Ένα «μαύρο» δίλημμα, ανάλογο της ατμόσφαιρας των ημερών: Ποιος έχει πιο πολλές ιστορίες να διηγηθεί και ποιος έχει υποφέρει περισσότερο; Ο Slash και ο Duff McKagan, που χρειάστηκε να υπομείνουν επί σειρά ετών τη συνεργασία με δύο πρωτοκλασάτες ντίβες, τον Axl στους Guns n’ Roses και τον Scott Weiland στους Velvet Revolver, ή τα αδέρφια DeLeo, που μετά από χρόνια πάλης είδαν τον Weiland να υποκύπτει στις εξαρτήσεις το 2015 και τον προσωρινό αντικαταστάτη του, Chester Bennington, να αφαιρεί τη ζωή του δύο χρόνια αργότερα;
Θεωρώ πως τα ιδρυτικά μέλη των Stone Temple Pilots «κερδίζουν» στα σημεία, και αν μη τι άλλο η επιμονή και η αντοχή τους εντυπωσιάζουν. Η μπάντα από το San Diego της California μπαίνει αισίως στην τέταρτη δεκαετία της, συνεχίζοντας με τον frontman Jeff Gutt, ο οποίος έγινε μέλος των STP το 2017. Το «Perdida», ο δεύτερος δίσκος με τον Gutt στα φωνητικά, περιέχει εξ ολοκλήρου ακουστικό υλικό, με ικανοποιητική ποικιλία στις ενορχηστρώσεις ωστόσο, χάρη στο τσέλο και το σαξόφωνο που «εμφανίζονται» κατά καιρούς. Από πλευράς συνθέσεων όμως, το άλμπουμ είναι απλώς «συμπαθές» (χαρακτηριστικό παράδειγμα το single «Fare Thee Well») και θα ξεχαστεί πολύ γρήγορα.
Καλώς ή κακώς, στην περίπτωση των Stone Temple Pilots, το δράμα συνεχίστηκε και μετά τα 90s, η επιτυχία και η έμπνευση όμως έμειναν εκεί.
