Δεν κατάλαβα ειλικρινά τον ντόρο που προκλήθηκε για τους Serpentine από την περσινή δισκογραφική τους παρουσία. Αν εξαιρέσεις την ευτυχή για αυτούς συγκυρία να έχουν για τραγουδιστή τους τον Tony Mills (Shy, TNT) καθώς και 2-3 καλές συνθέσεις, δεν βρήκα πραγματικά κάτι παραπάνω που θα δικαιολογούσε τις συντριπτικά διθυραμβικές κριτικές για το περσινό πόνημα τους. Θεωρώ, μάλιστα, ότι και οι ίδιοι οι οπαδοί του μελωδικού rock που εκθείασαν αρχικά το δίσκο, τώρα δύσκολα πάει το χέρι τους για να το βάλουν στο c.d. player (αφού έχει περάσει και ο αρχικός ενθουσιασμός).
Τα ίδια ισχύουν πάνω-κάτω και για τη νέα δουλειά των Serpentine με αυτό τον ευφάνταστο τίτλο (που προσωπικά δεν θα θυμάμαι σε λίγες βδομάδες). Πρέπει, βέβαια, να παραδεχτώ ότι είναι ένα κλικ καλύτερου του προκατόχου του αλλά και πάλι αυτό που διασώζεται σε τελική ανάλυση είναι ο…Tony Mills!
Σίγουρα υπάρχουν καλύτερα hard rock albums και οι εποχές είναι δύσκολες…καταλαβαίνετε που το πάω, έτσι;
Highlight: Με τίτλους τραγουδιών σαν τα “Philadelphia”, “Nuremberg” και “Where Do We Go From Here” θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ένα concept album…π.χ. ένα μουσικό Travel Guide.
