Απλά πράγματα… straight rock’n’roll στα πρότυπα των AC/DC, των Krokus και των ZZ Top. Λιγότερο πρωτότυπο από αυτά τα μεγαθήρια, αλλά σίγουρα πιο αυθεντικό από τους υπερτιμημένους Airbourne.
Οι Sideburn κατέχουν καλά την τέχνη του rock, είναι μπαρουτοκαπνισμένοι όσο χρειάζεται, άλλωστε δεν είναι και τίποτα παιδαρέλια, με παρουσία στο χώρο από το 1996 με τους Genocide και φαίνεται πως ξέρουν πολύ καλά πώς να τραβήξουν την προσοχή του ακροατή. Άλλωστε, έχουν ήδη 10 άλμπουμ προϋπηρεσία.
Όσο πολυφορεμένα κι αν είναι τα γρέζα φωνητικά, στο άκουσμα του γρυλίσματος του Roland Pierrehumbert, που παντρεύεται ιδανικά με τις κιθάρες του Fred Gudit και του Boris, κανείς δεν θα μείνει ασυγκίνητος. Highlight σε κάθε κομμάτι είναι τα σόλο με τα κιθάρες να αφηνιάζουν ξερνώντας φλόγες, αποτελώντας αστείρευτη έμπνευση για ατελείωτο air-guitar!
Σίγουρα, το “Jail” δεν είναι το καλύτερο άλμπουμ που θα ακούσατε, ούτε οι Sideburn το καλύτερο συγκρότημα, όμως από τη στιγμή που θα ξεκινήσει το άλμπουμ να παίζει ξεχνάτε τα πάντα και ροκάρετε με τους Ελβετούς. Αυτή είναι και η επιτυχία ενός άλμπουμ που θα σας κάνει να το ακούσετε ξανά και ξανά, να το μοιραστείτε με τους φίλους σας, να το βάλετε στο αμάξι και να περάσετε καλά μαζί του.
