Από την πρώτη στιγμή που γνωρίστηκαν ο Mike Akerfeldt με τον Steven Wilson όλοι περιμέναμε μια συνεργασία μεταξύ αυτών των δύο μεγάλων μουσικών μυαλών. Μετά από αρκετές συνεργασίες του ενός με την μπάντα του άλλου και μετά από μια μακροχρόνια φιλία αποφάσισαν να κυκλοφορήσουν μαζί έναν δίσκο.
Το project τους το ονόμασαν “Storm Corrosion”. Το ομότιτλο άλμπουμ γράφτηκε και ηχογραφήθηκε κατά την διάρκεια του 2010 και του 2011. Μάλιστα υπήρχε περίπτωση να συμμετέχει και ο Mike Portnoy στον δίσκο αλλά ο Wilson με τον Akerfeldt δήλωσαν ότι δεν υπήρχε χώρος για ντραμς σε αυτό το project. Και όντως ο ήχος του δίσκου είναι πιο μινιμαλιστικός και κινηματογραφικός με τα ντραμς να παίζουν μικρό ρόλο. Τα λίγα ντραμς που ακούγονται, παίζονται από τον Gavin Harrison.
Ο ήχος του δίσκου δεν έχει καμία σχέση με ότι έχουν κάνει στο παρελθόν οι δύο συντελεστές. Καταρχάς , όσοι περίμεναν έναν metal δίσκο θα δυσαρεστηθούν πολύ. Ο δίσκος είναι χτισμένος γύρω από μια σκοτεινή ατμόσφαιρα που δίνει και ένα ωραίο vibe soundtrack. Το video clip για το κομμάτι “Drag Ropes” που ανοίγει και τον δίσκο βοηθάει στην ενίσχυση του εν λόγω vibe. Επίσης παρόλο που και οι δύο μουσικοί έχουν ταυτιστεί αρκετές φορές με την τεχνικότητα/πολυπλοκότητα, το “Storm Corrosion” δεν επικεντρώνεται εκεί. Επικεντρώνεται στην απλότητα της μουσικής, με εξαιρετικές ενορχηστρώσεις, κλασική κιθάρα, εξαιρετικό ήχο από το Hammond και ενδιαφέροντα φωνητικά.
Το γεγονός ότι ο ήχος του Storm Corrosion δεν μοιάζει σε κανένα σημείο με τους Porcupine Tree ή τους Opeth είναι μεγάλο θετικό για το άλμπουμ. Έχοντας κρατημένο στο πίσω μέρος του μυαλού ότι τα κομμάτια θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για soundtrack ταινίας, μπορούμε να πούμε ο ήχος είναι επηρεασμένος από Krautrock, avant-garde, jazz και γενικά οτιδήποτε οι δύο μουσικοί δεν μπορούσαν να παίξουν με τις μπάντες τους. Θα μπορούσε να είναι το soundtrack ενός γαλήνιου και ανά στιγμές αγχωτικού ονείρου. Η εξέλιξη των κομματιών δεν έχει καμία σχέση με το κλασικό rock ή metal κομμάτι. Με άλλα λόγια, ξεκινώντας το κομμάτι δεν μπορείς να ξέρεις ποτέ που θα καταλήξει.
Αυτός ο δίσκος ολοκληρώνει μια περίεργη τριλογία που ξεκίνησε τον προηγούμενο χρόνο αποτελούμενη από Το “Grace for Drowning” του Steven Wilson, το “Heritage” των Opeth και το “Storm Corrosion”. Οπότε αν σας άρεσαν τα πρώτα δύο είμαι σίγουρος ότι θα λατρέψετε το τέλος. Χρειάζονται πολλές ακροάσεις και σίγουρα μεγάλη ηρεμία για την κατανόηση όλης της μουσικής.
