Μια ανερχόμενη metal μπάντα, οι Skarlett Riot, έχουν πολλά να πουν για την εξέλιξή τους, τη μουσική τους, τα τρία άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει ως τώρα, τις επιρροές, τη δημιουργικότητα, τα lock down, αλλά και το κλασικό δίλημμα “Maiden VS. Metallica”. Ευχάριστη, χαμογελαστή και ουσιώδης, η Skarlett απαντάει σε όλες τις ερωτήσεις με ειλικρίνεια και χιούμορ. Μπορείτε να παρακολουθήσετε τη συνέντευξη στο βίντεο, αλλά και να διαβάσετε ολόκληρη την κουβέντα στο κείμενο παρακάτω. Συνέντευξη: Γιάννης Δόλας
Rockpages.gr: Τι είναι πιο δύσκολο; Να κυκλοφορήσεις το ντεμπούτο άλμπουμ σου, ή ένα δεύτερο άλμπουμ μετά από ένα επιτυχημένο ντεμπούτο;
Skarlett: Θα έλεγα σίγουρα να κυκλοφορήσεις το δεύτερο άλμπουμ. Νομίζω πως όταν έχεις ένα σημείο αφετηρίας, έχεις κάτι για να πρέπει να προσπαθήσεις περισσότερο και να βελτιώνεις κάθε φορά. Έτσι, για μας το να κυκλοφορούμε ένα άλμπουμ κάθε φορά γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο. Θέλουμε να πιέζουμε τους εαυτούς μας και να γράφουμε κάτι καλύτερο σε κάθε κυκλοφορία. Να προσπαθούμε να ικανοποιούμε τους οπαδούς μας, αλλά να κερδίζουμε και καινούριους και να ελπίζουμε ότι κάθε νέα μας κυκλοφορία αρέσει περισσότερο από την προηγούμενη, ενώ προοδεύουμε συνεχώς σας συγκρότημα. Έτσι, σίγουρα πιστεύω ότι το να κυκλοφορήσει το δεύτερο σου άλμπουμ είναι πιο δύσκολο.
Rockpages.gr: Υπάρχει κάτι που θα ήθελες να αλλάξεις στο άλμπουμ όταν το ξανακούς τώρα;
Skarlett: Ναι… νομίζω πως ακούγοντας το άλμπουμ τόσες πολλές φορές αρχίζεις να σκέφτεσαι «ω, ίσως έπρεπε να κάνω αυτό, ή το άλλο». Για μένα και τον Victor, παρόλο που το άλμπουμ είχε κυκλοφορήσει από το Μάιο, ακούγεται ακόμη φρέσκο. Έτσι, δεν έχουμε φτάσει στο σημείο αυτό ακόμη. Αλλά, στο “Regenerate” σίγουρα είχαμε κάποια τραγούδια που θα μπορούσαμε να τα είχαμε κάνει να ακούγονται πιο περιπετειώδη προσθέτοντας ίσως ένα σόλο κιθάρας, ή κάποια ουρλιαχτά εδώ κι εκεί. Τώρα, ο μπασίστας μας κι εγώ έχουμε αρχίσει να γουστάρουμε τα growls. Είχαμε μερικά στο “Regenerate” και ακουγόντουσαν καλά σε κάποια από τα τραγούδια. Έτσι, νομίζω ότι είναι φυσικό να κοιτάς προς τα πίσω. Ακόμα κι όταν παίζαμε τα τραγούδια live, βάζαμε τη δική μας σφραγίδα, τα παίζαμε λίγο διαφορετικά από το άλμπουμ. Μόνο και μόνο επειδή αρχίζεις να πειραματίζεσαι με νέες ιδέες.
