Πρώτοι στη σκηνή ανέβηκαν οι Lloth και το ευχάριστο ήταν ότι ο κόσμος είχε σχεδόν γεμίσει το χώρο, κάτι που έδειχνε ότι δεν σνόμπαραν τα support σχήματα που γίνεται συνήθως. Όσο για τους Lloth, ενδιαφέρον έχει να δούμε την ιστορία του συγκροτήματος. Δημιουργήθηκαν το 1995 και ήταν η πρώιμη μορφή των Astarte. Μετά από 2 χρόνια και ένα demo, άλλαξαν το όνομά τους σε Astarte με το οποίο και συνέχισαν. Το 2003 χρησιμοποίησαν πάλι το όνομα Lloth για κάποια live με διαφορετικό πλέον line-up, αλλά μπήκαν στον πάγο για πολύ καιρό όταν και αποφάσισαν να επανενωθούν το 2013 με σκοπό να κυκλοφορήσουν ένα album. Δυστυχώς όμως, η σοβαρή αρρώστια της Tristessa δεν το επέτρεψε αυτό και αφού μας άφησε τόσο νωρίς, τα υπόλοιπα μέλη με μπροστάρη το σύζυγό της Νικόλα στα φωνητικά αποφάσισαν να συνεχίζουν προς τιμήν της. Ωραίο, στιβαρό, καλοπαιγμένο melodic death metal όπως δίδαξαν οι πατέρες της σχολής στη Σουηδία. Μέσα στα κομμάτια που ακούστηκαν (αναμένεται να κυκλοφορήσουν το πρώτο τους album) ήταν και τα δύο video που έχουν βγάλει και αξίζει να τα δείτε, τα “I (Dead Inside)” και το “Αθάνατη”, αφιερωμένο φυσικά στη μνήμη της Tristessa. Κρατήστε αυτό το όνομα, θα μας απασχολήσουν πολύ στο μέλλον.
Επόμενοι στο σανίδι, οι Where Everything Begun, ή για λόγο συντομίας W.E.B., ένα από τα καλύτερα ελληνικά συγκροτήματα. Βγήκαν με μία κιθάρα αυτή τη φορά, καθώς ο αρχηγός τους Σάκης Darkface αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα στο χέρι του και ο γιατρός του απαγόρεψε να παίζει για ένα μήνα. Με το χαρακτηριστικό corpsepaint, και τον Σάκη να κρατάει ένα μπαστούνι με μια νεκροκεφαλή προσπάθησαν να ζεστάνουν για τα καλά τον κόσμο με το ατμοσφαιρικό black/death metal τους.
Δυστυχώς όμως η κιθάρα ήταν θαμμένη σε όλη τη διάρκεια της εμφάνισής τους, κάτι που έκανε τον ήχο τους να μοιάζει πολύ άδειος. Κρίμα επειδή κομματάρες σαν τα “For Bidens”, “Eligos” και “Blessed Blood” πρέπει να ακούγονται σωστά. Έκλεισαν με ένα καινούριο κομμάτι (το οποίο έσπειρε) καθώς ετοιμάζουν και αυτοί το καινούριο τους album.
Μετά από μισή ώρα αναμονής, οι Flesh αποφάσισαν να βγουν στη σκηνή. Ο κόσμος είχε πληθύνει, οι αργοπορημένοι άρχισαν σαν ζωντόβολα να σπρώχνουν για να πάνε μπροστά, τα πιτσιρίκια αποφάσισαν να δουν το live μέσα από την κάμερα του κινητού τους και η κλασσική true metal απλυσιά μαζί με την κάπνα και το στριμωξίδι δημιούργησαν ένα ιδανικό περιβάλλον για συναυλία. Τα φώτα έσβησαν, το intro άρχισε και το τετραμελές συγκρότημα ξεκίνησε δυναμικά με το “War In Heaven” και ο καινούριος τους drummer, ο Αυστριακός Kerim “Krimh” Lechner αποδεικνύει ότι δικαιολογημένα πήρε αύτη τη θέση. Πρώτη σφαλιάρα στη βραδιά, η φανερή απουσία του Σωτήρη Βαγενά. Το ιδρυτικό μέλος, συνθέτης και υπεύθυνος για τα χαρακτηριστικά ανατριχιαστικά καθαρά φωνητικά σε μερικά κομμάτια τους έλαμπε δια της απουσίας του. Οι Flesh λίγο αργότερα μας είπαν ότι λόγω ενός σοβαρού προβλήματος υγείας δεν μπόρεσε να παίξει απόψε, κάτι που προφανώς και ξέχασαν να το ανακοινώσουν πριν την έναρξη της συναυλίας. Δεύτερη σφαλιάρα, ο τραγικός ήχος καθώς κιθάρες δεν ακούγαμε καθόλου. Ευτυχώς έφτιαξε από το τρίτο κομμάτι και μετά. Το set βασίστηκε κυρίως στο τελευταίο τους album “Titan” που κυκλοφόρησε προ διετίας από το οποίο και έπαιξαν 7 κομμάτια.
