Μάλλον είσαστε λίγοι (αριθμητικά εννοώ, μη με παρεξηγήσετε) αυτοί που έχετε έστω και ακουστά τους Slow Motion. Όχι και τόσο εμπορικό όνομα είναι η αλήθεια, πρόκειται όμως για ένα διαμάντι της παραπάνω από ταλαίπωρης Ελληνικής σκηνής που εμφανίστηκαν στα μέσα της δεκαετίας του ’80. Ένα διαμάντι που δεν έλαμψε όσο δικαιούτο για χίλιους δυο λόγους. Μια μπάντα που κατά την ταπεινή άποψη του συντάκτη, ήταν και εξακολουθεί να είναι έτη φωτός μπροστά από την εποχή της. Η (τεράστια) φωνή καθώς και ο άνθρωπος πίσω από τα πλήκτρα των Slow Motion, Theodor Samoladas, μας κάνει μια εκτενή αναδρομή στην τριαντάχρονη πορεία του σχήματος, μιλάει για το πως επηρρεάζεται για να συνθέσει, αλλά και παρουσιάζει τα μελλοντικά τους σχέδια με τον πολύ ιδιαίτερο τρόπο που έχει, ένας υπέροχος άνθρωπος στα λόγια του οποίου κυριαρχεί η λέξη “δημιουργία”. Συνέντευξη (μια από τις καλύτερες που έχει κάνει): Δημήτρης Καζαντζής

Rockpages.gr: Θα ήθελα να ξεκινήσουμε με το τι κάνουν αυτή την εποχή οι Slow Motion, πάνω σε τι έχουν ρίξει το βάρος;SlowMotion001

Theodor Samoladas: Αυτή την εποχή ασχολούμαστε πάρα πολύ με κάτι που μας έχει κλέψει το ενδιαφέρον είναι η αλήθεια τα τελευταία χρόνια και ονομάζεται 3D animation. Δηλαδή, παίρνουμε τα κομμάτια μας και τα ανασχηματίζουμε σε διάφορες επιφάνειες στον υπολογιστή. Όχι απαραίτητα συγκεκριμένες μορφές αλλά προσπαθούμε με κάποιον τρόπο να φτιάξουμε video clips τα οποία προβάλουμε στο background των χώρων που κάνουμε συναυλίες…επίπεδα, κύβους, πολλαπλότητες όπως λέμε στην Τοπολογία την οποία μελετάω αυτόν τον καιρό και με ενθουσιάζει σαν ιδέα γιατί αφαιρεί τα πάντα και αφήνει τα σχήματα και δουλεύουμε με αυτά τον τελευταίο καιρό. Αυτό με τη σειρά του, μας οδηγεί σε μια καλύτερη ενορχήστρωση των κομματιών και αυτή η ανάγκη με τη σειρά της μας ώθησε στο να βάλουμε και κιθαρίστα στο group τους τελευταίους έξι μήνες και μία τραγουδίστρια η οποία ασχολείται κι αυτή με τα…κομπιουτερικά.

Rockpages.gr: Υπάρχει μια διάχυτη αίσθηση στον κόσμο σήμερα, ότι σχήματα που ανήκουν σ’ αυτό το μουσικό ιδίωμα, είναι καταδικασμένα να δραστηριοποιούνται στην underground σκηνή. Συμφωνείς μ’ αυτό;

Theodor Samoladas: Δεν είναι ακριβώς καταδίκη, είναι απαραίτητη η οριοθέτηση των ρόλων. Σε ένα forum είχα γράψει πριν από ένα χρόνο περίπου ότι ο χειρότερος εχθρός είναι το mainstream και με κράξανε. Μου έδωσαν από κάτω κάτι απαντήσεις τις οποίες όταν κάθισα και σκέφτηκα, κατάλαβα ότι είχαν δίκιο. Εχθρός δεν είναι το  mainstream, δεν υπάρχει μία αντιπαράθεση ανάμεσα στο πρωτοποριακό και στο στάνταρ. Όλα παίζουν το ρόλο τους, δηλαδή χρειάζεται το  mainstream χρειάζεται και το progressive, χρειάζεται και το πειραματικό γιατί το καθένα τελικά καθορίζει τον καμβά μέσα στον οποίο ζωγραφίζονται  τα συγκεκριμένα στοιχεία που οριοθετούν την προσωπικότητα του κάθε group και του κάθε δημιουργού. Συνεπώς, ναι, πρέπει πάντα να είμαστε στο περιθώριο, διαφορετικά θα χάσουμε την ταυτότητα μας. Αυτό όμως δεν πρέπει να το βλέπουμε σαν καταδίκη, πρέπει να το βλέπουμε σαν ορισμό.