Rockpages.gr: Το τελευταίο σας single ήταν το “Under Water”, το οποίο όντως σου δίνει την εντύπωση του εγκλωβισμού, ότι πνίγεσαι, έχεις παγιδευτεί. Πως προέκυψε αυτό; Από προσωπική εμπειρία; Τι είχατε στο μυαλό σας;
Skarlett: Έγραψα τo “Under Water” για τους δαίμονες που παλεύει κανείς στο κεφάλι του, το να πολεμάς προβλήματα ψυχικής υγείας και κατάθλιψη. Γενικά, έχω περάσει κάποια θέματα ψυχικής υγείας εγώ η ίδια τα τελευταία χρόνια, έτσι είναι σαν να περιγράφω την εμπειρία πως είναι να υποφέρεις από αυτά. Είναι σαν να πνίγεσαι, σαν να σε θάβουν. Νομίζεις ότι κανείς δεν μπορεί να σε σώσει, μόνο εσύ μπορείς να σώσεις τον εαυτό σου. Αλλά, αυτό είναι το πιο δύσκολο, το ότι μόνο εσύ μπορείς να βγάλεις τον εαυτό σου από αυτό το χάλι. Έτσι, για αυτό γράφτηκε αυτό το τραγούδι. Επίσης, νομίζω ότι το βίντεο σου δίνει μια δυνατή εικόνα ότι πνίγεσαι και ότι ασφυκτιάς.
Rockpages.gr: Επίσης, το “Stronger”, που είναι ένα από τα πιο πιασάρικα τραγούδια του άλμπουμ, γράφτηκε με έμπνευση προσωπική εμπειρία;
Skarlett: Ουσιαστικά, τους στίχους του “Stronger” τους έγραψε ο κιθαρίστας μας, ο Dan. Ήταν το πρώτο τραγούδι για το οποίο έγραψε στίχους. Αυτό ήταν cool, γιατί συνήθως εγώ είμαι αυτή που γράφει τους στίχους και τους ξανα-γράφει, αλλά ήταν καλό που έγραψε εκείνος και τους στίχους και τις κιθάρες. Γράφτηκε –από όσο ξέρω- σχετικά με προηγούμενες εμπειρίες σε μπάντες, το να έχεις το κεφάλι ψηλά και να μην αφήνεις τους άλλους να σε ρίξουν. Δεν είναι απαραίτητα ένα μήνυμα για την ψυχική υγεία, αλλά περισσότερο για το να είσαι δυνατός και με το κεφάλι ψηλά και να μην αφήνεις κανέναν να σε μειώνει. Γιατί κανείς δεν είναι καλύτερος από κανέναν άλλον. Σε αυτό τον κόσμο είμαστε όλοι ίσοι, οπότε πρέπει να είμαστε καλοί ο ένας με τον άλλο και να μην αφήνουμε κανέναν να μας κάνει να νοιώθουμε ότι είμαστε κατώτεροι.
Rockpages.gr: Πως γράφετε τους στίχους συνήθως; Ακούτε τη μουσική και βγάζετε κάποιες ιδέες, ή έχετε ήδη κάτι έτοιμο;
Skarlett: Ο κιθαρίστας μας θα ξεκινήσει με τα πρώτα riffs και τα πάει στον ντράμερ, τον Luke, και παίζουν με αυτά μέχρι να βγάλουν κι άλλες ιδέες. Οι στίχοι και τα φωνητικά βγαίνουν τελευταία πάνω από όλα τα άλλα, ή όταν όλα τα άλλα έχουν τελειώσει. Συνήθως ξεκινούσα να γράφω μερικά μέρη από φωνητικά ενώ ακόμα ηχογραφούνταν οι κιθάρες και τα τύμπανα, αλλά έβρισκα πάντα πως ήταν καλύτερο να περιμένω μέχρι τα παιδιά να καταλήξουν που πηγαίνουν όσον αφορά το ορχηστρικό μέρος και μετά να ακούσω και να πιάσω το vibe του τραγουδιού, να αφουγκραστώ τι αισθάνομαι όταν τους ακούω να παίζουν και πως μπορώ να συνδεθώ με το κάθε κομμάτι. Έτσι, ο ρόλος μου έρχεται στο τέλος, όταν όλοι οι άλλοι έχουν τελειώσει.
