Πάει και ο Μάιος. Ένας μήνας με πάρα πολλές συναυλίες σε κλειστούς χώρους από ελληνικά και ξένα συγκροτήματα. Ένας μήνας που έκανε πάρα πολλούς οπαδούς αυτής της μουσικής να πάνε σε συναυλία μετά από δυο χρόνια. Πριν μπούμε στην καλοκαιρινή σεζόν με τις αμέτρητες συναυλίες που πρέπει να πάρεις δάνειο αν θες να τις δεις όλες, μια βόλτα προς το Gagarin ήταν απαραίτητη για την δεύτερη επίσκεψη των μεγάλων Soen επί ελληνικού εδάφους.
Η βραδιά ξεκίνησε με τον Michael Krumins. Ο Νορβηγός μουσικός είχε παίξει για μερικά χρόνια στους σπουδαίους Green Carnation αλλά και στους Sirenia. Πλέον, έχει μετακομίσει στη χώρα μας (και συγκεκριμένα στην Ικαρία αν δεν κάνω λάθος) και η εμφάνισή του περιλάμβανε ένα ακουστικό set από δικά του τραγούδια. Πολύ χαμογελαστός, έκανε εξάσκηση και στα λίγα ελληνικά που ξέρει μέχρι τώρα ανάμεσα στα κομμάτια του. Ωραία μουσική αλλά υπήρχε ένα μεγάλο πρόβλημα. Το κοινό δίδαξε για μία ακόμη φορά το πόσο απολίτιστοι μπορούμε να γίνουμε, αφού η φασαρία από τις ομιλίες σε σημεία υπερκάλυπτε τη μουσική του Michael (ή…Μιχάλης, όπως μας είπε ότι τον λένε πλέον). Παντού έβλεπες πηγαδάκια και κόσμο να μην κοιτάει καν προς τη σκηνή. Ναι, ίσως αυτό που παρουσίασε ο Μιχάλης δεν ήταν ιδανικό για ένα τέτοιο χώρο και θα ταίριαζε άψογα σε μία μικρή σκηνή ή σε ένα bar αλλά έστω λίγο σεβασμό στον άνθρωπο που παίζει ρε παιδιά. Πραγματικά απαράδεκτη αντιμετώπιση. Βέβαια, ο ίδιος δεν έδειξε να πτοείται και συνέχισε χαμογελαστός μέχρι το τέλος. Έριξε και ένα «ώπα» στο τελευταίο κομμάτι που είχε αρκετά στοιχεία από λαϊκή μουσική (ο ίδιος εξάλλου παίζει και μπουζούκι) και στο τέλος τουλάχιστον κέρδισε το ζεστό χειροκρότημα του κόσμου καθώς και μια ρυθμική ιαχή του ονόματός του. Θα ήθελα να τον ξαναδώ, υπό διαφορετικές περιστάσεις όμως.
Setlist: 7/8, Loneliness, Transition, Stardust, Red Soul, Diamorfosis
Η καθυστέρηση μέχρι να βγουν πάνω στη σκηνή οι Soen φάνηκε αιώνας. Όταν ακούστηκαν όμως οι πρώτες σειρήνες, όλα σταμάτησαν και το πολυπολιτισμικό κουϊντέτο βγήκε στη σκηνή με το “Monarch”. Το τι ακολούθησε, δεν περιγράφεται πολύ εύκολα με λόγια. Η απόδοση του συγκροτήματος ήταν αψεγάδιαστη. Μπορεί φαινομενικά τα τελευταία χρόνια να μην έχουν πολύπλοκη μουσική, η τεχνική κατάρτιση όμως όλων των μελών είναι άψογη και ο τρόπος που έπαιζαν σε έκανε να τους χαζεύεις. Ο Καναδός Cody Ford στην κιθάρα, ο Σουηδός Lars Åhlund σε κιθάρα/πλήκτρα, ο Ουκρανός Oleksii “Zlatoyar” Kobel στο μπάσο και φυσικά ο Ουρουγουανοσουηδός ηγέτης Martin Lopez στα drums. Όσο για τα φωνητικά; Ο Σουηδός Joel Ekelöf ήταν πάλι συγκλονιστικός. Στη σκηνή δεν έχει την τυπική παρουσία ενός metal τραγουδιστή, το πώς χειριζόταν όμως τη φωνή του σε έκανε να τον θαυμάζεις. Αυτή τη μελωδική, ατμοσφαιρική και ξεχωριστή φωνή. Έκανε ό,τι ήθελε και μας άφηνε με το στόμα ανοιχτό στις ερμηνείες του. Τρανά παραδείγματα τα “Lunacy”, “Martyrs” και “Savia”.
