Αναρωτιέμαι συχνά τον τελευταίο καιρό σχετικά με το πόσο μεγάλο βάρος πρέπει να δίνουμε όλοι εμείς που παρουσιάζουμε δισκογραφικές κυκλοφορίες, στο πόσο καλά δουλεμένο είναι ένα album και σε τι βαθμό πρέπει να επικεντρωνόμαστε σ’ αυτό. Η δουλειά και η λεπτομέρεια στη δημιουργία ενός μουσικού προϊόντος είναι κάτι που προσωπικά πάντα εκτιμούσα και συνυπολόγιζα, θεωρώντας τον επαγγελματισμό, ύψιστη αρετή. Αρκεί όμως αυτό;
 
Η περίπτωση του νέου album των Νορβηγών δίνει σε μεγάλο βαθμό μια απάντηση σ’ αυτό και αυτή είναι αρνητική. Το “The Enigma Of Life” δίνει την εντύπωση ότι είναι τόσο δουλεμένο και πολύ προσεγμένο στις λεπτομέρειες όσο αφορά τη σύνθεση και την παραγωγή του, δίνει όμως και μια άλλη εντύπωση ή μάλλον μια πραγματικότητα. Αυτή λοιπόν η πραγματικότητα λέει ότι οι Sirenia μαλάκωσαν ή αλλιώς γυαλίστηκαν. Από το album σίγουρα μένουν κάποια refrain και κάποια εξαιρετικά χορωδιακά μέρη, από την άλλη πλευρά όμως έχουν περιοριστεί σε εκνευριστικό βαθμό οι κιθάρες και τα αντρικά brutal φωνητικά που έδιναν ένα άλλο χρώμα στη μουσική του σχήματος. Και σαν δεν έφτανε αυτό στο “The Enigma Of Life” η Ailyn ακούγεται αρκετά επίπεδη και χωρίς λύσεις στην ερμηνεία της. Σίγουρα τα παραπάνω, δεν έγιναν ακούσια από τη μπάντα, το ζήτημα όμως είναι το σε τί αποσκοπούν. Το σίγουρο είναι ότι απομακρύνονται από το metal κοινό και φοβάμαι ότι αυτό θα το πληρώσουν. Είτε το έχουν επιδιώξει είτε όχι, έχουν καταταγεί στο Female Metal Voice, ένα ιδίωμα που ακόμα έχει έδαφος μπροστά του και λέω καταταγεί γιατί, πάλι είτε το θέλουν είτε όχι τη στάμπα στη μουσική δεν τη γλιτώνεις έτσι εύκολα. Και το metal οι Sirenia δείχνουν εδώ να το σνομπάρουν και να πηγαίνει χαμένο ένα μεγάλο μέρος της δουλειάς που όντως έγινε.
 

Tags