Rockpages.gr: Το “Breaking The Habbit” είναι άλλο ένα από τα τραγούδια που ξεχωρίζουν. Υπάρχει κάποια συνήθεια από την οποία προσπαθείς να απαλλαγείς;
Skarlett: Αρχικά, άκουγα πολύ Linkin Park, οι οποίοι προφανώς έχουν έχουν ένα τραγούδι που λέγεται “Breaking The Habbit”. Είναι cool κι από εκεί προέρχεται το vibe. Πριν από κανα-δυο χρόνια υπέφερα από άγχος. Και είναι σαν να έχεις κολλήσει σε ένα κύκλο και πας συνέχεια γύρω γύρω. Ο μόνος που μπορεί να μπει στο μυαλό σου και να σε γλιτώσει από όλο αυτό είναι ο ίδιος σου ο εαυτός. Έτσι, το “Breaking The Habbit” γράφτηκε γι’ αυτό: το να σπάσεις τον κύκλο του άγχους και των κακών συνηθειών, γιατί είναι τόσο εύκολο να πηγαίνεις συνέχεια γύρω γύρω και να κολλάς εκεί και να μην αλλάζεις τίποτα. Έχει να κάνει με το να σπας τον κύκλο και να αλλάζεις για το καλύτερο.
Rockpages.gr: Ποιες είναι οι επιρροές σου; Τα συγκροτήματα με τα οποία μεγάλωσες;
Skarlett: Οι Bullet For My Valentine ήταν μια από τις πρώτες μπάντες που άκουσα στην rock μουσική. Το “Poison” και οι Linkin Park, οι Halestorm, οι Evanescence, οι Paparoach, αυτά ήταν τα μεγάλα ονόματα στην εφηβεία μου. Θυμάμαι να βγαίνει το “Scars” στα μουσικά κανάλια, το “Tears Don’t Fall” από τους Bullet For My Valentine, το “Bring Me To Life” των Evanescence. Τα θυμάμαι όλα αυτά πεντακάθαρα κάνοντας ζάπινγκ στα μουσικά κανάλια. Και σκεπτόμουν: «αυτό θέλω να κάνω», «θα ήθελα να είμαι μέλος μιας rock μπάντας και να μάθω να τραγουδάω». Αυτές οι μπάντες με έβαλαν στο παιχνίδι και με έκαναν να κάνω αυτό που κάνω τώρα.
Rockpages.gr: Γνώρισες ποτέ κανέναν από όλους αυτούς, ήταν όπως τους περίμενες, ή απογοητεύτηκες;
Skarlett: Γνώρισα τον Jacoby από τους Paparoach και για να είμαι ειλικρινής ήταν πολύ cool. Ακούσαμε το “Break” και βάλαμε τραγούδια μας και μας πήγε backstage, ήταν πολύ καλός άνθρωπος. Δυστυχώς, δεν είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε κανέναν άλλον. Θα ήθελα να γνωρίσω τους Bullet For My Valentine, γιατί είναι τρομεροί και είναι εδώ στο Ηνωμένο Βασίλειο… θα ήταν ωραίο να γνώριζες τους ήρωές σου, αυτούς με τους οποίους μεγάλωσες και μακάρι να μην απογοητευόσουν.
Rockpages.gr: Απογοητεύτηκες από το τελευταίο άλμπουμ των Bullet For My Valentine, το “Gravity”; γιατί εμένα δεν μου άρεσε και τόσο…
Skarlett: Όχι, μου άρεσε. Μου αρέσει κάθε άλμπουμ που έχουν βγάλει, γιατί είναι διαφορετικό από το προηγούμενο, αλλάζουν στυλ σε κάθε άλμπουμ, αλλά νομίζω ότι από άποψη άλμπουμ το αγαπημένο μου είναι το “Poison”. Μου άρεσε πολύ και το “Fever”, παρόλο που σε αρκετό κόσμο δεν άρεσε. Είχε κάποια πιο pop και πιο καλογυαλισμένα στοιχεία και μου άρεσε. Μου άρεσε και το τελευταίο άλμπουμ, αλλά δεν είναι το πιο αγαπημένο μου.