Rockpages.gr: Θα ήθελα εδώ, να κάνουμε μια αναδρομή στην μέχρι σήμερα πορεία των Slow Motion και θα σε ρωτήσω κάτω από ποιές συνθήκες σχηματίστηκε το συγκρότημα, το 1986 αν δεν κάνω λάθος. Ήταν μια πολύ ιδιαίτερη εποχή τότε για σχήματα με αυτόν τον ήχο νομίζω…

Theodor Samoladas: Συνθέτης των Slow Motion είμαι εγώ, που τραγουδάω και παίζω πλήκτρα. Οι δουλειές μου και η έρευνα μου αν θέλεις πάνω στα πλήκτρα, τους ήχους και τη σύνθεση, πάει πολύ πιο πίσω από το 1986, πλησιάζει τα πρώτα εφηβικά χρόνια απ’ όπου είχε αρχίσει να μαζεύεται αρκετό υλικό το οποίο με τη γνωριμία μου με τα υπόλοιπα μέλη και κάποια άλλα σχήματα που είχαν προϋπάρξει, τελικά εδέησε το σημερινό σχήμα να είναι αυτό το οποίο στήριξε την όλη φάση από την αρχή και να συνεχίσουμε από εκεί και πέρα. Εξακολουθεί όμως η σύνθεση να ανήκει σε μένα και κατά ένα μικρό ποσοστό στον Γιώργο, τον drummer. Όπως δημιουργηθήκαμε το 1986, οι ίδιοι προχωράμε σαν βασικός πυρήνας  και από εκεί και πέρα πλαισιωνόμαστε κατά καιρούς από άλλους μουσικούς οι οποίοι συνεισφέρουν με τις γνώσεις τους και με τις δυνατότητες τους, ανάλογα με τις εκάστοτε συνθήκες. Το 1988 δημιουργήσαμε το πρώτο μας LP με τίτλο “This” και το 1990 κυκλοφορήσαμε το “Viaticum”. Μετά προχωρήσαμε στα c.d. με το “Blind Transmissions” και στη συνέχεια με το “An Exponential Symphony In An Entity That Wasn’t”.  Το καθένα από αυτά όριζε κάποιες περιόδους συγκεκριμένου τρόπου με τον οποίο δουλεύαμε πάνω στα κομμάτια, με μεγάλα διαστήματα χωρίς συναυλίες, δεν ήταν το ζητούμενο από την αρχή το live, δεν ήταν το ζητούμενο η δημιουργία κομματιών με τη διαδικασία καταγραφής συναισθηματικών καταστάσεων και αυτό ήταν που μας διαφοροποιούσε κατά κάποιον τρόπο. Δουλεύαμε με έναν τρόπο πιο δομικό. Πρώτα φτιάχναμε τη σύνθεση, στη συνέχεια την ενορχήστρωση και τους στίχους και τέλος τα επενδύαμε συναισθηματικά επικαλούμενοι τις πιο γνήσιες κατά τη γνώμη μας τάσεις οι οποίες βρίσκονταν στο dark wave και γενικά στην acid punk υποκουλτούρα. Οι συνθέσεις πάντως υπήρχαν πάντα από την αρχή, χωρίς να θεωρούνται τραγούδια. Αυτός επίσης ήταν κι ένας λόγος που κατά καιρούς μας ώθησε να γράψουμε soudtracks για δύο ταινίες μικρού μήκους, στη μία μάλιστα είχαμε πάρει και βραβείο μουσικής. Επίσης, επενδύσαμε μουσικά, πολλές χορευτικές και θεατρικές παραστάσεις σε διάφορους ομίλους ανά την Ελλάδα.

Rockpages.gr: Ποιά άλλα εγχώρια σχήματα είχαν παραπλήσιο ήχο με τον δικό σας τότε;

Theodor Samoladas: Ακριβώς…όπως καταλαβαίνεις είναι δύσκολο να ορίσουμε. Παραπλήσια, μπορώ να θεωρήσω ότι υπήρχαν τα punk συγκροτήματα στα τέλη της δεκαετίας του ’80 τα οποία πλησίαζαν πολύ στον τρόπο έκφρασης της φωνής, στον τρόπο απαγγελίας αυτών που θέλαμε να πούμε μέσα από ένα κομμάτι. Είμαστε πολύ φίλοι τότε με τους “Aντί”, τους Panx Romana, συμμετείχαμε μαζί σε όλες τις συναυλίες τότε της ΑΕΤΑ που είχανε συγκεντρωθεί όλα μαζι τα συγκροτήματα κάτω από την καθοδήγηση του Ηρακλή και του αείμνηστου Άσιμου και μέσα από εκεί γνωρίσαμε κι άλλα συγκροτήματα τα οποία έψαχναν με τον ίδιο περίπου τρόπο με μας όπως οι South Of No North, οι Split Image. Αργότερα προέκυψαν τα συγκροτήματα της δεκαετίας του ’90 με τα οποία είχαμε βρει πολλά κοινά χαρακτηριστικά και είχαμε συνεργαστεί στο να κάνουμε ορισμένες συναυλίες μαζί όπως οι Anvia, οι Κεφάλαιο 24 και πολύ πιο πρόσφατα, από το 2008 – 2009 και μετά έχουμε συνεργαστεί πολύ με τους Tethrippon, οι οποίοι έχουν κατά πολύ παρεξηγηθεί ότι είναι εθνικιστές, αλλά αυτό οφείλεται στη σημερινή εποχή. Στην ουσία, αυτό που θέλουν να βγάλουν κι αυτοί όπως και μεις, είναι ο επικός τόνος, ο soundtrack τόνος πίσω από ένα τραγούδι, γιατί δε θέλουμε πια να μιλάμε για τραγούδια, θέλουμε να μιλάμε για μορφές που κατασκευάζουμε και θέλουμε να μένουν άφθαρτες και αναλοίωτες στο χώρο και στο χρόνο.

