θα πάνε εκεί για τη νοσταλγία. Το ακούω αυτό πολύ, αλλά, φίλε, θα σου πω, η Ευρώπη για εμάς, είναι ακόμα rock. Δόξα τω θεώ.
Weeds: Ναι, σπάνιο τώρα στη Νέα Υόρκη να βρεις ανθρώπους που τους αρέσει το rock.
Johnnie Holliday: Πότε ήταν η τελευταία φορά που ακούσατε για ένα συγκρότημα να βγαίνει από τη Νέα Υόρκη ή το L.A.; ένα ροκ συγκρότημα; Ειλικρινά, πότε ήταν η τελευταία φορά; Λοιπόν, κοίτα, τα τελευταία χρόνια τα πράγματα έχουν αλλάξει. Ήταν καλύτερα εδώ, πριν την κρίση και την πανδημία και όλα αυτά. Ήταν εντάξει. Αλλά ξέρεις, αυτό δεν έχει να κάνει με το πώς ζεις τη ζωή σου, φίλε. Ξέρεις, δεν πρόκειται να ζήσεις διαφορετικά γιατί δεν υπάρχουν αρκετά κλαμπ ή κάτι τέτοιο. Δεν πειράζει γιατί το rock’n’ roll ήταν πάντα μια underground τέχνη. Όπου κι αν πάτε… νομίζετε ότι στην Αμερική όταν κάναμε περιοδείες, δεν μας παρενοχλούσαν περπατώντας στους δρόμους. Δηλαδή, αυτό συμβαίνει παντού, φίλε. Το χειρότερο μέρος όπου πραγματικά φοβήθηκα για τη ζωή μου ήταν στο Georgetown. Θυμάσαι το Πανεπιστήμιο Georgetown, σωστά;
Weeds: Ναι, Washington, DC….
Johnnie Holliday:Πεθάναμε από το φόβο μας εκεί. Δεν μπορούσαμε να περπατήσουμε.
Weeds: Μας κοιτούσαν επίμονα.
Johnnie Holliday: Λοιπόν, θα εκπλαγείς, φίλε. Το rock’n’ roll ήταν πάντα μια υποκουλτούρα και το mainstream θα αντιδρά πάντα σε σένα, θα συμπεριφέρεται σαν να είσαι underground άτομο και δεν έχει σημασία αν είσαι εδώ ή στην Αμερική φίλε, πίστεψε με. Υπάρχουν μέρη στην Αμερική όπου δεν θέλεις να είσαι.
Rockpages.gr: Ωστόσο, αυτό που του λείπει εδώ, είναι το αληθινό πνεύμα του αμερικανικού rock’n’roll. Μπορεί να αναπαράγουν τους ήχους και τις μελωδίες, αλλά το αποτέλεσμα είναι διαφορετικό. Γιατί αυτό?
Johnnie Holliday: Αυτή είναι μια καλή ερώτηση. Νομίζω ότι μπορεί να έχει να κάνει με το μεγαλώνεις, αυτό που σου έχει περάσει ως παιδί. Είναι πολύ σημαντικό όταν μεγαλώνεις σε μια χώρα όπου η rock και η αγγλόφωνη rock μουσική δεν είναι πραγματικά το mainstream, είναι πραγματικά δύσκολο να το απορροφήσεις κάπως στην προσωπικότητά σου καθώς μεγαλώνεις. Νομίζω ότι αυτό είναι το στοιχείο που λείπει. Δεν θέλω να είμαι υποτιμητικός, αλλά μερικές φορές όταν βλέπω κάποια συγκροτήματα -όχι μόνο από την Ελλάδα αλλά και από άλλες χώρες να παίζουν rock- μου κάνει σαν η Madonna να παίζει ρεμπέτικα, καταλαβαίνεις τι εννοώ; Απλώς δεν έχουν την κουλτούρα. Το μιμούνται. Νομίζω ότι στην Αμερική και στην Αγγλία το πλεονέκτημα που έχεις είναι η mainstream μουσική. Η pop μουσική, η rock κλπ. Ενώ, σε άλλες χώρες, το mainstream στο ραδιόφωνο είναι η μουσική αυτής της χώρας. Αυτή η μίμηση που ανέφερες δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο. Όχι. Όλος