Γενικά, ακούσαμε μόνο κομμάτια από την επανασύνδεσή τους και μετά, με μόνη εξαίρεση το “Unbeliever” από το δίσκαρο “Sumerian Daemons” τους στίχους του οποίου κατακρεούργησε ο Seth. Και πάμε και στα άσχημα της βραδιάς. Η εμφάνιση των Flesh ήταν επιεικώς μέτρια για να μην πω κάτι χειρότερο. Μιλάμε για ένα κορυφαίο συγκρότημα που έχει γράψει τρομερή μουσική και τρομερά album, αλλά για κάποιο λόγο επιλέγουν να συνεχίζουν να εμφανίζονται έτσι στα live τους. Πρώτον, αδιανόητο σνομπάρισμα στις πρώτες μέρες του συγκροτήματος, καθώς από τα πρώτα τους 6 album ακούσαμε μόνο ένα κομμάτι. Δεύτερον, τα υπερβολικά πολλά προηχογραφημένα μέρη χαλούσαν τα κομμάτια. Είναι δεκτό να ακούμε έτσι τα συμφωνικά μέρη, καθώς δε γίνεται να φέρεις τη συμφωνική της Πράγας για να παίξει, αλλά σε τραγούδια όπως το “Anubis” το πράγμα ξέφυγε. Το κομμάτι που ζητούσε επίμονα το κοινό παίχτηκε με τα προηχογραφημένα φωνητικά του Σωτήρη, αλλά όταν έμπαιναν τα φωνητικά του ήταν πολύ δυνατά με αποτέλεσμα να ακούμε από πάνω και τις κιθάρες που έπαιζαν από πίσω. Ναι, κυρίες και κύριοι. Ένας αχταρμάς και μια φασαρία που δεν καταλάβαινες τι ήταν καθώς το laptop έκανε τσαλιμάκια εκείνο το βράδυ. Αν είναι δυνατόν δηλαδή. Τρίτον, ο Seth και τα καραγκιοζιλίκια του. Το μπάσο το είχε να κρέμεται πάνω του για διακοσμητικό (όπως ο Παπακωνσταντίνου την κιθάρα του ένα πράμα) καθώς ζήτημα να έπαιζε στο ένα τέταρτο κάθε κομματιού. Αν θες να κουνάς τα χέρια σου δεξιά κι αριστερά, πάρε ένα session μπασίστα να τελειώνει η υπόθεση. Και φυσικά, τα εκνευριστικά του “πάμε Αθήνα, είσαστε έτοιμοι, θα μετρήσω μέχρι το 3, πάμε όλοι μαζί, 1…2…3…πάμε, πιο δυνατά, κι άλλο πιο δυνατά, δε σας ακούω” κλπ. Η μουσική των Flesh είναι επιβλητική, ατμοσφαιρική, σκοτεινή και πρέπει στο live να βγάζει το ανάλογο feeling. Όταν έχεις ένα τύπο να μην αφήνει σε ησυχία το μικρόφωνο και να συμπεριφέρεται λες και παίζει AOR, sorry αλλά αυτό το πράγμα καταντάει πιο βαρετό και από το να βλέπω τα παιχνίδια του Παναθηναϊκού στο ποδόσφαιρο. Τέταρτον και τελευταίο, η συνολική διάρκεια των κομματιών που ακούστηκαν ήταν 1 ώρα και 10 λεπτά. Μαζί με τις μεγάλες διακοπές ανάμεσα στα κομμάτια και το κλασσικό φύγε-έλα στο encore, με το ζόρι έφτασαν τη 1 ώρα και 30 λεπτά. Ντροπή.
Εν κατακλείδι, Septicflesh δεν ξαναπατάω σε live. Το ξαναλέω, είναι τρομεροί μουσικοί, έχουν κυκλοφορήσει δισκάρες, αλλά τα κολλήματα που έχουν πάνω στο σανίδι αδικούν και τους ίδιους και τα τρομερά τραγούδια τους. Πονοκέφαλος και βαρεμάρα.
Γιώργος Τερζάκης
Setlist: War In Heaven, Communion, Order Of The Dracul, A Great Mass Of Death, Burn, Pyramid God, Titan, Prototype, The Vampire From Nazareth, Unbeliever, Dogma, Lovecraft’s Death, Persepolis, Anubis, Prometheus
{gallerySepticFlesh}{/gallery}