Επικοινωνιακά μπορεί να μην έκαναν κάτι το σπουδαίο, ποτέ δεν κάνουν άλλωστε, δεν είχε όμως καμία σημασία από τη στιγμή που έπιασαν τέτοια απόδοση. Οι διακυμάνσεις στη μουσική τους συχνές, αφού τα πιο heavy σημεία ήταν ακόμα πιο heavy λόγω του ότι είχε πολύ μεγαλύτερο μερίδιο συμμετοχής ο Lars Åhlund σαν δεύτερος κιθαρίστας παρά σαν πληκτράς ενώ τα πιο ήρεμα δημιουργούσαν μια καταπληκτική ατμόσφαιρα. Εδώ τουλάχιστον το κοινό περιόρισε τις ομιλίες του και έτσι οι λιγότερο ηλεκτρικές στιγμές είχαν την απαραίτητη ησυχία για να ακουστούν όπως πρέπει. Βέβαια, είχα παραδίπλα μου μια παρέα από πίθηκες που δεν έλεγαν να το βουλώσουν και ούρλιαζαν τη μία χαζομάρα μετά την άλλη, κάνοντας τον κόσμο δίπλα τους να τους παρακαλεί να σταματήσουν για να απολαύσουν τη συναυλία. Πού τέτοια τύχη όμως.
Το setlist ήταν βασισμένο όπως ήταν φυσιολογικό στα δύο τελευταία εξαιρετικά albums τους (με έξι τραγούδια από το καθένα), κάνοντας ακόμα δυο επισκέψεις στο “Lykaia” και άλλη μία στο “Cognitive”. Αξιοσημείωτη στιγμή όταν έγινε η παρουσίαση των μουσικών λίγο πριν το κλείσιμο, αρχικά με τον Zlatoyar να παίρνει παρατεταμένο χειροκρότημα λόγω της ουκρανικής καταγωγής του και στη συνέχεια με τον Ekelöf να γίνεται αποδέκτης ενός συνθήματος που είναι πιο γραφικό και από ηλιοβασίλεμα στη Σαντορίνη. Το «είναι τρελός ο καραφλός» δονούσε το χώρο και ο Ekelöf που προφανώς δεν καταλάβαινε λέξη, κοίταξε τον Lopez ο οποίος του έκανε μία χαρακτηριστική κίνηση δείχνοντάς του ότι μιλούσαν για το κεφάλι του. Κάτι που τον έκανε μετά να πει ειρωνικά ότι είναι ωραίο να λένε σύνθημα για την απουσία των μαλλιών του, ενώ ακολούθησε και μια ρυθμική ιαχή του ονόματός του. Δεν ξέρω κατά πόσο τον πείραξε ή όχι αυτό το σκηνικό, στα τέσσερα εναπομείναντα τραγούδια όμως ήταν εξίσου απολαυστικός. Το κλείσιμο με το έπος “Lotus” έδωσε το φινάλε σε μια μαγική βραδιά.
Setlist: Monarch, Rival, Deceiver, Lunacy, Martyrs, Savia, Lumerian, Covenant, Modesty, Lucidity, Antagonist, Illusion, Lascivious, Sectarian, Lotus
Εν κατακλείδι, η δεύτερη εμφάνιση των Soen στην Αθήνα ήταν άψογη και ίσως καλύτερη από την προηγούμενη. Πολύ ενδιαφέρον opening act από τον Michael Krumins (παρά την αδιαφορία του κόσμου) και αψεγάδιαστη απόδοση από τους Soen, τόσο από θέμα τεχνικής όσο και φυσικά από θέμα φωνητικών αφού ο Joel Ekelöf είναι μια κατηγορία μόνος του. Είμαστε πολύ τυχεροί που έχουμε δει αυτό το καταπληκτικό συγκρότημα δύο φορές και μάλιστα στην πιο ανοδική πορεία του και στην καλύτερη φάση της καριέρας του. Αργεί πολύ η επόμενη;
Γιώργος Τερζάκης
Φωτογραφίες: NDrakos photography
Υ.Γ.: Έναν αγωνιστικό χαιρετισμό στον Πολωνό roadie της μπάντας που δεν σταματούσε να χτυπιέται και να τραγουδάει κάθε στίχο από την άκρη της σκηνής.