ο κλάδος έχει αλλάξει. Αυτό θέλει τώρα η βιομηχανία. Πριν από χρόνια, η μουσική βιομηχανία έψαχνε για συγκροτήματα που είχαν τον δικό τους ήχο, χαρακτήρα, ξέρεις; Εννοώ, σκέφτεσαι τα παλιά συγκροτήματα, τα μεγάλα συγκροτήματα, τους Pink Floyd, τους Led Zeppelin, τους Rolling Stones, τους Beatles. Όλοι είχαν εντελώς διαφορετικό ήχο. Τώρα είναι ακριβώς το αντίθετο. Θέλουν μπάντες που ακούγονται σαν τους αποδεδειγμένους hitmakers, φίλε. Γι’ αυτό τόσες πολλές μπάντες μοιάζουν. Τώρα, ειλικρινά, μπορείς να μου παίξεις δέκα διαφορετικά συγκροτήματα και να μου πεις ότι είναι το ίδιο. Δεν θα το καταλάβαινα. Δεν θα σου έλεγα ότι κάνεις λάθος. Ορκίζομαι στον Θεό, φίλε, το ίδιο ακούγεται. Όλα ακούγονται το ίδιο! Νομίζω ότι έχει να κάνει με τη μουσική βιομηχανία που περιστρέφεται προς αυτή τη νοοτροπία. Αποφάσισαν να αρχίσουν να δημιουργούν συγκροτήματα όπως οι Backstreet Boys και άρχισαν να φτιάχνουν συγκροτήματα και να δημιουργούν ένα τυποποιημένο προϊόν.
Rockpages.gr: Έτσι, ίσως όταν κυριαρχούσαν οι δισκογραφικές εταιρείες και επέλεγαν πολύ προσεκτικά ποιες μπάντες θα προωθούσαν, τα πράγματα για τη ροκ μουσική να ήταν καλύτερα, με συγκροτήματα όπως οι Motley Crue και οι Guns’n’Roses να ηγούνται…
Johnnie Holliday: Λοιπόν, θα σου πω αυτόν φίλε: αυτό που είχαν οι Mötley Crüe, οι Nirvana και οι Guns’n’ Roses που δεν έχουν αυτά τα άλλα συγκροτήματα, που έψαχναν οι δισκογραφικές εταιρείες, είναι ότι ήταν αυθεντικοί! Ήταν μεγάλα γιατί ήταν πρωτότυπα. Αν θέλετε να μιμηθείτε κάτι, μιμηθείτε την πρωτοτυπία, μην μιμηθείτε αυτό που κάνει κάποιος άλλος. Μιμηθείτε το πώς σκέφτεται για να είναι ο εαυτός του, να είναι αυθεντικός. Γι’αυτό αυτά ήταν πρωτοπόρα συγκροτήματα, γιατί ήταν αυθεντικά. Οι Nirvana γέννησαν ένα σωρό μπάντες, το ίδιο και οι Motley Crue και οι Guns’n’Roses. Δεν ήταν ένα αποτέλεσμα της σκηνής. Αυτό λέει πολλά για άλλες μπάντες που προέκυψαν από αυτά τα συγκροτήματα.
Rockpages.gr: Ναι, ΟΚ… οι Nirvana, οι Motley, οι Guns… αυτό ήταν πριν 30 χρόνια. Ποιοι είναι οι νέοι rockstars;
Johnnie Holliday: Ξέρεις, ίσως όλο αυτό με τους ροκ σταρ… Ίσως να έφτασε στο τέλος του. Ίσως δεν πρόκειται να το δούμε πια. Ίσως τα πράγματα έχουν αλλάξει. Δεν υπάρχει μεγάλος ροκ σταρ εδώ και χρόνια, φίλε. Ποιος είναι ο νεότερος μεγάλος ροκ σταρ; Είναι άνω ή κάτω των 60 ετών; Δηλαδή, ένας ροκ σταρ! Όπως ο Μικ Τζάγκερ ή κάποιος σαν αυτόν. Ξέρεις τι εννοώ; Άκουσα μια συζήτηση τις προάλλες που έλεγε ότι ο μόνος ροκ σταρ που έχει απομείνει είναι ο David Grohl. Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια ή όχι, αλλά απλά λέω ότι ίσως τα πράγματα έχουν αλλάξει.
