Η περίπτωση των Νορβηγών με βάζει σε λίγο περίεργο τρόπο σκέψης. Είναι μια μπάντα με συνεχή και σταθερή πορεία στη δισκογραφία της, κυκλοφορεί καλά σε γενικές γραμμές album, έχει κάνει το όνομα της αναγνωρίσιμο, αυτό που δεν έχει καταφέρει είναι να κάνει το παραπάνω βήμα. Το γιατί, δεν ξέρω αν θα απαντηθεί ποτέ, η ουσία όμως είναι ότι το όγδοο studio album των Sirenia είναι αξιοπρεπέστατο, δεν πετυχαίνει όμως να γίνει το καταλυτικό τους. Η νέα τραγουδίστρια Emmanouelle Zoldan δείχνει ικανότατη με εξαιρετικές δυνατότητες και μια πολύ σωστή επιλογή για αντικαταστάτρια της Ailyn, το “Dim Days Of Dolor” είναι πολύ καλά δουλεμένο από πλευράς ενορχήστρωσης όσο και παραγωγής, κάτι όμως μοιάζει να λείπει. Κομμάτια καλά υπάρχουν όπως τα “Treasure n’ Treason”, “Ashes To Ashes”, “Fifth Column” και άλλα, δεν είδα όμως κάπου, κάτι δικό τους, κάτι που να τους δίνει μια ταυτότητα, σ’ ένα είδος μουσικής που κοντεύει να κορεστεί. Ίσως οι πολλές αλλαγές και η μη σταθερότητα στο line up των Sirenia να έχουν αφήσει τα σημάδια τους στη μουσική του συγκροτήματος.
Το “Dim Days Of Dolor” είναι ένα καλό album, ποιοτικό, έχει ένα καταπληκτικό εξώφυλλο, αλλά κρατάει το βεληνεκές των Sirenia στα ίδια (αξιοπρεπή) επίπεδα.
