Σε μια συνέντευξη που είχαμε κάνει μια φορά κι έναν καιρό με τον Eric Singer μας είχε πει το κοινότυπο πως «όλα στο rock είναι κλεμμένα». Στην περίπτωση των Starmen θα έλεγα δανεισμένα.
Το συγκρότημα πατάει γερά στα βασικά του glam /hard rock και τα γρέζια στη φωνή του τραγουδιστή Kristian Hermanson τον κάνουν καρμπόν του Paul Stanley, έχουν και όλοι ένα αστέρι ζωγραφισμένο στο πρόσωπο, οπότε λες “αυτοί εδώ αντιγράφουν τους KISS”… Κι εγώ αυτό σκέφτηκα στην αρχή. Μεγάλο λάθος!
Η τετράδα βάζει κάτω τις περισσότερες μπάντες του ιδιώματος με ατόφιο, τίμιο και εντυπωσιακό hard rock στο ύφος των ηρώων τους, που δεν είναι μόνο οι KISS, αλλά και οι Zeppelin, οι Rainbow, ίσως και οι Talisman. Το μεγαλύτερο ατού του άλμπουμ είναι η ποικιλία του σε χρώματα και ήχους. Δεν είναι απλά ένα μελωδικό rock άλμπουμ αν ναι έχει πολλές τέτοιες στιγμές. Έχει τσαμπουκά και γκάζια που προέρχονται από 70s φόρμες. Σημαντικό ρόλο παίζει η κιθάρα, με τον Starman Purple (Andreas Lindgren) να δίνει ρέστα, αλλάζοντας στυλ, παίξιμο και ήχους στην εξάχορδη σχεδόν ανά τραγούδι.
Το “Pleasuredome” δομείται χωρίς ενοχές πάνω στη μελωδία του “Kashmir” ενώ περνάει ξώφαλτσα και ένα θέμα παρόμοιο με το “Gates of Babylon ” των Rainbow! Στο “Spaceplane” – το οποίο θα ζήλευαν σίγουρα οι Night Flight Orchestra- ανιχνεύονται κι άλλα στοιχεία Blackmore με το “I Surrender” να προδίδεται στο άνοιγμα. Όμως όλα αυτά δεν τα γράφω για να σας καταγγείλω ότι οι Starmen έχουν αντιγράψει τα συγκεκριμένα πασίγνωστα άσματα, άλλωστε θα ήταν πολύ αφελείς αν το έκαναν, αλλά πως έχουν κατορθώσει να τα ενσωματώσουν με το δικό τους τρόπο.
Το άλμπουμ είναι απρόβλεπτο, σε εκπλήσσει όσο το ακούς, κάθε φορά ανακαλύπτεις κάτι καινούριο και αυτό είναι κάτι που το συναντάμε όλο και πιο σπάνια σήμερα. Φέρνει στο μυαλό εποχές και καλλιτέχνες που ακολουθούσαν την έμπνευσή τους χωρίς περιορισμούς και ταμπέλες. Το ομώνυμο κομμάτι μοιάζει σαν να έχει βγει ατόφιο από τα ‘70s, ενώ το αμέσως επόμενο, το μαγικό “Kairi”, βρωμάει 80ιλα από πάνω ως κάτω. Και πάει λέγοντας… “Black Thunder White Lightning” classic rock/blues και πάλι βυθισμένο στα ‘70s, το αμέσως επόμενο “Kisses From An Enemy” πόζα με ψήγματα Def Leppard. Αλλά, το πιο χαρακτηριστικό κομμάτι του “By The Grace Of Rock’n’Roll” είναι το “Bad Habit”, το οποίο συνδυάζει τα περισσότερα στοιχεία του γκρουπ, έχει πιασάρικη μελωδία και δολοφονικό ρεφρέν…
Άνετα στα καλύτερα της χρονιάς!
