Να σας πάω μια βόλτα στο 1989; Ελάτε, μπείτε και βάλτε ζώνες… Φύγαμε! Μόλις έχει βγει το “Silver and gold” των Adrian Smith And Project και πολύς κόσμος θέλει να το αγοράσει – για ευνόητους λόγους. Στο Rock City λοιπόν, στη Σωκράτους, μετά το εφετείο, διάφορα παιδιά ανεβαίνουν στο πατάρι για να δουν αν ήλθε το βινύλιο. Εκεί βρίσκεται και ένα από τα παιδιά που δουλεύουν για το μαγαζί, ένα τύπος με αφάνα μαλλί, που μετά το έκοψε και στη συνέχεια το ξανάφησε. Πολύ ωραίος τύπος, συμπαθέστατος και σχετικός, κάποια στιγμή μάλιστα γνωριστήκαμε και τα λέγαμε συχνά πυκνά. Κάποιος από τους ενδιαφερόμενους τον ρωτάει… «Ήλθε το καινούργιο Adrian Smith»; Σφαίρα η απάντηση. «Πολύ εμπορικό, καμία σχέση με…», πριν καν τελειώσει η πρόταση, ο «αποδέκτης» γυρίζει προς το μέρος μου, κάνει μια ξεκαρδιστική γκριμάτσα και ξαναγυρίζει στον υπάλληλο του μαγαζιού. «Εεε… καλά, εγώ τι ρώτησα»; Τι σχέση έχει αυτή η ιστορία με την κριτική που ακολουθεί; Μήπως, απλά, το ότι εγώ και ο καθένας που ασχολείται με τη μουσική αυτή, θέλουμε να ενημερωνόμαστε, χωρίς «σφήνες» και «παρεμβολές»; Μήπως το ότι στο κάτω-κάτω τα λεφτά μας είναι και μαγκιά μας πως τα σκορπάμε; Μήπως;
Ο Καπετάνιος του Μέταλ και συνάμα η μεγαλύτερη – για μένα και ΠΟΛΥ κόσμο – προσωπικότητα στο χώρο από καταβολής του ιδιώματος, έκανε κάτι που εγώ δεν το περίμενα, τουλάχιστον εγώ. Έβγαλε σόλο δίσκο και μάλλον τρέλανε αρκετό κόσμο, καθώς όλοι πίστευαν ότι το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι το υπέρ-συγκρότημα που έχει δημιουργήσει και τίποτα άλλο. Άντε να παίξει για την κόρη του ή τίποτα αθυρόστομους πρωταθλητές του τένις. Ο Harris μας την έκανε γυριστή όμως και έβγαλε αυτό το άλμπουμ.
To άλμπουμ ξεκινάει με το “This is my god”… Μάστα… Τι είναι αυτό, η καινούργια δουλειά του Harris ή το επόμενο άλμπουμ των Psycho Motel; Μπας κι έκανα κάνα λάθος; Δεν τρελαίνομαι, κάνω υπομονή όμως. Πάμε παρακάτω… Το “Lost words” μου αρέσει περισσότερο, αλλά ακόμα περιμένω… Δεν μπορεί, θα σκάσει το καλό… Και έρχεται το “Karma killer”… ύπουλο, σκοτεινό, δηλητηριώδες. Ετοιμάζεται η επίθεση… “Us against the world” και μας πήρε και μας σήκωσε! Απείρου κάλλους σύνθεση, θυμίζει βέβαια κάτι από τους «Αυτοκράτορες», έχει όμως και τη διαφορά. Και αυτή ακούει στο όνομα Richard Taylor. Μου αρέσουν πολύ οι Mike And The Mechanics, μου αρέσουν πολύ τέτοιου είδους φωνές. Η «ήρεμη δύναμη» που λέμε. Πολύ εκφραστικός, όχι των δυνατοτήτων αλλά της ουσίας. Πρέπει δηλαδή όλοι οι τραγουδιστές να έχουν σαράντα δύο οκτάβες έκταση;
