Οι προσδοκίες για το καινούριο album των Stone Sour ήταν υψηλότερες από κάθε άλλη φορά. Όχι τόσο εξαιτίας των γεμάτων αυτοπεποίθηση δηλώσεων των συντελεστών, όσο λόγω της υψηλής ποιότητας του «House of Gold and Bones» concept. Ειδικά το πρώτο μέρος είναι εξαιρετικό, και παραμένει μια σκάλα πάνω απ’ οτιδήποτε άλλο έχει βγάλει το συγκρότημα. Η μοίρα αυτού του follow up θα παίξει λοιπόν μεγάλο ρόλο για το αν θα καταφέρουν οι Stone Sour να αποκτήσουν τη θέση που ονειρεύεται ο Corey Taylor.

Τελικά, ίσως ο χαρισματικός frontman παρασύρθηκε από τον ενθουσιασμό του. Στο «Hydrograd» έχει γίνει μια προσπάθεια να χωρέσουν τα πάντα, λες και υπήρχε ανάγκη να αποδειχθεί ότι η μπάντα μπορεί να ανταποκριθεί, π.χ., στο παρελθοντικό classic rock του «St. Marie». Μεγάλωσε υπερβολικά η διάρκεια του δίσκου, «απλώθηκε» η έμπνευση, η φυγή του Jim Root έχει μειώσει αισθητά τη φαντασία στις κιθάρες, με αποτέλεσμα αρκετές φορές ο Taylor να προσπαθεί να σώσει με την προσωπικότητά του ένα, κατά τ’ άλλα, μέτριο τραγούδι. Το «Hydrograd» θυμίζει περισσότερο τον διάδοχο του «Audio Secrecy», σαν τα δύο «The House of Gold and Bones» να μην έχουν υπάρξει.

Δεν θα χαρακτήριζα έναν δίσκο που περιλαμβάνει μερικά πολύ καλά κομμάτια, όπως το «Taipei Person / Allah Tea», το ομώνυμο και το «When the Fever Broke» απογοήτευση, είναι όμως μια χαμένη ευκαιρία.