Δηλαδή, κοίτα, τα συγκροτήματα έχουν αλλάξει τώρα, ξέρεις; Εννοώ, όσον αφορά τη ροκ μουσική, φίλε, μπορώ να καταλάβω γιατί η αξία της στην αγορά είναι τόσο πολύ βυθισμένη, αλλά και στη συνείδηση των ανθρώπων. Είδα ένα γράφημα με τη rock μουσική, την κάντρι και τη ραπ και το χιπ χοπ, και το rock ήταν σαν να μην υπήρχε. Και νομίζω ότι υπάρχουν λόγοι για αυτό, φίλε. Θέλετε να πούμε αυτούς τους λόγους;
Rockpages.gr: Υπάρχουν πολλοί λόγοι. Το ένα είναι ίσως η έλλειψη μουσικής βιομηχανίας…
Johnnie Holliday: Ναι, αλλά ξέρεις τι, φίλε; Η μουσική βιομηχανία δεν μπορεί να κάνει τις μπάντες. Τα συγκροτήματα κάνουν τη μουσική βιομηχανία. Αν περιμένεις από κάποιον παραγωγό, ή promoter, τότε παράτα το, φίλε. Οι μπάντες είναι αυτές που δίνουν τον τόνο και όχι η βιομηχανία. Η βιομηχανία πρέπει να ακολουθήσει.
Rockpages.gr: Ξέρεις τι είναι επίσης λυπηρό; Παιδιά 20 ετών που ακούν μουσική μέσω του διαδικτύου και δεν υποστηρίζουν πραγματικά τα συγκροτήματα.
Johnnie Holliday: Δεν κατηγορώ αυτά τα παιδιά που γύρισαν την πλάτη τους στο rock. Τα τελευταία 20 χρόνια είναι χάλια. Ας είμαστε ειλικρινείς, φίλε. Δεν υπάρχει τίποτα πρωτότυπο. Είναι ο ίδιος παλιός ήχος, το ίδιο παλιό στυλ, η ίδια παλιά φόρμουλα. Δεν ακούω κάτι πρωτότυπο.
Τώρα, θα πεις «γιατί, Johnnie; Είσαι πρωτότυπος;» Όχι, αλλά τουλάχιστον είχα τo δικό μου atittude. Όπως όταν βάζεις να ακούσεις Scream Idol. Νομίζω ότι, ξέρεις ότι είναι Scream Idol.
Weeds: Αυτό είναι το θέμα.
Johnnie Holliday: Δεν πρόκειται να γράψεις μια νέα σειρά από νότες ή τίποτα τέτοιο. Όλα έχουν γραφτεί και παιχτεί ήδη εκατομμύρια φορές. Είναι ο χαρακτήρας, η προσωπικότητα που βάζεις σε αυτό. Και φαίνεται ότι όλοι όχι μόνο αντιγράφουν τη φόρμουλα, αλλά αντιγράφουν ο ένας την προσωπικότητα του άλλου. Είναι τρελό. Οπότε δεν κατηγορώ αυτά τα παιδιά που γυρίζουν την πλάτη τους, γιατί δεν είναι συναρπαστικό. Είναι κάπως απογοητευτικό το γεγονός ότι όλοι αυτοί οι ροκ σταρ, είναι τόσο σκοτεινοί και κατηφείς. Δεν είναι rock’n’roll αυτό. Το rock’n’roll έχει να κάνει με το χορό. Να είσαι με γκόμενες και να διασκεδάζεις. Δεν ξέρω πότε αποφάσισαν ότι το rock’n’roll είναι τόσο βαρύ και ζοφερό… Αν λοιπόν είσαι παιδί και βλέπεις αυτό το βίντεο ενός ροκ σταρ που θέλει να αυτοκτονήσει, μέσα στη μιζέρια… Και μετά, αλλάζεις κανάλι και βλέπεις ένα ραπ βίντεο αυτού του τύπου με γκόμενες, πισίνα, αλυσίδες. Ναι, θα σε ελκύει αυτό. Τι θέλεις να γίνεις; Ο άθλιος ροκ σταρ που θέλει να αυτοκτονήσει, επειδή έχει βαρεθεί τα λεφτά του, ή ο άλλος τύπος που γιορτάζει τη ζωή; Δεν λέω για το θέμα των χρημάτων, τις χρυσές αλυσίδες… δεν είναι αυτό. Αλλά οι γκόμενες, τα αυτοκίνητα και τα άλλα. Θέλω να πω, δείτε τη διαφορά μεταξύ ενός ραπ βίντεο και ενός ροκ βίντεο αυτές τις μέρες. Ελα! Ως παιδί, χωρίς κάποια ιδεολογία ή κάτι τέτοιο, ως παιδί, τι θα σε ενθουσίαζε περισσότερο;
Rockpages.gr: Ναι, ίσως αυτός ο αντι-ροκ σταρ ξεκίνησε με την εποχή του grunge.
