Ομολογώ ότι η σχέση μου με το σύγχρονο αμερικάνικο rock βρίσκεται σε ένα στοιχειώδες επίπεδο αν και γουστάρω πολύ μπάντες όπως οι Nickelback, οι Saliva, οι Goo Goo Dolls κ.α. Κατά πάσα πιθανότητα, λοιπόν, δεν θα είχα αγοράσει και το ντεμπούτο album των Sixx: A.M. πριν από κάμποσα χρόνια, αν δεν έπαιζε σε αυτούς ο μεγάλος Nikki Sixx. Και δεν θα είχα, έτσι, την τύχη να έχω στην κατοχή μου ένα εξαιρετικό album αλλά ταυτόχρονα δεν θα υπήρχε περίπτωση να περίμενα εναγωνίως τη συνέχεια με το “This Is Gonna Hurt”.
Το δεύτερο album της υπερμπάντας (Sixx, Michael, DJ Ashba) είναι όχι μόνο πολύ καλύτερο και σαφώς ποιοτικότερο από τον προκάτοχο του (κάτι που είναι από μόνο του εντυπωσιακό, αν αναλογιστεί κανείς το υψηλό επίπεδο του “The Heroin Diaries”) αλλά είναι συνάμα και περισσότερο πολυδιάστατο και μουσικά προκλητικό!
Το ομώνυμο κομμάτι με το groovato (α λα Rob Zombie) riff, το “Help is on the Way” που θα ανάγκαζε τις 16χρονες κορασίδες, fans των Muse και Killers να πετάνε μπλουζάκια, εσώρουχα, μπαντάνες κτλ αν το κομμάτι ακουγόταν σε κάποιο live των δύο αυτών groups, το “Goodbye My Friends” με τη μελαγχολική ατμόσφαιρα και με την τόσο περίεργη δομή του, ακόμη και το μπάσταρδο παιδί των ύστερων U2 με τίτλο “Oh My God” είναι οι κορυφαίες στιγμές ενός φανταστικού δίσκου. Μία τελευταία συμβουλή: “Play It Fucking Loud” για maximum effect!
Highlight: Όπως και με το “Heroin Diaries” έτσι και με το “This Is Gonna Hurt”, ο Sixx κυκλοφορεί παράλληλα ένα βιβλίο/φωτογραφικό λεύκωμα…
