Το ημερολόγιο έδειχνε 4 Σεπτεμβρίου 2019 όταν οι Soen έπαιξαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στη Θεσσαλονίκη. Ακολούθησε η Αθήνα μια μέρα μετά και οι εντυπώσεις από αυτές τις εμφανίσεις ήταν οι καλύτερες. Για καλή μας τύχη, το σουηδικό συγκρότημα επιστρέφει για άλλες δύο συναυλίες και αυτό αποτελεί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να κάνουμε ένα πέρασμα από όλους τους δίσκους τους (όχι πως ψάχναμε αφορμή αλλά λέμε τώρα).
2012 – Cognitive (Spinefarm)
Πήρε καιρό να βγει το ντεμπούτο album, αν υπολογίσουμε ότι ουσιαστικά η μπάντα δημιουργήθηκε το 2004. Έπρεπε όμως να φτάσουμε στο 2010 για την επίσημη ανακοίνωση. Η πρώτη σύσταση των Soen είχε δύο πολύ μεγάλα ονόματα της σκηνής στο rhythm section. Τον Martin Lopez στα drums που αποχώρησε από τους Opeth το 2006 και τον θρύλο Steve DiGiorgio (Act Of Denial, Testament, ex-Death, ex-Sadus) στο μπάσο. Την κιθάρα ανέλαβε ο Joakim Platbarzdis. Την θέση του τραγουδιστή πήρε ο Joel Ekelöf, μία επιλογή που έμοιαζε περίεργη για όσους είχαν ακούσει κανείς το βασικό του τότε pop/rock συγκρότημα Willowtree, σίγουρα όμως ταίριαξε άψογα στους Soen και έκτοτε έχει αφήσει το δικό του μοναδικό στίγμα σε κάθε κυκλοφορία. Το “Cognitive” ήταν μια πολύ καλή πρώτη προσπάθεια, αν και δέχθηκε κριτική για τις εμφανέστατες επιρροές από Tool. Βέβαια, σε μια πιο προσεκτική ακρόαση είναι ξεκάθαρο ότι οι Soen δεν τους αντιγράφουν. Υπάρχουν αρκετά κοινά στοιχεία σε riffs, ρυθμούς, μπασογραμμές και φωνητικά αλλά τραγούδια όπως τα “Last Light”, “Canvas”, “Purpose” και “Slithering” μεταξύ άλλων έδειξαν ότι οι Σουηδοί είχαν σκοπό να πατήσουν πάνω στις επιρροές τους για να κάνουν κάτι δικό τους. Γενικά, είναι κρίμα να ακούσει κάποιος το “Cognitive” με προκατάληψη. Θα χάσει την υπέροχη μουσική που ξεδιπλώνεται στο album.
2014 – Tellurian (Spinefarm)
Ο DiGiorgio αποχωρεί και τη θέση του μπάσου καλύπτουν οι Stefan Stenberg και Christian Andolf. Εδώ οι Soen ακολουθούν διαφορετική προσέγγιση. Το “Tellurian” είναι πιο πειραματικό, πιο ατμοσφαιρικό, με περίεργες δομές και μερικά μεγάλα σε διάρκεια τραγούδια. Επίσης, οι κιθάρες ακολουθούν δύο διαφορετικές κατευθύνσεις για να χτίσουν τη μουσική. Πότε με riffs (που σε σημεία είναι αρκετά βαριά) και πότε με απαλές μελωδίες, εστιάζοντας στην ατμόσφαιρα. Τα πανέμορφα “The Words” και “Pluton” αποτελούν παραδείγματα για αυτό. Αλλαγή υπάρχει και στο στυλ των φωνητικών, με τον Ekelöf να ακούγεται πιο μελωδικός, δείχνοντας τη δυνατότητα και το εύρος της υπέροχης φωνής του. Ουσιαστικά αυτές οι αλλαγές δείχνουν και την κατεύθυνση που θα ακολουθούσαν οι Soen στις επόμενες δισκογραφικές τους προσπάθειες καθώς επίσης και την επιθυμία τους να εξελιχθούν σαν συγκρότημα και να μην μείνουν στάσιμοι.
