Συναυλίες. Θυμάστε πώς ήτανε; Νιώθω λες και πέρασαν χρόνια από την τελευταία που είχα πάει και ας ήταν πριν λίγους μήνες στην Τεχνόπολη και τους Suicidal Angels. Για πιο πριν δεν το συζητάμε, θα μας πάρουν και τα δάκρυα. Οι Skags λοιπόν γιόρταζαν ακριβώς ένα χρόνο από την κυκλοφορία του ντεμπούτου τους full-length “Digital Cage Of A Cursed Generation” και μια τέτοια ευκαιρία δεν θα μπορούσε να πάει χαμένη. Είχα μεγάλη περιέργεια για το πώς θα απέδιδε η μπάντα ζωντανά το υπέροχο αποτέλεσμα που έβγαλε από το studio.
Η βραδιά ξεκίνησε με τους Onism, ένα αρκετά ιδιαίτερο σχήμα το οποίο δεν γνώριζα και δεν έχω επαφή με το μουσικό στυλ στο οποίο κινούνται. Στο πρώτο τραγούδι τους είδαμε σαν ντουέτο, με τον Lupe a.k.a Μιχάλη Λατουσάκη και την Luna a.k.a. Εφραιμία Μίχου να αναλαμβάνουν μαζί synths και φωνητικά θυμίζοντάς μου λίγο Depeche Mode. Στη συνέχεια ανέβηκαν στη σκηνή άλλες τρεις κοπέλες στα έγχορδα (δύο βιολιά και ένα τσέλο) μέχρι το τέλος της εμφάνισής τους. Ήταν η πρώτη φορά που έπαιζαν ζωντανά και κατά σημεία ήταν εμφανής η αμηχανία τους. Το στυλ τους κινείται στα χωράφια του darkwave. Πολύ κινηματογραφικό και σκοτεινό, άνετα θα μπορούσες να το ακούσεις σε κάποια ταινία.
Ο Μιχάλης και η Εφραιμία τραγουδούσαν τις περισσότερες φορές ταυτόχρονα και όχι εναλλάξ, κάτι που δημιουργούσε ένα ιδιαίτερο ηχητικό αποτέλεσμα. Σε σημεία μου φάνηκαν κάπως ασύνδετο αυτό που έπαιζαν, ειδικά όταν υπήρχε και ο συνδυασμός με τα έγχορδα, δεν ξέρω όμως κατά πόσο ήταν θέμα κακού ήχου ή αν ήταν απλά οι αναμενόμενες παρενέργειες της πρώτης τους εμφάνισης. Έπαιξαν δικά τους τραγούδια (έχουν βγάλει ένα EP και ένα full-length) καθώς και διασκευές, όπως το μαγευτικό “Parisienne Moonlight” των Anathema και το “Without You I’m Nothing” των Placebo. Επαναλαμβάνω, χωρίς να έχω επαφή με τον ήχο τους, αυτό που είδα και άκουσα ήταν ενδιαφέρον και αν συνεχίσουν έτσι και βελτιωθούν στη σκηνή έχουν τις δυνατότητες να καταφέρουν πολλά πράγματα.
Συνέχεια με τους Skags και η αρχική μου περιέργεια δεν θα μπορούσε να απαντηθεί με πιο εμφατικό τρόπο. Το συγκρότημα, αν και απείχε καιρό από τη σκηνή για τους γνωστούς λόγους, εμφανίστηκε πανέτοιμο και με αυτοπεποίθηση. Προβαρισμένοι όσο έπρεπε και με σωστή χημεία μεταξύ τους, μας χάρισαν μια πολύ όμορφη βραδιά. Στην αρχή βέβαια τα πλήκτρα της Χριστίνας Παπανδρέου ήταν πιο ψηλά απ’ όσο θα έπρεπε και τα φωνητικά της Σπυρέττας Δρίβα χαμηλότερα, σύντομα όμως έφτιαξε η κατάσταση. Αν και τα φωνητικά πιστεύω θα μπορούσαν να ήταν λίγο πιο ψηλά, ειδικά στα πιο heavy σημεία των τραγουδιών τους. Είναι κρίμα μια τόσο υπέροχη φωνή να μην ακούγεται στην ένταση που της αρμόζει.
Η εμφάνισή τους συνδυαζόταν με διάφορα visuals στο video wall πίσω από τη σκηνή ή προβάλλοντας τα video clips που έχει φτιάξει μέχρι τώρα το συγκρότημα (τέσσερα στο σύνολο), δείχνοντας και τον επαγγελματισμό τους γύρω από το στήσιμο αυτής της συναυλίας. Το στυλ τους που έχει επιρροές από alternative, progressive, atmospheric και electronic rock ακουγόταν άψογα πάνω στο σανίδι και νομίζω ότι σε σημεία ήταν πιο «έντονο» από τις αντίστοιχες studio ηχογραφήσεις, ίσως και ελάχιστα πιο heavy. Λογικά σε αυτό βοήθησε ότι πλέον πορεύονται με δύο κιθαρίστες αντί για έναν. Μεγάλο ενδιαφέρον φυσικά παρουσιάζουν και οι στίχοι τους, οι οποίοι θίγουν πτυχές της κοινωνικής ζωής και όταν προλόγιζαν τα τραγούδια, ο Σωτήρης Αγγελίδης (μπάσο, φωνητικά, σύνθεση) μοιράστηκε και κάποιες…περίεργες συνθήκες κάτω από τις οποίες γράφτηκαν κάποια από αυτά.
Έπαιξαν όλο το ντεμπούτο album τους, ένα single που έμεινε εκτός (“Screaming In My Bed”), ένα νέο τραγούδι από το επερχόμενο που βρίσκεται στα σκαριά (“18 In A Vessel”) καθώς και διασκευές. Κορυφαίες στιγμές για εμένα το εναρκτήριο “Turn It On” με τη φοβερή ερμηνεία της Σπυρέττας, το “Life”, η διασκευάρα στο κλασικό “Maniac” καθώς και το κλείσιμο με το “Zak”, ένα πολύ ιδιαίτερο τραγούδι το οποίο γράφτηκε με αφορμή την εν ψυχρώ δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου, θίγοντας την απανθρωπιά της σύγχρονης κοινωνίας και το τι ηλιθιότητες μπορεί κάποιος να σκεφτεί προσπαθώντας να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Μία πολύ δυνατή και γεμάτη ένταση εκτέλεση που έκλεισε με τον καλύτερο τρόπο την εμφάνισή τους.
Setlist: Turn It On, The Guillotine, Lift Me Up (Moby), The Weekend, Put Your Hands Down, Lovesong (The Cure), 18 In A Vessel, Drive Me Home, The Consequence Of Dream, Screaming In My Bed, The Man Sitting Right Next Door, Maniac (Michael Sembello), Life, Zak
Εν κατακλείδι, μία ενδιαφέρουσα παράσταση από τους Omnism που αφήνει υποσχέσεις για μεγαλύτερα πράγματα και μία εξαιρετική απόδοση από τους Skags. Θα ήθελα πολύ να τους ξαναδώ σε μια μεγαλύτερη σκηνή ώστε να μπορέσει να τους μάθει και μεγαλύτερη μερίδα κόσμου, επειδή πραγματικά το αξίζουν. Εν αναμονή της επόμενης δισκογραφικής δουλειάς τους και της επόμενης ζωντανής εμφάνισής τους.
Γιώργος Τερζάκης
Φωτο: Πέτρος Πεταλάς, rockway.gr