Rockpages.gr: Τι έκανες κατά τη διάρκεια της καραντίνας; Πως την έβγαλες;
Skarlett: Ήταν πολύ δύσκολα. Όταν ξεκίνησε το πρώτο lock down το Μάρτιο του 2020, κυριολεκτικά ήταν η πρώτη μέρα που ηχογραφούσαμε με τον Victor, ήταν η πρώτη μέρα που θα μπαίναμε στο στούντιο και μας έδιωξαν. Μας είπαν: «είμαστε σε lockdown, δεν μπορείτε να ηχογραφήσετε». Και σκεφτήκαμε «ω, Θεέ μου! Δεν μπορούμε να ηχογραφήσουμε το άλμπουμ που δουλεύαμε εδώ και δυο χρόνια». Έτσι, μας πήραν από το στούντιο τον Αύγουστο, όταν άρχισαν να ανοίγουν για λίγο όλα. Έτσι, μπήκαμε, αλλά δεν επιτρεπόταν να είμαστε όλοι μαζί. Έτσι, ηχογραφήθηκε το “Invicta”, με το κάθε μέλος να γράφει ξεχωριστά. Και μετά ήρθε το δεύτερο lock down. Έτσι, κατορθώσαμε να έχουμε έτοιμα τα τραγούδια, έτσι σε αντίθεση με άλλα συγκροτήματα δεν ήταν και τόσο κακό για μας, γιατί είχαμε ένα άλμπουμ να συγκεντρωθούμε, οπότε όσο δεν ηχογραφούσαμε κοιτούσαμε το artwork, το πώς θα είναι το tracklist, να βάλουμε τις τελευταίες πινελιές στα τραγούδια. Έτσι, ήμασταν απασχολημένοι με πολλά πράγματα να τρέχουν από πίσω και καταφέραμε να έχουμε το άλμπουμ έτοιμο πριν το lock down, να το κυκλοφορήσουμε και να το προωθήσουμε. Οπότε, δεν ήταν και τόσο άσχημα. Αν και προφανώς θέλαμε να περιοδεύσουμε, να βγούμε να παίξουμε συναυλίες. Αυτό μας έλειψε πολύ. Μας έλειψε να βλέπουμε κόσμο. Το μόνο που μπορούσαμε να κάνουμε ήταν να κυκλοφορούμε single, να κάνουμε promo και να πουλάμε merchandise, οπότε σίγουρα ήταν δύσκολα. Για μας χθες (η συνέντευξη έγινε στις 20 Ιουλίου) όταν αποφασίστηκε ότι ανοίγουν τα πάντα στο Ηνωμένο Βασίλειο ήταν «μέρα ελευθερίας». Όχι πως εξαφανίστηκε ο Covid, αλλά είναι καλό που όλα ανοίγουν και οι συναυλιακοί χώροι θα ξαναδουλέψουν φέρνοντας συγκροτήματα.
Rockpages.gr: Τι θα κάνεις αν ξαναγίνει lock down μέσα στους επόμενους μήνες;
Skarlett: Ω, Θεέ μου! Ελπίζω πως όχι! Δεν ξέρω! Σκεπτόμουν – ίσως να μην έπρεπε, γιατί ποιος ξέρει τι θα γίνει- «επιτέλους ελευθερία! Δεν ξαναμπαίνουμε σε lock down»… αλλά, υπάρχουν τόσες μεταλλάξεις και δεν ξέρεις τι θα γίνει! Δεν το περιμέναμε όλο αυτό, έτσι δεν είναι; Το μόνο που κάνουμε είναι να προσαρμοζόμαστε στις καταστάσεις με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Είναι πάνω από τον έλεγχό μας και όσο πολύ κι αν σε αγχώνει αυτό πρέπει να προσπαθήσεις να κάνεις το καλύτερο που μπορείς στη δεδομένη κατάσταση. Σταυρώνω τα δάχτυλά μου ότι δεν θα ξαναμπούμε σε lock down, αλλά κι αν συμβεί αυτό θα τη βρούμε τη λύση, είμαι σίγουρη!