2017 – Lykaia (UDR Music) & 2018 – Lykaia Revisited (Silver Lining Music)
Νέος δίσκος, νέες αλλαγές στη σύνθεση και τη μουσική. Αποχωρεί ο Joakim Platbarzdis και τη θέση του παίρνει ο Marcus Jidell (Avatarium, ex-Evergrey, ex-Royal Hunt). Το μπάσο μένει αποκλειστικά στα χέρια του Stefan Stenberg και μπαίνει στο συγκρότημα ο πολυοργανίστας Lars Åhlund σε πλήκτρα, δεύτερα φωνητικά, κιθάρες και κρουστά. Εδώ οι Soen φεύγουν τελείως από τις όποιες εμφανείς Tool επιρροές (οι οποίες έτσι κι αλλιώς είχαν αραιώσει πολύ στο “Tellurian”) και αρχίζουν να καθιερώνουν τον ήχο τους. Ένας ήχος που αποτελεί ένα βήμα μπροστά από το προηγούμενο album αλλά με τραγούδια που εστιάζουν όχι μόνο στην ατμόσφαιρα αλλά και στην αμεσότητα. Η πολυπλοκότητα και οι πειραματισμοί δίνουν τη θέση τους σε μια πιο ξεκάθαρη κατεύθυνση, χωρίς φυσικά να σημαίνει αυτό ότι ο δίσκος στερείται τεχνικής αφού η κατάρτιση των μουσικών είναι δεδομένη. Το “Lykaia” ήταν ουσιαστικά αυτό που άλλαξε το τοπίο για τους Σουηδούς, κάνοντάς τους γνωστούς σε ένα μεγαλύτερο ακροατήριο αφού μπήκε για πρώτη φορά στα charts τεσσάρων χωρών (Αυστρία, Γερμανία, Ελβετία, Η.Π.Α.). Η παραγωγή έγινε από τον Jidell χρησιμοποιώντας αναλογικό εξοπλισμό αλλά η μίξη και το mastering δεν ικανοποίησε εν τέλει το συγκρότημα, οπότε την επόμενη χρονιά επανακυκλοφόρησε με τον τίτλο “Lykaia Revisited” έχοντας υποστεί remaster, με νέο εξώφυλλο και πέντε bonus τραγούδια (δύο studio και τρία ζωντανά).
2019 – Lotus (Silver Lining Music)
Αριστούργημα. Θα μπορούσα να γράψω μόνο αυτό και τίποτα περισσότερο. Το “Lotus” στην προσωπική μου λίστα ήταν μέσα στα καλύτερα albums που άκουσα τη συγκεκριμένη χρονιά. Με μία ακόμα αλλαγή στη σύνθεση, αφού αποχωρεί ο Marcus Jidell και τη θέση του παίρνει ο Καναδός Cody Ford. Εδώ οι Soen παίρνουν την ηχητική προσέγγιση του “Lykaia” και την πάνε ένα βήμα παραπέρα. Το ότι θεωρούνται prog σχήμα δεν τους περιορίζει στην στενή έννοια του όρου. Τα τραγούδια χαρακτηρίζονται πάλι από αμεσότητα, πιο heavy κιθάρες και καταπληκτικές φωνητικές μελωδίες από τον Ekelöf ο οποίος δίνει ρέστα με την ερμηνεία του. Η μπάντα τελειοποιεί τον δικό της χαρακτηριστικό ήχο και όποιος εξακολουθεί να κάνει αναφορά στους Tool, απλά είναι κουφός και δεν μπαίνει καν στον κόπο να κάτσει και να ακούσει τι έχουν συνθέσει. Το “Lotus” τους έφερε ακόμα μεγαλύτερη αναγνώριση (και για πρώτη φορά για συναυλία στη χώρα μας), ξαναμπήκαν στα charts των χωρών που είχαν «κατακτήσει» με το Lykaia σε πολύ καλύτερες θέσεις αλλά και σε δύο καινούριες (Βέλγιο, Ολλανδία). Το 2021 μάλιστα επανακυκλοφόρησε με τρία bonus studio τραγούδια, τα οποία δεν υπολείπονται σε τίποτα αυτών της αρχικής έκδοσης.