Johnnie Holliday: Αυτή ήταν η αρχή του τέλους. Ήμουν στο Παρίσι στα 90-κάτι στις αρχές της δεκαετίας του ’90 και με ρώτησαν κάτι γι’ αυτό και είπα αυτό που σκέφτηκα: «αυτή είναι μοντέρνα μουσική και δεν είναι καλή για ροκ εν ρολ». Και, και ο τύπος στον ραδιοφωνικό σταθμό, μου είπε απλώς, «οι Pearl Jam είναι πρώτοι». Εντάξει, κοίτα όλα αυτά τα χρόνια μετά, φίλε. Ανοίγω το ραδιόφωνο τώρα. Δεν έχω ακούσει τους Pearl Jam στο ραδιόφωνο εδώ και πολύ καιρό, αλλά εξακολουθώ να ακούω τους Led Zeppelin όλη την ώρα και τους Stones και τους Pink Floyd και όλα αυτά τα κλασικά συγκροτήματα. Άρα είχα δίκιο: ήταν μουσική της δεκαετίας, ήταν μοντέρνα μουσική και δεν βοήθησε το rock’n’ roll. Το οδήγησε σε έναν σκοτεινό δρόμο, που δεν είχε καμία σχέση με τις ρίζες του rock’n’ roll, φίλε. Το Rock’n’ roll είναι χορός… Εξ ου και το όνομα «rock and roll», φίλε, χορεύεις, διασκεδάζεις… Αλλά, σίγουρα δεν φταίνε οι μπάντες. Απλώς εκφράζονταν. Είναι ακριβώς ο τρόπος που υιοθετήθηκε και καλλιεργήθηκε από τη μουσική βιομηχανία. Και απλώς αντικατέστησε τα rock’n’ roll συγκροτήματα.
Rockpages.gr: Λοιπόν, τελευταία ερώτηση, ως φαν του Star Star θα απογοητευτώ όταν πάω να δω ζωντανά τους Scream Idol; Τι να περιμένω;
Johnnie Holliday: Έχουμε αναβαθμιστεί. Έχουμε ένα ολοκαίνουργιο show, φίλε. Δεν θυμίζει τίποτα από Star Star, εκτός από το ότι παίζουμε εμείς. Έτσι, ελπίζουμε ότι θα υπάρξει κάτι αναζωογονητικό και φρέσκο. Το όλο θέμα είναι ότι θέλουμε να ακουγόμαστε φρέσκοι. Έτσι νιώθουμε φίλε. Δεν είμαστε κολλημένοι στη χθεσινή μουσική – δεν ήμασταν ποτέ. Ακούμε πάντα καινούργια πράγματα και… ξέρετε, θέλουμε οι θαυμαστές να αισθάνονται όπως νιώθουμε εμείς για τη νέα μας μουσική, Ελπίζουμε πως έχουμε ένα σύγχρονο vibe, κάτι που μπορεί να πάει το rock’n’roll σε κάποιο άλλο επίπεδο.