Rockpages.gr: Την κυκλοφορία μιας promo μάλλον κασέτας, ακολουθεί το πρώτο σας studio album, το “This”, τo 1988. Θα ήθελα να μου πεις ποιά ήταν η ανταπόκριση που είχε από τον κόσμο αμέσως μετά την κυκλοφορία του;

Theodor Samoladas: Εκείνες τις εποχές, σχεδόν όλες οι μπάντες ξεκινούσαν έτσι. Από τη στιγμή που η τεχνολογία ακόμη ήταν δύσκολα προσβάσιμη στο ευρύ κοινό με τις γνωστές οικονομικές δυνατότητες που υπήρχαν τότε, το κόστος των studio και των επαγγελματικών μηχανημάτων, ξεκινήσαμε και μεις με μια κασέτα η οποία περιείχε πολλά από τα κομμάτια  που μετά υπήρχαν στο “This”. Είχαν γραφτεί με έναν πιο χύμα, αν θέλεις τρόπο, αλλά είναι αλήθεια ότι ακόμη και σήμερα, ακούγοντας τον τρόπο με τον οποίο είχαν γραφτεί κάποια κομμάτια όπως το “Alles Ist Schon In Der Holle” από το “This” μέσα σε εκείνη την κασέτα, δίνει μια ενέργεια την οποία δε μπορούσαμε να αναπαράγουμε στο αποστειρωμένο  περιβάλλον της καθαρά επαγγελματικής, ψηφιακής ηχογράφησης. Υπήρξε ανταπόκριση, διότι εκείνη την εποχή υπήρχε μια πολύ μεγάλη κίνηση με fanzines, ραδιοφωνικούς σταθμούς, λίγα τα μαγαζιά αλλά μάζευαν όλον τον σχετικό με αυτά κόσμο. Εκεί, οργάνωνες ένα live και ήξερες ότι όλη η Αθήνα που σε αφορά, θα ερχόταν σ’ αυτό. Δεν είχαν δημιουργηθεί ακόμα τα venues τα οποία θα “έσπαγαν” τον κόσμο. Τότε, όταν είχε live, ήταν όλοι εκεί και πριν και μετά από αυτό, υπήρχαν συζητήσεις, ανταλλαγές απόψεων, υπήρχε κάτι να σε τραβήξει, διέδιδες ευκολότερα αυτό που “κατασκεύαζες”. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι σήμερα λόγω του internet τα πράγματα έχουν βελτιωθεί, μπορεί να ισχύει αυτό, γίνεται όμως με έναν πιο ψυχρό και έμμεσο τρόπο, τότε γίνονταν όλα άμεσα.

SlowMotion002

Rockpages.gr: Δύο χρόνια μετά κυκλοφορείτε το πραγματικά εκπληκτικό “Viaticum” που έχω την τύχη να έχω στην κατοχή μου, πάλι από τη Wipe Out Records. Να θεωρήσω ότι η εταιρεία είχε μείνει πολύ ευχαριστημένη από το πρώτο album;

Theodor Samoladas: Όταν βγήκε το “This”, δεν είχε πολύ μεγάλη απήχηση. Οι πωλήσεις του δεν πήγαν όπως των Panx Romana ή των South Of No North. Αυτό το οποίο αποδείχτηκε στη συνέχεια είναι το ότι ενώ άλλες μπάντες κάνανε μια παραγωγή που οδηγούσε σε μια θεαματική αποδοχή και πωλήσεις, στη συνέχεια σβήνανε σα μια φωτιά που την έχεις ανάψει με οινόπνευμα και μετά τελειώνει το οινόπνευμα και σβήνει. Αντιθέτως, με τους Slow Motion υπήρχε μια συνεχής, αργή και σταθερή αποδοχή, η οποία από στόμα σε στόμα, από χρονιά σε χρονιά για ένα δυσκολοχώνευτο έργο – γιατί για κάτι τέτοιο μιλάμε – και σιγά σιγά επωάζονταν μέσα από τις καινούργιες συνθήκες και καταστάσεις και αυτά είχαν σαν αποτέλεσμα, οι Slow Motion να πουλούν ένα μικρό αλλά σταθερό νούμερο κάθε χρονιά κάτι που συνεχίζεται ακόμη και σήμερα και πιστεύω, θα εξακολουθήσει να συνεχίζεται. Δεν είχαμε ποτέ αποτελέσματα θεαματικά, αλλά μια σταθερή πορεία η οποία δε σταματάει. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα, η Wipe Out να δυσανασχετήσει κάπως στην αρχή. Οι αρχικές κριτικές του “This” δεν ήταν και πολύ ευνοϊκές μπορώ να πω. Ήταν γενικά καλές αλλά υπήρχε και το “ναι μεν, αλλά”, “και τι είναι αυτό τώρα;” και κάτι τέτοια. Ξαφνικά και μετά από πέντε – δέκα χρόνια, άρχισαν οι κριτικές να είναι εκθειαστικές. Επομένως είναι λίγο δύσκολο να λέμε ότι κάτι το οποίο έκαναν οι Slow Motion οδήγησε σε επιτυχία ή αποτυχία. Αυτό, εμένα προσωπικά με ικανοποιεί γιατί βαδίζουμε σε μια συνεχή σταθερότητα.