2021 – Imperial (Silver Lining Music)
Νομίζω ότι ο τίτλος του δίσκου περιγράφει πολύ σωστά το συγκρότημα στην παρούσα κατάστασή του. Αυτοκρατορικοί. Με άλλη μία αλλαγή στη σύνθεση (έχει γίνει μοτίβο πλέον), αφού έφυγε ο Stefan Stenberg και τη θέση του στο μπάσο πήρε ο Ουκρανός Oleksii “Zlatoyar” Kobel, συνεχίζοντας την…παράδοση της διεθνοποίησης των Soen. Όσο για τη μουσική, η αλήθεια είναι ότι εδώ τους βλέπουμε για πρώτη φορά να μην κάνουν μεγάλες αλλαγές στον ήχο τους καθώς το “Imperial” είναι η φυσικά συνέχεια του “Lotus”. Μας πειράζει; Καθόλου, αφού από τη μία φαίνεται ότι η μπάντα πλέον να ξέρει πολύ καλά τι θέλει να κάνει και από την άλλη όταν γράφει τόσο σπουδαία τραγούδια δεν σου αφήνει περιθώρια για γκρίνιες ή οτιδήποτε άλλο. Συνθέσεις γεμάτες συναίσθημα, καταπληκτικά φωνητικά, άψογη τεχνική κατάρτιση. Χωρίς επιτηδευμένη πολυπλοκότητα ή πειραματισμούς, απλά εξαιρετική μουσική που δεν την ενδιαφέρει καμία ταμπέλα. Από τις καλύτερες κυκλοφορίες του 2021 για εμένα. Η περιοδεία για την προώθησή του συνάντησε πολλά εμπόδια λόγω Covid, επιτέλους όμως συνεχίζεται κανονικά και περνάει από τα μέρη μας. Εννοείται δεν γίνεται να την χάσουμε.
2022 – Live From Atlantis Grammofon Studios (?)
Εντάξει, δεν μιλάμε για μία πραγματική κυκλοφορία αλλά για μια επιθυμία των οπαδών τους η οποία είναι πιθανό να πραγματοποιηθεί. Ουσιαστικά είναι το πρώτο και μοναδικό live streaming του συγκροτήματος που έλαβε χώρα στις 18 Φεβρουαρίου 2022. Και φυσικά δεν γινόταν να κάνουν κάτι συνηθισμένο, έπρεπε να γίνει κάτι ξεχωριστό όπως μας είχε πει και ο Joel Ekelöf στη συνέντευξή του για το “Imperial” στο περιοδικό μας. Εδώ η μπάντα παίζει ακουστικά αλλάζοντας τις ενορχηστρώσεις των τραγουδιών τους. Για συνοδεία έχουν κουαρτέτο εγχόρδων καθώς και χορωδία. Όπως δήλωσαν και οι ίδιοι, άφησαν έξω τα τεχνικά χαρακτηριστικά των κομματιών τους και επικεντρώθηκαν στο ωμό συναίσθημα που βγάζουν. Δυστυχώς ολοκληρωμένα videos για όσους δεν κατάφεραν να δουν το συγκεκριμένο event δεν υπάρχουν (ή εγώ δεν τα έχω βρει ακόμα), από το teaser όμως που κυκλοφόρησε φαινόταν το πόσο ενδιαφέρον ήταν όλο αυτό που έστησαν. Μακάρι να το δούμε και σε κανονική κυκλοφορία.
Γιώργος Τερζάκης