Rockpages.gr: Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που θα κάνεις όταν ανέβεις για πρώτη φορά στη σκηνή;
Skarlett: Ω Θεέ μου! Θα είναι τόσο υπέροχο να είσαι πάνω στη σκηνή και να τους ξαναβλέπεις όλους και πάλι, να βλέπεις πρόσωπα και κόσμο να είναι όλοι μαζί μαζεμένοι. Θα είναι τόσο ωραία, ακόμα και εκτός σκηνής να κάθεσαι με τους οπαδούς και να τους μιλάς, να τους ρωτάς πως τα πήγαν στο lock down και γενικά να μιλάς με κόσμο. Το κοινωνικό κομμάτι είναι κάτι που μας έλειψε τόσο πολύ. Αισθάνομαι ότι είναι αποσυνδεδεμένη από όλους.
Rockpages.gr: Σχετικά με τη δημιουργικότητα, πότε νιώθεις ότι είσαι πιο δημιουργική; Όταν είσαι χαρούμενη, ή λυπημένη;
Skarlett: Θα έλεγα πως όταν δεν συμβαίνει τίποτα δεν είναι εύκολο να είσαι δημιουργικός, γιατί δεν έχεις τίποτα να γράψεις. Γιατί όλα πάνε καλά! Έτσι, ακόμα κι αν είναι ωραίο να είσαι ευτυχισμένος κλπ, βρίσκω πως όταν γράφω οι καλύτεροι στίχοι μου βγαίνουν όταν περνάω κάτι, σαν μια εμπειρία. Συνήθως, τείνω να γράφω τους στίχους μου για τις δυσκολίες που περνάω και τις δύσκολες εμπειρίες και αυτές κάνουν τα καλύτερα τραγούδια, ενώ φέρνουν και μια επιβράβευση. Όταν τα τραγουδάς στη σκηνή και τα τραγουδάει μαζί σου ο κόσμος και σου λένε πόσο πολύ μπορούν να συνδεθούν με τους στίχους και πόσο τους βοήθησαν σε μια δύσκολη στιγμή, αυτό είναι μια επιβράβευση. Γιατί πέρασες από μια δυσκολία για να τους γράψεις, αλλά βοηθάς κάποιον άλλο στη δυσκολία του, γιατί άκουγε τους στίχους σου.
Μου αρέσει να γράφω στίχους για τις δύσκολες στιγμές γιατί από εκεί βγαίνουν καλά τραγούδια!
Rockpages.gr: Ποιο θα έλεγες ότι είναι για ένα συγκρότημα σαν κι εσάς το ταβάνι; Το μεγαλύτερο επίπεδο επιτυχίας που μπορείτε να βρεθείτε;
Skarlett: Δεν ξέρω, δεν μπορώ να βάλω ταμπέλα. Πολλά συγκροτήματα «απογειώνονται» διαφορετικά. Είμαστε μαζί εδώ και δέκα χρόνια, ερχόμαστε από μια μικρή πόλη που κανείς δεν ήξερε ποιοι είμαστε και παλέψαμε να ανέβουμε σιγά σιγά, βήμα βήμα όπως μπορούσαμε. Ο δρόμος είναι δύσκολος κι αν δεν ξέρεις κανέναν δεν έχεις πρόσβαση και υπάρχουν πολλές αναποδιές και δυσκολίες και πολύ παρασκήνιο. Θα υπάρξουν αυτοί που θα τους αρέσεις και αυτοί που δεν θα τους αρέσεις. Θα πρέπει να πιστεύεις στον εαυτό σου και να συνεχίζεις να προχωράς και να ξέρεις ότι τίποτα δεν γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη. Δεν είναι από εκείνα τα πράγματα που θα ξυπνήσεις ξαφνικά μια μέρα και με τρόπο μαγικό θα έχεις κάνει sold out σε όλα τα venues και θα έχεις γίνει διάσημος. Δεν πάει έτσι, εκτός κι αν ξέρεις κάποιον που θα σε βοηθήσει να κάνεις αυτό το βήμα παραπάνω.
