“through the eyes of braveness the freedom celebrates…”

Ένα χρόνο μετά το πανέμορφο release show στον ίδιο χώρο ο Small Chanter επέστρεψε για μια τελευταία ζωντανή εμφάνιση πριν κάνει ένα διάλειμμα για αρκετό καιρό, μέχρι να επανέλθει κάποια στιγμή όπως είπε, αρκεί να το επιτρέψουν οι συνθήκες. Ήταν μια εμφάνιση διαφορετικής συναισθηματικής έντασης σε σχέση με το 2022 πάντως, τότε γκρινιάζαμε για τα μέτρα λόγω της πανδημίας ενώ τώρα η τραγωδία στα Τέμπη είχε παγώσει τους πάντες. Μαζί του, οι πάντα υπέροχοι Grey River & The Smoky Mountain που άνοιξαν ωραία τη βραδιά ενώ αξίζει να σημειωθεί πως και τα δύο σχήματα παρουσιάστηκαν επί σκηνής με σεβασμό και αξιοπρέπεια απέναντι στην τραγική επικαιρότητα δεδομένου του βάρους της ατμόσφαιρας.

“live to tell the tale, tell the tale…”

Οι πόρτες άνοιξαν λίγο μετά τις 21:00 και ο λιγοστός ακόμα κόσμος πέρασε στα ενδότερα τσεκάροντας το merch και πίνοντας το πρώτο ποτό. Ευτυχώς αυτή τη φορά τα τραπεζάκια που θυμίζουν άλλου τύπου μαγαζιά ήταν μαζεμένα στα πλαϊνά του χώρου αφήνοντας το κεντρικό και μπροστινό μέρος για τον κόσμο που θέλει να βιώνει μια ζωντανή εμφάνιση από κοντά. Το κενό μέχρι τις 22:00 ήταν μάλλον αχρείαστο, ο κόσμος άλλωστε είχε πλέον γεμίσει το χώρο αλλά η ώρα πέρασε και οι Grey River ανέβηκαν στη σκηνή.

“my dear grief lay beside me…”

Τους είχα ακούσει πρώτη φορά αρχές του 2020 όταν είχαν κυκλοφορήσει το “Live To Tell The Tale” album και είχα εντυπωσιαστεί από το ιδιαίτερο στυλ τους, ένα κράμα folk που ενώνει την αμερικάνικη παράδοση με αυτή από την άλλη μεριά του ευρωπαϊκού εδάφους και κυρίως της Ιρλανδίας. Μουσικές που σε προκαλούν να χορέψεις είναι η αλήθεια, αν και οι στίχοι δεν είναι αισιόδοξοι οπότε υπάρχει ισορροπία. Αντίστοιχη ισορροπία υπήρχε και στο σετ τους, με κάποια πιο αργά μελαγχολικά κομμάτια που εναλλάσσονταν με πιο ρυθμικά. Το μπάντζο του Μελέτη Πόγκα, το βιολί του Τάσου Γουσέτη, η ακουστική κιθάρα του Σαράντου Γκουμάκου, το μαντολίνο της Ρένας Παπαγεωργίου και το κοντραμπάσο του Γιάννη Βουτσινά ήταν τα υλικά για να στηθεί μια γιορτή. Εξαιρετικό το παίξιμο όλων, πράγμα σημαντικό αφού δεν είναι μια rock μπάντα που θα μπορούσε να κρύψει λάθη πίσω από την παραμόρφωση μιας ηλεκτρικής κιθάρας για παράδειγμα. Στα lead φωνητικά είναι κυρίως η Ρένα, με βοηθούς τον Σαράντο και τον Μελέτη.

Έπαιξαν πολλά κομμάτια από τις δύο δουλειές τους μαζί με κάποιες διασκευές (ανατριχίλα στο “Death Have No Mercy”) και όλα έμοιαζαν να ταιριάζουν μεταξύ τους. Κάπου στη μέση μας παρουσίασαν και τρεις νέες συνθέσεις από το επερχόμενο νέο άλμπουμ και ομολογώ πως εντυπωσιάστηκα ευχάριστα και πάλι, ειδικά με τη φωνή της Ρένας Παπαγεωργίου που από εκείνο το σημείο και μετά έμοιαζε να έχει ζεσταθεί στο φουλ και η ερμηνεία της ήταν απολαυστική.

live video Grey River & The Smoky Mountain

Grey River & The Smoky Mountain setlist:

The king and the crow / devil’s reef / shallow grave / ballad for Beelzebub / when everybody’s gone / death don’t have no mercy / old maui / wake me when I’m drunk / zombie / alive / lucky bastard / marked by misfortune / rosemary jones / captain death / let the river flow / red dog in the morning / live to tell the tale

