Ας ξεκινήσω από τα βασικά. Μεγάλο φάουλ του Tom Angelripper να πετάξει έξω από τη μπάντα με μήνυμα μέσω WhatsApp (!) τον κιθαρίστα Bern “Bernemann” Kost (από το 1996 στη μπάντα) και τον drummer Markus “Makka” Freiwald (από το 2010 στη μπάντα) επειδή ήθελε να αποφύγει πιθανή ρουτίνα και προτίμησε να συνεχίσει με νέους, πεινασμένους μουσικούς και μάλιστα σαν κουαρτέτο.
Να δεχτώ λοιπόν ότι πληρούν τις…προϋποθέσεις ο κιθαρίστας Yorck Segatz και ο drummer Toni Merkel (καμία σχέση με την γνωστή, υποθέτω). Ο Stefan “Husky” Hüskens (που τον αντικατέστησε φέτος ο Merkel) ο οποίος είχε μπει αρχικά στη νέα σύνθεση; Ο Frack “Blackfire” Gosdzik που έπαιξε στη μπάντα την περίοδο 1987-1989 (και στους Kreator μεταξύ 1989-1996); Είναι νέος και πεινασμένος; Λάθος ο τρόπος που έγινε ότι έγινε και χαζή δικαιολογία.
Στα της μουσικής όμως. Η τελευταία διετία για τους Γερμανούς thrashers ήταν πολύ παραγωγική. Αρχικά, έβγαλαν ένα σκασμό από EPs και συγκεκριμένα τέσσερα. Σε αυτά υπάρχουν νέα τραγούδια (κάποια από τα οποία βρίσκονται εδώ), ζωντανές εκτελέσεις παλιότερων καθώς και διασκευές. Δεν έκατσα να ασχοληθώ με κανένα από αυτά και απλά περίμενα το full-length, νούμερο δεκαέξι στην ιστορία τους, για να έχω μια πιο ολοκληρωμένη άποψη.
Και αυτή είναι ότι με χαλάει. Αρκετά. Σε αυτές τις σελίδες, έχω εκθειάσει τις τελευταίες δουλειές των Sodom αφού είναι από τις μπάντες που λατρεύω. Εδώ όμως μου λείπουν αρκετά πράγματα, με το σημαντικότερο να είναι η κιθαριστική δουλειά του Bernemann. Οι κιθάρες δεν μου ακούγονται τόσο…επικίνδυνες, τα χαρακτηριστικά riffs που σημάδεψαν την τελευταία εικοσαετία της μπάντας απουσιάζουν (ειδικά στα mid-tempo σημεία που σκότωναν) και η λογική των κομματιών είναι περισσότερο προς μία old-school speed/black κατεύθυνση. Κάτι που είχαν πάντα φυσικά μέσα τους αλλά εδώ βγαίνει ακόμα περισσότερο. Το album ως επί το πλείστον είναι αρκετά γρήγορο, οι συνθέσεις όμως ακούγονται αρκετά τυπικές, απλοϊκές, λες και γράφτηκαν βιαστικά.
Ο Angelripper φυσικά δεν χαμπαριάζει και συνεχίζει να ουρλιάζει χωρίς αύριο αλλά τι να το κάνεις; Θα αντάλλαζα εύκολα τα τραγούδια που τραβάνε χωρίς λόγο έξι κι εφτά λεπτά, τα πολλά ανούσια και φλύαρα solos που έχει το album καθώς και τα λίγα blast beats (ναι, κι όμως) για να άκουγα περισσότερα riffs της προκοπής και μια καλύτερη παραγωγή, αφού μάλλον επιτηδευμένα την έκαναν παλιομοδίτικη. Τους χτύπησε η νοσταλγία; Να το ακούω από κάτι τυχάρπαστους, ναι. Από τους Sodom όμως;
Εν κατακλείδι, για πρώτη φορά σε κυκλοφορία των Sodom δε μου μένει ούτε ένα τραγούδι στο μυαλό όσες φορές και να το άκουσα. Με τις promo φωτογραφίες για το album να τερματίζουν το γραφικόμετρο και με μια προσέγγιση στα τραγούδια λες και είναι thrash μπάντα του σωρού που τώρα έμαθαν να παίζουν, οι Γερμανοί με απογοητεύουν για πρώτη φορά.
