Οι Stratovarius είναι απο τις μπάντες τις Ευρώπης που έχουν αναρίθμητους φαν σε όλο τον κόσμο. Εκτός απο τα θετικά του, αυτό το γεγονός έχει και τα αρνητικά του. Όλοι περιμένουν απο τους Stratovarius κάθε καινούριο τους άλμπουμ να είναι και το καλύτερο. Έτσι η μπάντα δέχεται πολλές φορές και σκληρή κριτική για μερικά άλμπουμ που είναι απλά μέτρια.
Το Elysium ξεκινά με τις καλύτερες περγαμηνές. Τα κομμάτια “Darkest Hours”, “Under Flaming Skies” και “Infernal Maze” θυμίζουν παλιούς καλούς Stratovarius που πραγματικά θα ικανοποιήσουν και τον πιο απαιτητικό φαν. Το tempo είναι αρκετά γρήγορο και το ρεφραίν εθιστικό με τα φωνητικά του Kotipelto να είναι για μια ακόμη φορά εξαιρετικά. Και κάτι το οποίο με εξέπληξε είναι η πολύ καλή δουλεία στα κιθαριστικά μέρη των τραγουδιών. Μου θύμισαν στιγμές που ο Tolki ήταν στις καλές του στη μπάντα. Ο Matias Kupiainen φαίνεται να είναι άξιος συνεχιστής.
Ακολουθούν τέσσερα κομμάτια που θα μπορούσαν πολύ εύκολα να λείπουν από το άλμπουμ. Στα κομμάτια “Fairness Justified” , “Lifetime in a Moment” και “Move the Mountain” ρίχνουν το tempo και επαναφέρουν τα χορωδιακά στοιχεία του “Elements”. Γενικά με κούρασαν την ώρα που τα άκουγα και μου έδωσαν την εντύπωση ότι απλά γέμισαν χώρο στον δίσκο. Όσο για το “The Game Never Ends” περνάει κάποια περισσότερη ενέργεια αλλά απλά ανυπομονούσα να τελειώσει.
Το “Event Horizon” ξανανεβάζει το tempo και μας ξυπνάει λίγο πριν το τέλος του δίσκου.
Το ομότιτλο “Elysium” που κλείνει τον δίσκο είναι 18 λεπτά. Στον κόσμο που συνηθίζει να ακούει κομμάτια με μεγάλη διάρκεια θα αρέσει πολύ. Αντίθετα τον περισσότερο κόσμο που δεν συνηθίζει να ακούει μεγάλα κομμάτια αναπόφευκτα θα τον κουράσει. Το κομμάτι εμπεριέχει στοιχεία από όλη την δισκογραφική ιστορία της μπάντας και γενικά είναι ένα κομμάτι που προσωπικά λάτρεψα.
Η εντύπωση που μου δίνει ο δίσκος είναι ότι αν έκοβαν το “Elysium” σε τέσσερα διαφορετικά κομμάτια και αντικαθιστούσαν τα “Fairness Justified” , “Lifetime in a Moment” , “Move the Mountain” και το “The Game Never Ends” ο κόσμος θα μίλαγε για ένα καταληκτικό δίσκο αντάξιο του “Visions”.
Αυτά λοιπόν για το “Elysium” που ακούγοντας το στεναχωρήθηκα που στην εμφάνιση τους στο Fuzz ο Kotipelto ήταν άρρωστος και δεν μπορούσε να τραγουδήσει.