“in the frozen steppes of absence…”

Αλλαγή σκυτάλης λοιπόν και η σκηνή ήταν έτοιμη για να υποδεχθεί τον Small Chanter, το alter ego του Γρηγόρη Ψαλτάκου που τα τελευταία χρόνια έχω δει περισσότερες φορές από ότι το κανονικό του σχήμα, τους Mr. Highway Band. Mε τον SMALL CHANTER ο Γρηγόρης βγάζει ένα διαφορετικό πρόσωπο (και αυτό είναι το νόημα ενός side project), ένα πρόσωπο πιο σκοτεινό, πιο εσωτερικό σε στιγμές και σίγουρα πιο επώδυνο αφού ο θάνατος διαπερνά τη δημιουργία του μοναδικού άλμπουμ που έχει βγάζει αλλά και τη ζωντανή εκτέλεση των συνθέσεων παρόλο που η αγάπη και το θετικό βλέμμα στο μέλλον είναι επίσης παρόντα δίχως καμιά αμφιβολία. Φαντάζομαι όμως πως είναι δύσκολο αλλά συνάμα λυτρωτικό για τον ίδιο να παίζει αυτά τα κομμάτια αλλά είναι εξίσου δύσκολο και για τον ακροατή που έχει βιώσει κάποια απώλεια. Το παθαίνω κάθε φορά που τον ακούω στη σκηνή και έτσι ήταν και αυτή τη φορά λόγω την τραγικής επικαιρότητας.

“Until we burn / until the road collapse…”

Το επίσημο αφήγημα ήθελε τον κόσμο να κλείνει τα φώτα και να σωπαίνει αυτό το βράδυ, να αποφύγει το δρόμο βασικά. Αλλά ο Small Chanter δε χαμήλωσε ποτέ τη γροθιά και ήταν πάντα εκεί σε κάθε κινηματικό αγώνα. Βέβαια αυτές τις μέρες είχε ανοίξει μια συζήτηση για το αν έπρεπε να γίνουν συναυλίες από τη στιγμή που κηρύχθηκε εθνικό πένθος αλλά όπως σωστά το έθεσε ο ίδιος ο Γρηγόρης, δε γίνεται να ζητά το κράτος να μείνουν οι καλλιτέχνες αποκομμένοι από τους χώρους στους οποίους εκφράζονται και αυτό είναι και το ζητούμενο σε μια ζωντανή εμφάνιση. Να ανταμώσουν άνθρωποι που είναι διαφορετικοί αλλά τους ενώνουν κοινές αγωνίες, που έχουν διαφορετικά όνειρα αλλά τους προβληματίζουν παρόμοια πράγματα. Και γι’ αυτό πάμε σε καλλιτεχνικούς χώρους, για να εκφράσουμε και εμείς ως ακροατές αυτά που έχουμε μέσα μας και σε μερικές περιπτώσεις να ταυτιστούμε με τα χαρά και την πίκρα των κομματιών. Για τον ίδιο λόγο που τσουγκρίζουμε τα ποτήρια μας, γελάμε και χορεύουμε παρέα, κλαίμε και φωνάζουμε στιχάκια με όλο μας το είναι λες και είναι κάθε φορά το τέλος του κόσμου.

Στο μουσικό κομμάτι όλα έμοιαζαν σωστά, έχουμε αγαπήσει τα κομμάτια και αυτή η αίσθηση του οικείου κάνει ακόμα καλύτερη την ακρόαση τους ενώ και ο ήχος ήταν άψογος. Εκτελεστικά δεν περίμενα κάτι λιγότερο αφού όλοι τους ήταν άψογοι με τον Rindra Rado να ξεχωρίζει στο μπάσο. Έτσι, ακούσαμε σχεδόν όλα τα κομμάτια του άλμπουμ “Chronicle Zer0” καθώς και τη διασκευή στο “Beat the Devil’s Tattoo”. H dark folk αφήνει από τη φύση της μια γλυκόπικρη γεύση και ο καθένας μπαίνει στο δικό του νοητικό trip καθώς ακούει τραγούδια που αφορούν το θάνατο, τους αγώνες αλλά και την αγάπη. Και είναι μόνο αυτή η τελευταία που φωτίζει το σκοτάδι γύρω μας…

live video Small Chanter:

Small Chanter setlist:

Sacred place / guns n wars / baby astronaut / fields / countryside / carefully / gorilla / space elephants / beat the devils tattoo / pouring rain / lion / streets of fire / green marbles

® κείμενο/φωτογραφίες/video: Konstantinos Mindcrimek Vlachos