Το “The chosen ones” ξεκινάει με μια εισαγωγή που θυμίζει αόριστα “The angel and the gambler”, αυτή όμως δεν ξεπερνά τα δεκαπέντε δευτερόλεπτα. Στη συνέχεια έχουμε να κάνουμε με ένα τραγούδι ΡοΚάτι, κοντά στο Hard Rock, ένα «χιτάκι» εξίμισι λεπτών. Λες να είναι το άλμπουμ Ροκ; Μέχρι στιγμής έτσι δείχνει… Όταν μπαίνει το “A world without heaven” είμαι πλέον πεπεισμένος. Ο Καπετάνιος θέλει να παίξει ακόμα και AOR! Αμερικανιά το τραγουδάκι, κινηματογραφικό γκάζι, τηλεοπτική σορώπα. Τσεκάρετε ρεφρενάρα! Επιστρέφουμε με ένα πιο βαρύ θέμα και περισσότερα γκάζια. “Judas” και μετά τα ισχυρά του ταμπούρου ξαναμπουκάρει η ποζεριά! Συναίσθημα δεκαετίας ’70 και θύμισες συγκροτημάτων που γέμιζαν αρένες πριν από σαράντα χρόνια.
Και εκεί που λέτε, εκεί που έγραφε ο Harris στο τραπέζι του, άνοιξε η πόρτα και μπήκε μέσα ο Bon Jovi! O Jonαρος έριξε μια ματιά από δω, μια ματιά από κει και έπιασε το Λονδρέζο από το μπράτσο. «Άστο, κάνε διάλλειμα. Να σε πάω να γνωρίσεις και το Springsteen μια στιγμούλα»… Και εγένετο “Eyes of the young”! Κομματάρα απίθανη, Bon Jovia τρελή, είμαι σίγουρος πως ο τυπάς από το New Jersey θα αναρωτιέται και θα ρωτάει το Sambora. «Ρε συ, σίγουρα δεν είναι δικό μας αυτό»; Σας κάνει και λίγο “Electric dreams” η αρχή; Και μένα, και μένα!
Το πρωτάθλημα έχει κριθεί πλέον. Το “These are the hands” κάνει απλά το γύρο του θριάμβου… Ο Harris έπαιξε και κέρδισε και κούφανε το σύμπαν. Ξέρω, ξέρω τι θα πείτε… Ότι πολλοί απογοητεύτηκαν, ότι πολλοί θεωρούν ότι ο τραγουδιστής δεν τα λέει καθόλου, ότι η παραγωγή δεν είναι αυτή που περίμεναν, ότι ο Kevin Shirley στη μίξη μάλλον κωλοβάρεσε… Τα διάβασα όλα αυτά. Ξανά και ξανά. Κουβέντιασα με πολύ κόσμο. Να σας πω κάτι; Στη μουσική είμαι αρβανίτικο κεφάλι. Πείτε μου ό,τι κάνετε κέφι, υποδείξτε μου ό,τι θέτε. Εγώ θα σας ακούσω, θα σας ευχαριστήσω και θα προχωρήσω με αυτά που μου λέει το δικό μου ένστικτο. Και εσείς το ίδιο θα κάνετε, σωστά; Αν είναι να ακούμε μουσική με οδηγίες και συνταγές, άσε, καλύτερα να το κλείσουμε το μαγαζί.