Rockpages.gr: Στο δίσκο υπήρχε ένα ένθετο γεμάτο εξισώσεις και διάφορες παραστάσεις.  Αφορά το νόμο του Νεύτωνα, σωστά;

Theodor Samoladas: Ναι, υπάρχουν εκεί μέσα οι Νευτώνειες θεωρίες και στη συνέχεια οι σχετικιστικές θεωρίες για το πως δομείται το σύμπαν. Ήθελα μέσα από αυτό να δείξω ότι για εμάς, όπως είπα και πιο πριν, η δημιουργία της μουσικής μας, ενός κομματιού, δεν εδράζεται τόσο πολύ στην καταγραφή συναισθηματικών καταστάσεων και τη μετάδοση τους στην επικοινωνία μας μέσα από αυτές. Ήθελα να δείξω, ότι εμείς, απλά είμαστε παρατηρητές, εγώ προσωπικά ασχολούμαι πάρα πολύ με την αστρονομία και είμαι πρόεδρος στην Ελληνική Αστρονομική Ένωση, ο drummer μας είναι καθηγητής μαθηματικών και χωροταξίας στο Πολυτεχνείο, ο μπασίστας μας είναι σχεδιαστής και γραφίστας και έχει κάνει πάρα πολλές σχετικές σπουδές άσχετα αν τώρα έχει καταλήξει να κατασκευάζει επιγραφές και tattoo. Θέλαμε να δείξουμε ότι δουλεύουμε ξεκινώντας από την ανάγκη να αντικατοπτρίσουμε, να καθρεπτίσουμε το Σύμπαν στην πιο αφαιρετική του μορφή, να το αναδομήσουμε μέσα από τον ήχο μας και στη συνέχεια να μη μείνουμε σ’ αυτό που μένουν οι περισσότεροι πειραματιστές. Δηλαδή να λέμε ότι φτιάξαμε μια δομή και σας την παρουσιάζουμε για να τη μεταφράσετε και να τη χρωματίσετε όπως θέλετε εσείς, αλλά να βάλουμε μετά το συναισθηματικό στοιχείο μέσα. Σ’ αυτό πιστεύω ότι οφείλεται εν μέρει και αυτό που μας αποστασιοποιεί κάπως και μας καθορίζει σαν κάτι το πολύ συγκεκριμένο και διαφορετικό από τον τρόπο που λειτουργεί το underground σήμερα.

Rockpages.gr: Ο χάρτης στο κάτω μέρος είναι από κάποια υπαρκτή περιοχή;

Theodor Samoladas: Εκτός από το δομικό στοιχείο το οποίο ανέφερα προηγουμένως, κλειδί της ώθησης που μας έχει δοθεί στο να δημιουργούμε σαν Slow Motion είναι και οι μυστικές δοξασίες του καθενός, οι κοσμοθεωρίες, τα υπαρξιακά προβλήματα τα οποία πραγματεύονται οι στίχοι κατά ένα μεγάλο ποσοστό, μέσα από τα οποία για μένα προσωπικά, είναι πολύ σημαντικό το στοιχείο της τελετουργίας. Η τελετουργία, δεν έχει σημασία που απευθύνεται, σε τι πιστεύεις και σε τι όχι, αλλά είναι το κλειδί όπως είπα για να θέσεις τα πράγματα μπροστά σου και να δώσεις μεγάλη σημασία σε πράγματα τα οποία για κάποιον άλλον μπορεί να μην έχουν, αλλά εσύ παίρνεις μια πέτρα ή ένα δοχείο με νερό και λες: “αυτό είναι Ιερό”. Παίρνω έναν πυρσό και τον ανάβω στη συναυλία και λέω: “αυτό είναι Ιερό”. Μ’ αυτόν τον τρόπο λειτουργούσα στη ζωή μου. Ασχολιόμουν πάρα πολύ με την ιστιοπλοΐα, όπου εξερευνούσα έρημα νησιά, τους έδινα ονομασίες και ορισμένα σημεία που ένοιωθα ότι μου έδιναν πολύ δυνατή ενέργεια, τους έδινα επίσης ονομασίες και έλεγα ότι “αυτό το μέρος είναι Ιερό”. Συνήθως πήγαινα εκεί και συνέθετα μόνος μου ή και με τους άλλους τραγούδια των Slow Motion και κάναμε και ορισμένες τελετές. Σε καμία περίπτωση Μαύρη Μαγεία και τέτοιες ανοησίες, ανάβαμε κάποια κεράκια, γράφαμε κάποια κείμενα την ώρα που ήταν νύχτα, βλέπαμε τα χρώματα και τα μεταφράζαμε σε ήχους, συζητούσαμε και αυτά τα μέρη έχουν μείνει στη μνήμη μας σαν περιοχές οι οποίες μας ενέπνευσαν στο να δημιουργήσουμε κάποια συγκεκριμένα κομμάτια. Έβαλα λοιπόν κάποιους χάρτες στο “Viaticum” που υποδεικνύουν αυτές τις περιοχές.