Η μόνη συμβουλή που έχω να δώσω είναι να είσαι υπομονετικός και να συνεχίσεις να προχωράς και να βάζεις στόχους, επίσης να είσαι σίγουρος ότι έχεις τα κατάλληλα άτομα στη μπάντα σου. Και ότι σκέφτεστε όλοι με τον ίδιο τρόπο. Αν είσαι παθιασμένος, τότε πιστεύω ότι κάποια στιγμή θα φτάσεις κάπου. Αλλά, να μην περιμένεις ότι αυτό θα συμβεί εν μια νυκτί. Σίγουρα όχι!
Rockpages.gr: Ποια είναι τα πιο τρελά σου όνειρα για τους Skarlett Riot;
Skarlett: Θα θέλαμε να κάνουμε sold out και να παίζουμε live σε όλο τον κόσμο. Αυτό είναι το όνειρό μου. Να παίζουμε σε αρένες, στη Wembley Arena, να μπορούμε να περιοδεύουμε άνετα στην Αμερική, την Αγγλία και τη Γερμανία και να ζούμε από αυτό. Τώρα βγάζουμε χρήματα και μπορούμε να συντηρούμε την μπάντα χωρίς να κάνουμε έξτρα δουλειές για να βγάζουμε κάποιο έξτρα εισόδημα. Το να μην έχεις πρωινή δουλειά και να έχεις την μπάντα σαν ΤΗΝ δουλειά, αυτό είναι το όνειρο στην πραγματικότητα.
Rockpages.gr: Παλιά ο κόσμος είχε την διαφωνία Beatles ή Stones. Μετά έγινε Maiden ή Metallica. Για τις πιο νέες γενιές ποια είναι; Slipknot ή Avenged Sevenfold;
Skarlett: Είναι δύσκολο, ε; σήμερα υπάρχει τόσο μεγάλη ποικιλία στη μουσική, αλλά για ένα – αγαπώ τις νέες μπάντες μην με παρεξηγείς- αλλά πιστεύω ότι ακόμα οι Maiden τα πάνε μια χαρά και ακόμα κάνουν sold out σε αρένες και νοιώθω ότι αυτές οι μεγάλες μπάντες, όπως οι Guns’n’Roses, Iron Maiden, ακόμα και οι Whitesnake και οι Def Leppard είναι ακόμα το μέτρο σύγκρισης. Λατρεύω αυτές τις μπάντες και έχω τεράστιο σεβασμό για όλες αυτές που υπάρχουν ακόμα και σήμερα και ξεπουλάνε τις συναυλίες και τα πάνε μια χαρά. Έτσι, πιθανότατα θα πήγαινα πίσω σε αυτές για να κάνω συγκρίσεις, γιατί είναι ακόμα θρυλικές και πιστεύω ότι υπάρχει ακόμα χώρο για αυτές.
Rockpages.gr: Τι πιστεύεις ότι θα συμβεί όταν αυτές θα αρχίσουν να αποσύρονται;
Skarlett: Δεν ξέρω, θα θελα να πιστεύω ότι και οι σημερινές μπάντες θα γίνουν θρυλικές. Αυτό θα ήταν σπουδαίο. Φαντάζομαι πως θα δημιουργηθεί περισσότερος χώρος για τα νέα συγκροτήματα. Αλλά, έχω την αίσθηση ότι τα πράγματα δεν είναι ίδια όπως παλιότερα. Δεν έχω κάτι με τα συγκροτήματα, είναι τρομερά. Απλά, πιστεύω ότι η μουσική σκηνή στις δεκαετίες του ’80 και του ’90 ήταν πολύ διαφορετικές από τη σημερινή. Δεν υπήρχε ακόμα η ψηφιακή εποχή, υπήρχε πολύ μουσική live, αλλά μετά τα πράγματα άλλαξαν και πλέον έχουμε χιλιάδες μπάντες.
