Στο τελευταίο άλμπουμ του συμβολαίου τους με τη Roadrunner, οι Slipknot εμφανίζονται αρκετά διαφορετικοί σε σχέση με το συγκρότημα που είδαμε στην Πλατεία Νερού το καλοκαίρι. Μια ακόμη έκφραση του περίφημου δυισμού τους θα έλεγε κανείς: από τη μια, ζωντανά, η μπάντα που βασιζόμενη στα κλασικά και εικονογραφημένα hits δεν αφήνει δευτερόλεπτο το πόδι από το γκάζι, και από την άλλη, στο στούντιο, έμπειροι πια συνθέτες που πειραματίζονται και δημιουργούν ολοένα και πιο ενδοσκοπικά τραγούδια.

Οι 9 έχουν την «πολυτέλεια» να ξεκινούν χαλαρά με το ατμοσφαιρικό «Adderall», να δίνουν «χώρο» στα καθαρά φωνητικά του Corey Taylor στο «Medicine for the Dead», αλλά και να επισκέπτονται ξανά το «Vol.3» στο «Heirloom». Έχουν και τα ξεσπάσματα τους φυσικά, στο «Warranty» π.χ., αλλά η ζυγαριά γέρνει προς τα mid-tempo κομμάτια, περισσότερο και απ’ ότι στο – ίσως λίγο πιο ισορροπημένο και heavy – «We Are Not Your Kind».

Με τον Joe Baressi να αντικαθιστά τον Greg Fidelman στη θέση του παραγωγού, οι Αμερικανοί superstars υπογράφουν έναν δίσκο με ποικιλία και ανεξερεύνητες ηχητικές κατευθύνσεις, διατηρώντας εαυτούς στην ελίτ. Δεν έγραψαν τραγούδια που θα μπουν στην κατηγορία που αναφέρω στην πρώτη παράγραφο, αλλά μάλλον αυτό, σε τούτο το στάδιο της καριέρας τους, δεν αποτελεί πια αυτοσκοπό.