SlowMotion003

Rockpages.gr: Πως δέχτηκε το κοινό το “Viaticum”;

Theodor Samoladas: Για μια ακόμη φορά επαναλήφθηκε το φαινόμενο του “This”, δηλαδή συγκρατημένα, ήρεμα στην αρχή, στην Wipe Out ήταν στην αρχή λίγο απογοητευμένοι που δεν είδαν την ένταση του “This” , αυτή την ωμή ένταση που αρχικά τους άρεσε, στην πορεία όμως και μέσα από τα χρόνια, γνώρισα πολύ κόσμο ο οποίος πρόσεξε πρώτα το “Viaticum” και μου δόθηκε η ευκαιρία μέσα από εκεί να δείξω ότι δε μιλάμε πια για μια ωμή έκφραση αλλά για μία πιο εσωτερική δομή που καθορίζει τη δημιουργία πίσω από όλα κι αυτό σιγά σιγά έγινε κατανοητό σε ανθρώπους οι οποίοι αργότερα ήρθαν και μας πλησίασαν και χάρηκα πολύ να ακούω απόψεις για το “Viaticum” οι οποίες ταυτίζονταν ακριβώς στις, αν θέλεις, λίγο μυσταγωγικές διαδικασίες οι οποίες μας είχαν ωθήσει στο να συνθέσουμε τη μουσική του.

Rockpages.gr: Αλήθεια, πως αντιμετώπιζε ο τύπος εκείνη την εποχή το συγκρότημα αλλά και γενικότερα αυτή τη σκηνή;

Theodor Samoladas: Αμήχανα. “Είναι κάτι το οποίο δεν το έχουμε ξανακούσει”, αλλά από εκεί και πέρα υπήρχαν αρκετές ενστάσεις ως προς το κατά πόσο υπεύθυνο και δουλεμένο ήταν αυτό που προβάλλεται με τόσο στόμφο και με τόσο θράσος. Δηλαδή αυτή η ένταση και η πρωτόγνωρη για τα δεδομένα τρόπου έκφρασης μιας underground σκηνής ένταση η οποία τολμούσε να επικαλεστεί κλασικιστικές φόρμες, πειραματικές φόρμες, acid punk, gothic, dark wave…κάπου λέγανε, “πως τα βάζουν όλα αυτά μέσα με έναν ωμό τρόπο και μας τα δίνουν;”. Υπήρχε κάποιος εμποδισμός στο να το αποδεχθούνε εύκολα όλα αυτά. Στην πορεία όμως, ωρίμασε η αίσθηση και οι κριτικές που γράφονται όσο περνούν τα χρόνια, είναι όλο και καλύτερες. Κάποια κριτική, από τις πρώτες που είχαν γραφτεί, την θυμάμαι, ήταν αρνητική κριτική, αλλά ήταν πάρα πολύ σωστά αρνητική. Έλεγε, δεν θυμάμαι τώρα ποιός το είχε γράψει αλλά έλεγε κάτι πολύ σωστό. “Οι Slow Motion, είναι ένα εν δυνάμει pop σύνολο, λειτουργούν μέσα από την pop υποκουλτούρα αλλά την ίδια στιγμή, προσπαθούν να καταργήσουν την αξία του pop στοιχείου, να το αθετήσουν και να το σνομπάρουν. Οπότε εδώ, υπάρχει μια αντίφαση και αυτή η αντίφαση, δε μου κάθεται καλά”. Αυτή ήταν μια κριτική που και μένα με είχε ταρακουνήσει εκείνη την εποχή και είχε μια μικρή δόση αλήθειας, την οποία έλαβα υπόψη μου και διόρθωσα στις επόμενες δημιουργίες.

Rockpages.gr: To 1998 κυκλοφορεί το “Blind Transmissions” το οποίο είναι κάτι σαν συλλογή. Μίλησε μου λίγο γι αυτή την κυκλοφορία. Δεν θεωρείται το επόμενο album των Slow Motion;