Rockpages.gr: Πιστεύεις ότι είναι καλό να βάζουμε ταμπέλες, είτε οι οπαδοί, είτε ο μουσικός τύπος, σε σύγχρονα συγκροτήματα σε σχέση με τα παλιά; Για παράδειγμα… Greta Van Fleet: οι νέοι Led Zeppelin. Μήπως είναι λάθος να το κάνουμε αυτό;
Skarlett: Υποθέτω πως μπορείς να το δεις από δυο πλευρές: ίσως τους βάζουν μια ταμπέλα, γιατί ο κόσμος θέλει κάτι που ξέρει… «α, ναι το ακούω». Νομίζω πως όταν υπάρχει κάτι γνώριμο μπορείς να ταυτιστείς. Έτσι, το καταλαβαίνω αυτό, αλλά για μας δεν θα μου άρεσε αν ο κόσμος έλεγε κάτι αντίστοιχο… το είχαμε αντιμετωπίσει στο παρελθόν: «ω, κι άλλοι Paramore». Ή «είναι σαν τους Paramore, απλά είναι πιο metal»… παρόλο που οι Paramore είναι πετυχημένοι και πολύ καλοί, ακόμα δεν μπορώ να δω την αναλογία. Δεν νομίζω ότι μοιάζουμε με τους Paramore, μόνο και μόνο επειδή έχουν γυναίκα τραγουδίστρια κι εγώ είμαι γυναίκα. Έτσι, προτιμώ κάτι που είναι φρέσκο να μην συγκρίνεται με κάτι άλλο, αλλά από την άλλη είναι λογικό να συμβαίνει, γιατί πλέον δεν υπάρχει τίποτα πρωτότυπο, όλα έχουν γίνει. Άρα, είναι φυσικό να λέει κάποιος «α, μου θυμίζουν αυτούς εδώ», ή «α, ναι μου αρέσουν γιατί μοιάζουν με τους τάδε»… νομίζω πως λίγο πολύ όλοι το κάνουμε αυτό με κάθε συγκρότημα και αυτό τα κάνει να μας αρέσουν.
Rockpages.gr: Αντιμετωπίσατε ποτέ, ή πέσατε θύματα σεξισμού και ρατσιστικής συμπεριφοράς λόγω του φύλου, γιατί είστε μια μπάντα με γυναίκα τραγουδίστρια. Κάποιοι μπορεί να πουν «έχουν μια κοπέλα για να τραβάει την προσοχή».
Skarlett: Ήμασταν αρκετά τυχεροί. Δεν μας έχει συμβεί αυτό με την κακή έννοια. Λαμβάνουμε κάποια σχόλια που και που, όπως: «δεν μου αρέσουν οι γυναικείες μπάντες», ή «δεν θέλω να το ακούσω αυτό, γιατί τραγουδάει γυναίκα», ή «δεν μου αρέσουν οι γυναίκες τραγουδίστριες»… σκέφτομαι πως «δεν θα το έλεγες όμως αυτό για μια μπάντα που τραγουδάει άντρας, έτσι;» δεν το έχω ακούσει ποτέ αυτό στη ζωή μου. Αλλά, υπάρχει αρκετός κόσμος που λέει ότι δεν του αρέσουν οι μπάντες με γυναίκες στα φωνητικά, αλλά από την άλλη είναι απλά μια φωνή. Λίγο πιο ψιλή από την αντρική κάποιες φορές. Οπότε, μόνο αυτό μπορώ να πω ότι έχουμε αντιμετωπίσει. Είμαστε τυχεροί και δεν είχαμε πολλά αρνητικά σχόλια τέτοιου είδους, αλλά οι επιρροές μου τείνουν να προέρχονται από τους άντρες, όπως είναι ο Jacoby και οι Bullet For My Valentine. Νομίζω ότι αυτό βγαίνει και πάνω στη σκηνή. Είμαι λίγο σαν αγοροκόριτσο, χοροπηδάω πάνω στη σκηνή. Αλλά, δεν είναι κάτι που μου έχει συμβεί. Βλέπω σχόλια για άλλες μπάντες με κοπέλες και λένε ότι είναι ζήτημα για εκείνες με όλα τα άσχημα που τους γράφουν, αλλά εγώ είμαι τυχερή που δεν μου έχει συμβεί. Οπότε, χτύπα ξύλο! Δεν θα συμβεί.
