2/5/2013. Ο Jeff Hanneman φεύγει από τη ζωή, και αυτομάτως το thrash metal δεν είναι πια το ίδιο. Με τον θάνατό του οι Slayer δεν έχασαν ένα οποιοδήποτε μέλος, αλλά τόσο τη «ψυχή» του συγκροτήματος, όσο και τον πιο χαρισματικό συνθέτη του. Τα διασημότερα και καλύτερα κομμάτια στην καριέρα των σφαγέων είναι δικά του: «Angel of Death», «South of Heaven», «Seasons in the Abyss» και πολλά άλλα. Αργότερα ήρθε και η φυγή – μάλλον οριστική αυτή τη φορά – του Dave Lombardo, και για πρώτη φορά το μέλλον μιας σταθερότατης δύναμης στη σκληρή μουσική τέθηκε υπό αμφισβήτηση.

Ουδέν κακό αμιγές καλού όμως. Είναι προφανές πως από τη στιγμή που αποφάσισαν να συνεχίσουν, ο Kerry King και ο Tom Araya (ειδικά ο πρώτος) έχουν πάρα πολλά να αποδείξουν. Ο Paul Bostaph είναι, απόντος του Lombardo, η καλύτερη λύση στα ντραμς, αλλά η κίνηση ματ, χωρίς την οποία δε νομίζω πως οι Slayer θα μπορούσαν να υφίστανται αυτή τη στιγμή, ήταν η μονιμοποίηση του Gary Holt, του μοναδικού ανθρώπου που μπορεί να αναφερθεί στην ίδια πρόταση με τον Hanneman, τον Hetfield, τον Mustaine… χωρίς να αποτελεί ιεροσυλία. Αν μάλιστα σε ενδεχόμενο επόμενο άλμπουμ συμμετάσχει και στη συνθετική διαδικασία τα δεδομένα θα αλλάξουν.

Για το «Repentless» υπεύθυνος είναι ένας πεισμωμένος Kerry King, ο οποίος, με μια λέξη, δικαιώνεται. Ο δίσκος κοιτάει στα μάτια τους τρεις τελευταίους δίσκους των Slayer, οι οποίοι κατά τη γνώμη μου ήταν πολύ καλοί. Κομμάτια όπως το ομώνυμο, το «Cast the First Stone», το «You Against You» (καρφί για τον Lombardo οι στίχοι), αλλά και ένα από τα τελευταία πονήματα του Hanneman, το «Piano Wire», αναδεικνύουν για πολλοστή φορά την ακαταμάχητη γοητεία της ανελέητης μουσικής και στιχουργικής επίθεσης που κάνει τους Slayer μοναδικούς. Η μόνη «αποτυχία» του King είναι το «When the Stillness Comes», ακριβώς επειδή προσπάθησε να γράψει σαν τον Hanneman.

Λείπει λοιπόν ο Jeff; Προφανώς. Αλλά ακόμη και οι μισοί Slayer, παραμένουν Slayer.