Theodor Samoladas: Είναι ένα εντελώς καινούργιο album, το πρώτο σε c.d., το οποίο περιελάμβανε τις δουλειές από το 1991 έως το 1997 όπου είχαμε απομακρυνθεί από τη σκηνή. Μέσα σ’ αυτό το χρονικό διάστημα, μόνο δύο live έγιναν, είχαμε αποτραβηχτεί και είχαμε απορροφηθεί περισσότερο από το να κάνουμε μουσική για θέατρο και για ταινίες. Σ’ αυτό το διάστημα είχαμε την εντύπωση πως ότι είχε να μας δώσει η Ελληνική σκηνή είχε ολοκληρωθεί και από εκεί και πέρα προχωρήσαμε μόνοι μας σε έναν πιο ώριμο και πιο soundtrack ρυθμό. Έλα όμως που εγώ συνέχιζα να γράφω στίχους και μουσική με τον ίδιο τρόπο και όταν το 1998 μας προσέγγισε ο Στέφανος  της CAPP και άκουσε αυτό το υλικό και επέμενε ότι αυτό πρέπει να κυκλοφορήσει, ενδώσαμε. Επειδή όμως ήταν κάτι το οποίο δεν είχε προετοιμαστεί ειδικά για τη δημιουργία ενός καινούργιου c.d. αλλά μαζευτεί από τα οκτώ χρόνια δημιουργίας – περίπου ένα κομμάτι ανά χρόνο – γι αυτό είπαμε ότι είναι κάτι σαν συλλογή εκείνης της περιόδου.

Rockpages.gr: Στα credits του CD, αναφέρεται το όνομα ενός εξαιρετικού μουσικού και σημερινού μέλους των September Code, του Θεόδωρου Μποτίνη.  Ποιά ήταν η συμβολή του στο album;

Theodor Samoladas: Έπαιξε μπάσο σε κάποια live όπου υπήρχε ανάγκη για δεύτερο μπάσο σε ορισμένα καινούργια κομμάτια όπως επίσης και σε ορισμένα κομμάτια του “Viaticum”. Η γνωριμία μας μαζί του ήταν πάρα πολύ στενή, είχαμε συνεργαστεί και παλαιότερα, είχαμε κάνει πρόβες μαζί του, μας συμβούλευε και συμμετείχε σε κάποια live που κάναμε τη δεκαετία του ’90 και σε κάποιες ηχογραφήσεις του “Blind Transmissions” πήρε τα ηνία αυτός αλλά δε μπορώ να τον κατατάξω στους μόνιμους συνεργάτες μας. Ο βασικός μας μπασίστας, ήταν, είναι και θα είναι ο Γιάννης ο Βαρουξής ο οποίος ίσως να μη φτάνει την τεχνική του Θοδωρή του Μποτίνη, έχει όμως το trip στο μυαλό του και το groove που είναι πάντα κοντά στο δικό μου.

Rockpages.gr: Θόδωρε, γενικά και πέρα από όσα ήδη μας είπες, ποιά είναι η πηγή έμπνευσης σου για τη μουσική και τους στίχους των Slow Motion;

Theodor Samoladas: Έμμεσα, σου απάντησα πριν, θα σου πω όμως, τι ακούγαμε τότε. Μεγάλωσα– μη με κοροϊδέψεις – με τον Peter Hammill και τους Van Der Graaf Generator αλλά και το προοδευτικό rock της δεκαετίας του ’70. Μετά, περάσαμε στην 4AD σκηνή στη δεκαετία του ’80, πήραμε πάρα πολύ στα σοβαρά το electro και το techno της δεκαετίας του ’90 το οποίο μετεξελίχθηκε σε industrial και σήμερα πια ακούω πάρα πολύ πειραματιστές της Γερμανικής σκηνής και λίγο του Detroit. Δεν αποβλέπω τόσο πολύ στο χορευτικό στοιχείο και στο ρυθμικό αλλά πιο πολύ στο Soundtrack στοιχείο. Η σχολή της Tresor από το Βερολίνο ήταν ένα πολύ μεγάλο παράδειγμα για το από που πήραμε επιρροές, αλλά πάντοτε το υπόβαθρο ήταν καθαρά η δημιουργία αυτού του οποίου προϋπήρχε. Πάντα όταν φτιάχνω κάτι, θεωρώ ότι αυτό, προϋπάρχει και ότι εγώ απλά θα το φωτίσω από μία γωνία η οποία θα προδώσει κρυμμένες επιφάνειες μέσα του. Στη συνέχεια, αυτό θα επενδυθεί συναισθηματικά. Αυτό, είναι κάτι που οι πειραματιστές δεν κάνουν τόσο πολύ. Είναι κάτι που λείπει και από την πειραματική σκηνή και από την industrial. Κρατάω τη συναισθηματική φόρτιση, ή οποία γίνεται κάποιες στιγμές εικασία, ικεσία, τελετουργία και έρχεται να φωτίσει συμβολικά και να δώσει αξία σε ένα κρύσταλλο το οποίο από μόνο του, αν δε φωτιστεί, δεν έχει να πει κάτι. Αυτός είναι ο τρόπος που πάντα μας ενέπνεε και μας κάνει να συνεχίζουμε να προχωρούμε. Θέλω να τονίσω εδώ κάτι.SlowMotion004 Δεν ήμασταν ποτέ τα παιδιά του group, η μπάντα της πρόβας, τα παιδιά των club, τα παιδιά της ανεξάρτητης rock Ελληνικής σκηνής. Ήμασταν πάντα απορροφημένοι ο καθένας με τις δουλειές του, εγώ με την αστρονομία, ο άλλος με τα μαθηματικά…δεν κάνουμε πολύ παρέα μεταξύ μας και συναντιόμαστε όταν κάτι καινούργιο μας έχει εμπνεύσει κι αυτό σιγά σιγά το δημιουργούμε. Δε θα πάμε στο club, δε θα πάμε στο πάρτυ εύκολα. Μπορεί να πάμε σ’ ένα live που μας αρέσει όλοι μαζί αλλά δε θα πάρουμε ποτέ ενεργά μέρος στα δρώμενα κι αυτό είναι κάτι που το πληρώνουμε λιγάκι. Δεν έχουμε πολλές γνωριμίες, κανάλια μέσα από τα οποία θα μπορούσαμε να ελιχθούμε με τον τρόπο που άλλοι ελίσσονται. Κάνουμε αυτά που κάνουμε, δημιουργούμε αυτά που δημιουργούμε,  όταν βρίσκουμε τις δυνατότητες τα βγάζουμε προς τα έξω, τα επενδύουμε με οπτικοακουστικό υλικό και σταματάμε εκεί. Έχουμε φτιάξει αυτό, σας το δείχνουμε. Ακούστε το, χρωματίστε το, δείτε το, αισθανθείτε το και προχωράμε…