Ο κύριος Taylor έχει πολύ σπέσιαλ φωνή. Το νιώθει το κομμάτι, το νιώθουμε κι εμείς μαζί του. Το θάψιμο είναι σημείο των καιρών. Όπως έγραψε και ένας φίλος στο διαδίκτυο, «Αν είχε φέρει τραγουδιστή σαν το Dickinson, θα λέγανε όλοι ότι ακούγεται το ίδιο, καμία αλλαγή, γιατί το έκανε και τα λοιπά. Τώρα λένε ότι αυτός εδώ δεν είναι καλός. Δεν τους πιάνεις πουθενά». Συμφωνώ και επαυξάνω. Για μένα, αυτός είναι ο τραγουδιστής με τον οποίο θα έπρεπε να ηχογραφηθεί το “The final frontier”. Ναι, για όλο το άλμπουμ μιλάω; Διαφωνείτε; Πάσο. Πώς, κάποιοι από σας αρχίσουν και το σκέφτονται; Πάσο επίσης…
Το Classic Rock, το Kerrang, το Βρετανικό Metal Hammer, όλα τους περιοδικά με ιστορία, έγραψαν τα καλύτερα για το «Λέοντα». Δεν ξέρω τι έχουν γράψει οι Γερμανοί, θα διαβάσω και τα δικά τους. Μιλάω για περιοδικά που δεν χαρίζονται σε κανέναν, έτσι δεν είναι; Διαφωνείτε; Μήπως τότε, αν χαρίζονται αυτοί, χαρίζονται και όλοι; Μπρος γκρεμνός και πίσω ρέμα, ε;
Το Classic Rock, το Kerrang, το Βρετανικό Metal Hammer, όλα τους περιοδικά με ιστορία, έγραψαν τα καλύτερα για το «Λέοντα». Δεν ξέρω τι έχουν γράψει οι Γερμανοί, θα διαβάσω και τα δικά τους. Μιλάω για περιοδικά που δεν χαρίζονται σε κανέναν, έτσι δεν είναι; Διαφωνείτε; Μήπως τότε, αν χαρίζονται αυτοί, χαρίζονται και όλοι; Μπρος γκρεμνός και πίσω ρέμα, ε;
Αφιερώνω σε όλους τους κουφιοκεφαλάκηδες της ΕΜΙ και τους ομοίους τους, στις άλλες δισκογραφικές, το “The lesson”. Γιατί όντως τους χρειάζεται ένα μάθημα. Όταν ήταν να βγει το άλμπουμ, μίλησα με την ΕΜΙ εδώ στην Ελλάδα, όπως και τη «μαμά» στην Αγγλία για να ακούσω το promo και να γράψω πέντε λόγια. Να πω προκαταβολικά πως οι υπάλληλοι και εδώ και στην Αγγλία ήταν παραπάνω από ευγενείς και καλοί μαζί μου και με πληροφόρησαν για όλα όσα ήθελα να μάθω. Και εδώ και «απάνου» λοιπόν μου είπαν το ίδιο πράγμα. Ότι η ΕΜΙ έστειλε το άλμπουμ στα περιοδικά που τυπώνονται και μετά «θα έβλεπε» για αυτά του διαδικτύου. Ναι, 2012 έχουμε, μην μπερδεύεστε. Για μερικούς «εγκέφαλους» υπάρχουν ακόμα παιδιά και αποπαίδια. Λες και στο «τυπωμένο» γράφει ο Γκουρού της μουσικής και στο «ηλεκτρονικό» ο θείος μου ο Αναξίμανδρος, που το μόνο «Μέταλ» που ξέρει είναι αυτό στην κοντινή σιδηρεμπορική. Έτσι σκέφτονται άνθρωποι που βγάζουν λεφτά από συγκροτήματα που έγιναν γνωστά επειδή έπαιξαν φοβερά πράγματα και επειδή κάποιοι άλλοι άνθρωποι, χωρίς απώτερο σκοπό το κέρδος, έκατσαν κι αφιέρωσαν χρόνο, για να γράψουν γι αυτά. Τους οικτίρω και τους λέω να κουνήσουν καλά το κεφάλι τους… Είναι πιθανό να μην ακουστεί τίποτα… Ευχαριστούμε για το άλμπουμ, Percy, το λατρέψαμε! Up the lions!
