Ναι, ο Steven Wilson μας εκστασίασε για τρεις ώρες στον εξαιρετικά καλό χώρο του Θεάτρου Badbinton παρουσιάζοντας μια μοναδική σύνθεση μουσικής και εικόνας, όχι μόνο στα visuals που προβάλονταν στην οθόνη στο βάθος της σκηνής, αλλά και με μια αξιοζήλευτη θεατρικότητα από τον ίδιο και τους πέντε μουσικούς που τον συνόδευαν.
Τα πρώτα περίπου ογδόντα λεπτά αφορούσαν αυτούσιο το περσινό του του album με τίτλο “Hand. Cannot. Erase” κατά τη διάρκεια του οποίου η οθόνη στο βάθος παρουσίαζε τη ζωή και τη μοναξιά νέων ανθρώπων στη σύγχρονη Αγγλία. Δεν έχω ακούσει ακόμα το album αλλά αυτό ήταν που εισέπραξα από αυτή την πρώτη μου επαφή μαζί του.
Έπειτα από ένα εικοσάλεπτο περίπου διάλειμμα, το show συνεχίστηκε με παλαιότερο υλικό, κυρίως από την εποχή των Porcupine Tree, το νέο του album “4 1/2” αλλά και το Sign O The Times” του Prince ως φόρο τιμής στον μεγάλο μουσικό που χάθηκε πρόσφατα. Μέρος του show έφερε το σχήμα να παίξει πίσω από διάφανη κουρτίνα που υψώθηκε μπροστά στη σκηνή και στο διάστημα αυτό το light show ήταν ακόμα πιο εντυπωσιακό.
Χρειάζεται να πούμε κάτι για την τεχνική του Steven Wilson και των συνεργατών του; Υπήρχε έστω και μία περίπτωση στο εκατομμύριο να μην ήταν άρτιο; Όχι βέβαια, στην περίπτωση μουσικών αυτού του διαμετρήματος, αυτά όλα είναι δεδομένα. Ο ίδιος ο Wilson, αρκετά φλύαρος με το κοινό, έδειξε ή προσπάθησε να δείξει τη δυσαρέσκεια του για το γεγονός ότι έπαιξε μπροστά σε κοινό καθήμενων (την ίδια ώρα που ο γράφων έτριβε τα χέρια του) αποκαλώντας τη μουσική του rock and roll.
Συνοπτικά, μόνο η λέξη “άριστα” μπορεί να χαρακτηρίσει την εμφάνιση του Steven Wilson και πραγματικά, δεν πιστεύω να υπήρχε άνθρωπος που να πιστεύει το αντίθετο απ’ όσους παρευρέθηκαν.
Δημήτρης Καζαντζής
Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν / www.livephotographs.com
{galleryStevenWilson}{/gallery}