Rockpages.gr: Πως βλέπεις την εξέλιξη της “σκοτεινής” μουσικής αυτά τα τελευταία τριάντα χρόνια;

Theodor Samoladas: Το dark wave γενικά, από μόνο του ενώ εμπεριέχει την έκφραση η οποία δίνει τα βαθύτερα συναισθήματα, δίνει κάτι βαθύτερο στο συναίσθημα, έχει έναν παιδικό ψυχεδελεισμό, ο οποίος σταματάει σε κάποιο σημείο. Θα αναφέρω κάποιες μπάντες όπως Current 93 και Sopor Aeternus, οι οποίες εκφράζονται μ’ αυτή την ωμότητα που μου αρέσει, μ’ αυτή την κρυμμένη παγανιστική παραφιλολογία η οποία παραπέμπει σε κάτι πέρα από το ορατό, η οποία μας αρέσει και μας εμπνέει πάρα πολύ, πλην όμως, δεν έχουν το δομικό στοιχείο μέσα τους. Βασίζονται καθαρά στην ψυχεδέλεια. Όταν λέω ψυχεδέλεια, δε μιλάω για την ψυχεδέλεια παλαιότερων δεκαετιών με ουσίες και τέτοια, μιλάω καθαρά για το παίξιμο των αισθήσεων. Εμείς απλά θέλουμε να απολυτοποιήσουμε το παιχνίδι των αισθήσεων, να το βασίσουμε σε νόμους και σε σχήματα με λίγο πιο ωμό και πιο αφαιρετικό τρόπο.

Rockpages.gr: Υπάρχει κάποια σκέψη για επενακυκλοφορία των δύο πρώτων τουλάχιστον album των Slow Motion; Νομίζω ότι δικαιούται να τ’ ακούσει ο κόσμος αλλά και η μπάντα δικαιούται μια δεύτερη ευκαιρία…

Theodor Samoladas: Είχαν επανακυκλοφορήσει από την CAPP το 2002 αν δεν απατώμαι. Από κει και πέρα, τα masters έχουν καταστραφεί στην προσπάθεια να γίνει η μεταφορά τους σε c.d., οι μπομπίνες είχαν αρχίσει σιγά σιγά να ξεφλουδίζουν από τότε που για τελευταία φορά πέρασαν μέσα από τα…καρούλια του μαγνητοφώνου…δεν υπάρχει για την ώρα δυνατότητα επανέκδοσης τους. Αυτό το οποίο μπορεί να γίνει κάποια στιγμή στο μέλλον, είναι ένα καλύτερο mastering με ψηφιακό, δυστυχώς, τώρα πια τρόπο, είναι κάτι το οποίο έχουμε συζητήσει κατά καιρούς, αλλά από τη στιγμή που θέλουμε να συζητάμε για την επαναδραστηριοποίηση οποιουδήποτε θέματος έχει σχέση με παραγωγή, πρέπει αναγκαστικά να επικαλεστούμε και κάποιον φορέα ο οποίος θα συνεισφέρει σε οποιαδήποτε παραγωγή. Εκεί, φοβάμαι λίγο το θέμα που προανέφερα, ότι δεν είμαστε αυτοί που θα ελιχθούμε εύκολα για να βρούμε τις λύσεις. Έχουμε μεγαλώσει αρκετά, ο καθένας κάπου έχει κλειστεί στον κόσμο του, αντιλαμβάνεται και δημιουργεί με έναν ώριμο τρόπο, τα φέρνει μπροστά, τα φτιάχνουμε, τα επενδύουμε και τα προβάλουμε στις συναυλίες μας. Μακάρι να μας δοθεί η ευκαιρία στο μέλλον να μπούμε πάλι στη φάση της παραγωγής.

