Ο κύριος Steven Wilson είναι γνωστός για το ότι είναι ιδιαιτέρως πολυάσχολος.  Ως μουσικός ασχολείται με μπάντες σαν τους Porcupine Tree,No-Man, Storm Corrosion και τα solo projects του. Ως παραγωγός επίσης τους τελευταίους μήνες έχει κάνει την μίξη του νέου άλμπουμ των Opeth, έκανε τα re-mix σε δίσκους των King Crimson υπό την εποπτεία του Robert Fripp και πρόσφατα τελείωσε το re-master στο κλασικό δίσκο των Jethro Tull, Aqualung. Τυχερός τύπος! Μεγάλωσε ακούγοντας την μουσική αυτών των ανθρώπων και τώρα μπορεί και δουλεύει μαζί με αυτούς.
 
Μέσα σε όλες αυτές της δουλειές ο Άγγλος καταφέρνει και κυκλοφορεί την δεύτερη solo δουλειά του με τίτλο “Grace For Drowning”. Όσοι έχουν ακούσει το “Insurgentes” ξέρουν τι μπορούν να περιμένουν από αυτή τη δουλειά. Σε αυτά τα άλμπουμ ο Steven Wilson αφήνει τις επιρροές του να “οργιάσουν”. Στο “Grace For Drowning” ο Wilson έχει πάρει τις επιρροές τους από μπάντες σαν τους King Crimson, τους Tangerine Dream, τους Faust, τον Frank Zappa τις συνδύασε με Jazz ήχους και έφτιαξε τον καλύτερο prog δίσκο της χρονιάς (μέχρι τώρα).

Ο δίσκος έχει πολλούς διαφορετικούς ήχους. Αυτοί έχουν συνδυαστεί εξαιρετικά και ως αποτέλεσμα ο ήχος του άλμπουμ είναι πολύ συνεκτικός. Έχει γίνει εξαιρετική δουλειά και στην συγγραφή των κομματιών και στην παραγωγή. Υπάρχουν μερικά “ραδιοφωνικά”, μελωδικά κομμάτια σαν το “Part of Me” και το “Postcard” που θα μπορούσαν να αρέσουν σε οποιονδήποτε. Και από την άλλη υπάρχουν μερικά ιδιαιτέρως περίπλοκα κομμάτια σαν το “Sectarian” το “Raider II” και το “Remainder the Black Dog”.

Στο διπλό αυτό άλμπουμ υπάρχουν συνθέσεις που θα μπορούσαν πολύ εύκολα να χρησιμοποιηθούν για soundtrack σε μια ταινία του David Lynch. Το ορχηστρικό μέρος στο “Remainder the Black Dog” είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα του χάους που υπάρχει σε αυτόν το δίσκο. Από την άλλη υπάρχουν και κομμάτια που δημιουργούν όμορφες εικόνες και μια αίσθηση νοσταλγίας σαν το “Postcard”. Το κομμάτι “Raider II” είναι ένα 23λεπτο επικό κομμάτι που βρίσκεται στο δεύτερο cd και συνοψίζει κάθε πτυχή του άλμπουμ. Μετατρέπεται από progressive rock σε jazz από jazz σε ψυχεδέλεια και από ψυχεδέλεια σε hard rock και όλα αυτά χωρίς ποτέ να γίνεται βαρετό.

Το άλμπουμ αυτό είναι το καλύτερο έργο τέχνης που μας έχει προσφέρει ο Άγγλος. Ένας από τους λόγους που αυτό το άλμπουμ είναι μοναδικό είναι οι άνθρωποι που έχουν δουλέψει σε αυτό. Μερικά από τα ονόματα του rock που συμμετέχουν στον δίσκο είναι: ο Jordan Rudess των Dream Theater, ο Steve Hackett των Genesis/GTR, οι Robert Fripp, Tony Levin και Trey Gun από τους King Crimson και πολύ αξιόλογοι καλλιτέχνες από τον χώρο της Jazz σαν τον  Theo Travis. Και επίσης στο art-work  υπάρχουν και μερικές εξαιρετικές φωτογραφίες από τον Lasse Hoile που εκφράζουν εξαιρετικά το ύφος του δίσκου.

Γενικά είναι ένας δίσκος με πολύ μουσική που θα χρειαστεί πολλές ακροάσεις για την κατανόηση του. Είναι σίγουρα ένα άλμπουμ που κάθε fan της progressive rock σκηνής πρέπει να έχει στην δισκοθήκη του. Σίγουρα στο μέλλον θα είναι ένα από τα άλμπουμ που θα θεωρούνται κλασικά στο είδος τους.