Ένα στοιχείο που καταδεικνύει το εμπορικό μέγεθος ενός συγκροτήματος είναι πως στους νέους δίσκους οι κριτικές είναι γεμάτες γενικότητες και προσπάθειες διατήρησης ίσων αποστάσεων – έχω ήδη διαβάσει αρκετά τέτοια κείμενα για το «We Are Not Your Kind», οπότε οι Slipknot κάτι κάνουν σωστά.

Κατά τη γνώμη μου μάλιστα έκαναν μόλις δύο λάθη: Πρώτον, δεν συμπεριέλαβαν στο album το πολύ καλό «All Out Life», και, δεύτερον, στις συνεντεύξεις τους το προηγούμενο διάστημα αναφέρθηκαν πολλάκις στο «Iowa». Ούτε είναι εφικτό να αναπαραχθεί η ατμόσφαιρα του, ούτε θα έπρεπε να αποτελεί ζητούμενο, ούτε βοηθά η δημιουργία προσδοκιών για κάτι τόσο heavy.
Στον δεύτερο τους δίσκο με παράγωγο τον Greg Fidelman (υπεύθυνο και για το «Hardwired… to Self-Destruct»), οι Slipknot πειραματίζονται και διευρύνουν τον ήχο τους, όπως οφείλει να κάνει μια μπάντα σε αυτό το στάδιο της καριέρας της, έχοντας ούτως ή άλλως την πολυτέλεια να γεμίζει στάδια. Μετά από ένα safe ξεκίνημα («Unsainted», «Birth of the Cruel»), όλο το «ζουμί» βρίσκεται στη «μεσαία» ενότητα του δίσκου (είναι χωρισμένος με τα αντίστοιχα interludes) με τα εντυπωσιακά «Critical Darling» και «A Liar’s Funeral» να ξεχωρίζουν. Τα «My Pain» και «Not Long for this World» είναι λίγο τραβηγμένα σε διάρκεια, χαλώντας το momentum προς το τέλος, για να έρθει το «Solway Firth» να αποκαταστήσει την τάξη με άψογο στυλ.

Οι Slipknot των 10s είναι ένα διαφορετικό συγκρότημα, λογικό αν αναλογιστεί κανείς πως έχουν χάσει και δύο εκ των βασικών συνθετών τους: Είναι πιο βατοί απ’ ότι στο παρελθόν, αλλά και πιο πολύπλευροι. Τέλος, διατηρούν την ένταση στα κόκκινα χάρη στον υπερδραστήριο νευρωτικό frontman τους, τον οποίο για καλή μας τύχη τσάντισε τα μάλα η πρώην γυναίκα του.