Rockpages.gr: Θα ήθελες να μας πεις μια πολύ όμορφη στιγμή και μια πολύ άσχημη που αποκόμισες μέσα από τους Slow Motion;

Theodor Samoladas: Η πιο όμορφη στιγμή ήταν στο Θέατρο του Λυκαβηττού, στο festival της ΑΕΤΑ, 1η Σεπτεμβρίου του 1988, όταν την ώρα που ήταν να βγούμε στη σκηνή άρχισε να βρέχει και τραγουδούσα το “Yochobine” από το “This” του οποίου το couple αποτελείται από μία φωνή που ανεβαίνει τέσσερεις οκτάβες πάνω και τη στιγμή που άρχισε ο κόσμος να φεύγει, ξαναγύρισε πίσω στο θέατρο για να ακούσει από που έρχεται αυτή η φωνή, σηκώθηκαν όλοι όρθιοι και χειροκροτούσαν καθόλη τη διάρκεια του κομματιού. Είχα δακρύσει από τη συγκίνηση, είχα νοιώσει για πρώτη φορά στη ζωή μου ότι επιτέλους, υπήρχε ένα feedback και μια δικαίωση σε όλη αυτή την προσπάθεια. Η χειρότερη στιγμή ήταν όταν σε ένα live της Γεωπονικής Σχολής, ο κόσμος χόρευε πάνω στη σκηνή και γκρεμοτσακίστηκαν τα μηχανήματα μας τα οποία αποτελούνταν από υπολογιστές που ήταν πάνω σ’ ένα τραπέζι. Κάποιος έπεσε πάνω τους και αυτό είχα σαν αποτέλεσμα να καταστραφούν πολλά από τα τεχνικά μέσα που είχαμε εκείνη την εποχή, μιλάμε για το 1992 αν θυμάμαι καλά.

Rockpages.gr: Τι άλλα σχέδια υπάρχουν για τους Slow Motion στο άμεσο μέλλον;

Theodor Samoladas: Όπως είπα έχουμε κολλήσει λίγο με τις νέες δυνατότητες που δίνουν σήμερα οι σύγχρονοι επεξεργαστές για τη δημιουργία οτιδήποτε μπορείς να φανταστείς σε 3D σε υπολογιστή. Φανταστικούς κόσμους, οι οποίοι αντανακλούν στον εξωτερικό και τον εσωτερικό μας κόσμο με νέα μήκη κύματος φωτός. Αποσκοπούμε και δουλεύουμε πάρα πολλές ώρες καινούργια κομμάτια τα οποία είναι πολλά και δεν έχουν τη δυνατότητα να μπούνε σε μια καινούργια παραγωγή. Θα τα παρουσιάσουμε μέσω YouTube με πολύ καλά δουλεμένα video, ήδη τρία από αυτά υπάρχουν. Αυτή η δουλειά, οπτικοακουστικού έργου πια, έχει προχωρήσει αρκετά και είμαστε στη διαδικασία να παρουσιάσουμε σύντομα μερικά καινούργια από αυτά τα οποία στο κάποια στιγμή στο μέλλον ίσως αποτελέσουν το υλικό ενός DVD και στη συνέχεια, εξακολουθούμε να έχουμε τις…κεραίες μας “ανοιχτές” να αντιλαμβανόμαστε και να σημειώνουμε το τι γίνεται γύρω μας, τις ευκαιρίες οι οποίες υπάρχουν για μια οποιαδήποτε μελλοντική δυνατότητα παραγωγής και διάδοσης.

Rockpages.gr: Ποιό είναι το μεγαλύτερο ανεκπλήρωτο όνειρο του Θόδωρου Σαμολαδά;

Theodor Samoladas: Τα πρώτα χρόνια, πρέπει να παραδεχτώ ότι και εγώ, πέρασα από αυτή τη διαδικασία την οποία σήμερα θεωρώ ανώριμη, του να ονειρεύομαι μια πιο επιτυχή πορεία της μπάντας και μιας πιο διαδεδομένης αποδοτικότητας και αποδοχής από τον εξωτερικό κόσμο. Στη συνέχεια όμως κατάλαβα, ότι από τη στιγμή που θέλεις να λειτουργείς με καθαρά αφαιρετικό τρόπο και να μην επηρεάζεσαι από εξωτερικές καταστάσεις, το αντίτιμο είναι αυτό. Τα όνειρα και τα δικά μου και των υπόλοιπων μελών σήμερα, βρίσκονται περισσότερο στη σφαίρα του να καταφέρουμε με κάποιον τρόπο να διοργανώσουμε συναυλίες σε πολύ ιδιαίτερους χώρους. Σε σπηλιά, σε βουνό, σε ένα έρημο νησί στη μέση της θάλασσας, όπου δε θα είναι τόσο μια μονομερής μετάδοση ενέργειας από τον πομπό προς τον δέκτη, όσο μιας συνολικής κατάστασης που θα μοιάζει περισσότερο με τελετουργία. Έχουμε υπόψη μας κάποια πράγματα τα οποία τα δουλεύουμε μέσα μας και με κάποιες μικρές διασυνδέσεις τις οποίες έχουμε, κάποια στιγμή μπορεί να πραγματοποιήσουμε αυτή μας τη επιδίωξη, καλά να είμαστε και υγεία να έχουμε…

SlowMotion005